مرگ خواهران دوقلوی ستاره موسیقی با کمک دیگران

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، آلیبس و آلن کسلر، خواهران دو قلوی خواننده و از چهره‌های مطرح موسیقی و تلویزیون اروپا، در 89 سالگی درگذشتند. این دو هنرمند که سال‌ها فعالیت‌شان در ایتالیا آن‌ها را به نمادی از جذابیت و ظرافت هنری بدل کرده بود مطابق خواست خود با مرگ خودخواسته به کمک دیگر در خانه‌شان در گرونوالد در نزدیکی مونیخ به زندگی‌شان پایان دادند.

وگا وتسل، سخنگوی انجمن آلمانی «جامعه برای مرگ انسانی»، اعلام کرد که آن‌ها پس از ماه‌ها تصمیم‌گیری آگاهانه و بدون وجود هرگونه مشکل روانی، داروی پایان‌دهنده زندگی را در حضور یک پزشک و وکیل مصرف کردند. طبق رویه قانونی در آلمان، پلیس پس از وقوع مرگ برای بررسی شرایط در محل حاضر شد.

این دو خواهر سال گذشته در گفت‌وگویی با کوریره دلاسرا گفته بودند: «آرزوی ما این است که با هم برویم؛ تصور اینکه یکی از ما زودتر برود، تحمل‌ناپذیر است.» آن‌ها همچنین ابراز کرده بودند که می‌خواهند خاکسترشان در یک گور و در کنار مادر و سگشان دفن شود.

آلیس و آلن که در سال 1936 در نرچاو متولد شدند، فعالیت هنری خود را از کودکی با باله اپرای لایپزیگ آغاز کردند. پس از مهاجرت خانواده‌شان از آلمان شرقی به دوسلدورف، از 16سالگی حرفه‌ای وارد عرصه موسیقی و رقص شدند و در سال 1959 نماینده آلمان غربی در یوروویژن بودند.

آن‌ها در دهه 1950 در لیدوی پاریس می‌درخشیدند و همان‌جا با الویس پریسلی آشنا شدند. کمی بعد به دعوت دان لوریو، طراح رقص آمریکایی ایتالیایی، وارد تلویزیون ایتالیا شدند و با حضور در برنامه‌های محبوب RAI مانند «باغ زمستانی» و «استودیو اونو» به شهرتی کم‌نظیر دست یافتند. مطبوعات مردسالار آن زمان لقب «پاهای ملت» را به آن‌ها داده بودند؛ لقبی که هم تحسین‌برانگیز بود و هم جنجالی، زیرا پوشش‌شان بارها قوانین سخت‌گیرانه تلویزیون را نقض می‌کرد و آن‌ها را مجبور به پوشیدن جوراب‌های ضخیم مشکی می‌کرد.

کسلرها بعدها در سینما و تئاتر ایتالیا نیز فعال بودند و در آمریکا نیز با هنرمندانی چون فرانک سیناترا و فرد آستیر همکاری کردند. آن‌ها سال‌ها در محله تراستوره رم زندگی می‌کردند تا این‌که در 1986 به آلمان بازگشتند.

هر دو روابط عاطفی طولانی‌مدت داشتند، اما هرگز ازدواج نکردند؛ تصمیمی که به گفته خودشان ریشه در تجربه تلخ خشونت خانگی در ازدواج مادرشان داشت. آنان همیشه بر استقلال مالی و شخصی تأکید داشتند: «از کودکی می‌دانستیم باید مستقل باشیم... از 15سالگی روی پای خودمان ایستادیم. شاید فقط در پایان کمی به یکدیگر وابسته شدیم.»

منبع: گاردین

5959