فیلمی که بدون التهاب پیش می‌رود
تهران - ایرنا - صادقانه باید گفت قبل از دیدن فیلم آتابای با این پس زمینه ذهنی که به دیدن فیلمی کسل کننده خواهم نشست وارد سالن سینما شدم و این حس تا ده دقیقه آغازین فیلم نیز همراه بود اما بر خلاف انتظار، فیلم به آرامی ارتباطش را با مخاطب خود برقرار می کند و تا انتها نیز او را همراه می سازد.
آتابای قبل از آنکه قصه اش عاشقانه باشد برش هایی است از زندگی بخشی از مردم این سرزمین، که فیلمساز با پرهیز از اغراق به خوبی توانسته است به روایت آن بپردازد. مهمترین حسن اتابای این است که مقدمه دارد و پله پله روایت خود را از برش هایی از زندگی می سازد و با تزریق قطره چکانی خرده پیرنگ هایی بدون تشنج درام فیلم خود را شکل داده و سر و سامان می بخشد.
بی شک در اکثر آثار تلخ و پر یاس و ناامیدی جشنواره سی و هشتم، آتابای فیلمی است که قدری آرام و قرار دارد، روایت اش ملتهب نیست و جنس تلخی هایش هم آزار دهنده نمی شود.
نیکی کریمی در دومین ساخته بلند سینمایی خود نشان داده است که در کارگردانی نیز یک جهش چند پله ای داشته است و تسلط اش این بار به فرم و ساختار نیز علاوه بر محتوا بیشتر شده است و اگر این مسیر را به درستی ادامه دهد می تواند حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد.
آتابای در بازیگری نیز اگرچه با بازی متفاوتی از هادی حجازی فر روبرو نیستیم اما بازی اش بسیار تاثیرگذار است و در ارائه کاراکتر آتابای نشان داده است که بازیگری است که توانمندی هایش قابل تحسین است، سحر دولتشاهی هم خوب است و جواد عزتی نیز نشان داده است که می تواند از بازی های تکرار شده خود قدری فاصله بگیرد.
آتابای اگرچه در پایان بندی فیلم ضعف هایی دارد و قصه اش هم چندان بدیع نیست اما فیلم خوبی است که می تواند حال مخاطب خود را نیز خوب کند.
*س_برچسب‌ها_س*