ما شادی‌های جمعی زیادی طلبکاریم
هیچ‌وقت فوتبال برایم مهم نبود اما بعد از سال‌ها هم نمی‌توانم شادی بعد از پیروزی فوتبال ایران استرالیا را فراموش کنم که ناگهان همه خیابان‌ها پر از شور و شادی و ترافیک شد.
من و دختر چهارساله‌ام از دانشگاهم در در ده ونک که مهدکودک دخترم هم همان جا بود تا خانه چند ساعت پیاده آمدیم و یک ذره هم خسته نشدیم، آنقدر که شهر بانشاط و زیبا بود و همچنان همیشه در خاطرم خواهد ماند روز بازی ایران مراکش، جام جهانی چهار سال پیش که در کوچه پس کوچه‌های جادویی و تو در توی بازار قدیمی مراکش که آغشته از بوی روغن زیتون و ادویه راس الحانوت بود، می‌چرخیدیم و جماعت چشم دوخته به صفحه تلوزیون در کافه‌ها را نگاه می‌کردیم و با فریادها و از خود بی‌خود شدن‌هایشان ما هم هیجان‌زده می‌شدیم. از ساحل طنجه مراکش که به روبه‌رویت نگاه کنی کمتر از بیست کیلومتر جلوتر اسپانیاست، یعنی فاصله آفریقا و اروپا می‌شود همین چند کیلومتر و مراکشی‌های زیادی حسرت این فاصله کوتاه را می‌خورند و دلشان می‌خواهد از آفریقا گذر کنند و به اروپا برسند اما اینک چهار سال پس از ان که من ساحل طنجه را ترک کرده‌ام به این فکر می‌کنم که مراکشی‌ها با پیروزی فوتبالشان از اسپانیا قطعا مراکشی بودن برایشان افتخار بزرگی شده است و شاید تا مدت‌ها اسپانیا سرزمین موعودشان نباشد و این جادوی فوتبال است حتی اگر کسی مثل من دلبسته‌اش نباشد. دیشب در سرمای استخوان سوز تهران در اندوه‌بارترین جام جهانی برای مردم سرزمینم و در ساعاتی بعد از راه یافتن مراکش به دور دوم من که حتی نود دقیقه کامل هیچ فوتبالی را نگاه نکرده‌ام، توانستم شادی عمیق و دسته جمعی مردمی در شمال غرب آفریقا با این همه فاصله مکانی از سرزمینم را از عمق جانم درک کنم.
نه فقط چون جام جهانی قبل در میانشان بودم که شاید از بس در آن چند روزی که درکازابلانکا و فاس و طنجه و مراکش سفر کردم و از دروازه‌های باشکوه و نفس گیر تاریخی‌شان عبور کردم حس کردم چقدر این شهرها شبیه یزد و اصفهان و کاشان ماست و چقدر در نگاه مردمش خودمان را دیدم و دریافتم با این همه فاصله مکانی به هم شبیه هستیم، همان‌قدر که قلم‌کاری‌های ظریف روی ظروف فلزی‌مان شبیه هم بود و رنگ و لعاب نقاشی‌های روی کاشی‌های مان و همیشه از خاطرات درخشانی که به یاد می‌آورم قلبم فشرده می‌شود آنقدر که حس خوشحالی صعودشان در جام جهانی قلب شکسته‌ام را از شادمانی عمیقی سرشار کرد. ما ایرانی‌ها چند وقت است جشن عمومی نداشته‌ایم؟ حقیقتا ما شادی‌های جمعی زیادی طلبکاریم. نگویید ما مردمی هستیم که دربزرگ‌ترین تشیع جنازه‌های دنیا رکورد داریم. به ما شادی‌های بزرگ هدیه دهید. ما لایق جشن‌های بیکران هستیم. بگذارید همراه کودکان‌مان شاهد شادی دسته جمعی مردم سرزمین‌مان باشیم بی‌خستگی، بی‌دلواپسی، بدون دلشکستگی.
*روزنامه‌نگار
4747
کد خبر 1704005