مسیر سخت ملی‌پوشان هانمادانگ؛ از دوری 2 ساله تا بازگشت به تیم ملی
ملی‌پوش هانمادانگ کشورمان تاکید کرد که مسیر سختی در این رشته طی کرده است.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، هادی رجبی، عضو تیم ملی تکواندو هانمادانگ (شکستن اجسام سخت ایران) درباره فعالیت اخیرش صحبت کرد که در زیر می‌خوانید:
* درباره رقابت‌های کوکی وان کاپ اصفهان صحبت می‌کنید؟ رشته هانمادانگ سه بخش دارد که یکی از آنها مبارزه است. مسابقات اخیر رقابت‌های کوکی‌وان کاپ اصفهان بود. سطح مسابقات بسیار بالا بود و کشورهای اطراف نیز شرکت کرده بودند. خدا را شکر توانستم در این مسابقات یک مدال طلا و یک نقره کسب کنم.
* سطح رقابت‌ها چگونه بود؟ حدود هزار و 300 نفر در مسابقات شرکت کرده بودند. آیتم‌های من یکی «مشت قدرتی» بود که منجر به کسب مدال طلا شد و دیگری «تیغه قدرتی» که به مدال نقره انجامید. البته همانطور که به دوستم گفته بودم، همیشه در رقابت‌ها نوعی ناعدالتی هم وجود دارد. در واقع طلای ما به نقره تبدیل شد، اما مهم این است که تلاش کردیم و نتیجه گرفتیم.
* از دوران کودکی و آغاز علاقه‌مندی‌تان بگویید. بله، اگر بخواهم به عقب برگردم، باید بگویم از سال 65 بود که پدرم این لباس را بر تنم کرد و مرا وارد مسیر ورزش‌های رزمی کرد. او خودش مبارز بود. در زمان انقلاب و جنگ، ضرورتی وجود داشت که جوانان بتوانند از خود، خانواده و میهن دفاع کنند. همین باور را به من منتقل کرد. تکواندو رشته‌ای بود که آسیب اولیه‌اش کم است، اما هرچه جلوتر می‌روی، سخت‌تر می‌شود و نیاز به توان جسمی بالا دارد. من بیش از سه دهه در این مسیر قدم برداشته‌ام و تازه در سه چهار سال اخیر توانستم به مدال برسم. یعنی حدود 40 سال زحمت کشیده‌ام. البته این مسیر حاصل تلاش تنها من نیست؛ زحمات پدر و مادر، همسر و فرزندان، اساتید، همراهان و دعای خیر مردم هم در آن نقش داشته‌اند.
* در این مسیر طولانی، خستگی و ناامیدی سراغ‌تان نیامده است؟ چرا، خستگی جسمی که همیشه هست، ولی ناامیدی نه. این رشته بسیار سنگین و دشوار است. سال 98 اتفاقی برایم افتاد که آسیب جدی دیدم. دو سال فقط صرف درمان پایم شد. خیلی از ورزشکاران در چنین شرایطی کنار می‌کشند، اما نگذاشتم ناامیدی بر من غلبه کند. تمام تلاشم را کردم تا توان از دست‌رفته را بازیابی کنم. چهار سال طول کشید تا دوباره آماده مسابقات جهانی شوم و در سال 1402 به کره رفتم. جالب است بدانید تیم ملی در آن مسابقات عنوان نخست جهان را کسب کرد و سال 1403 نیز قهرمان جهان شد.
* ظاهراً در آن رقابت‌ها اتفاق جالبی هم برای تیم ایران افتاد... سازمان جهانی تکواندو (کوکی‌وان) پنج عضو اصلی دارد و یکی از آنها آقای لی است. ایشان فقط تیم جمهوری اسلامی ایران را از میان کشورهای شرکت‌کننده به ضیافت شام دعوت کرد. او عنوان کرد که ایران سطح بسیار بالایی در تکواندو دارد و جایگاه تکواندو جهان را در آیتم‌های قدرتی ارتقا داده است. برای من جالب بود که با وجود اختلاف‌نظرهای سیاسی در دنیا، چنین احترامی به تیم ایران گذاشته شد. متأسفانه امسال به دلیل برخی شرایط نتوانستیم به کره برویم، اما برگزاری مسابقات در ایران به ما داده شد.
* خانواده در موفقیت شما چه نقشی داشته‌اند؟ خانواده نقش اصلی را دارد. وقتی کسی می‌خواهد حرفه‌ای ورزش کند، طبیعی است که خانواده از فشار تمرین‌ها خسته می‌شود، اما همیشه تلاش کرده‌ام تا با کسب این مدال‌ها و بالا بردن پرچم کشورم، بخشی از خستگی آنها را جبران کنم. به هر حال، حمایت خانواده پشتوانه بزرگی است.
* چقدر زمان برای تمرین و آموزش صرف می‌کنید؟ سعی می‌کنم زمانی برای تمرین داشته باشم. بعضی از دوستان هم گاهی همراهی می‌کنند. تمرینات ما بیشتر تمرکزی است. انجام حرکات بدون تمرکز بالای 90 درصد می‌تواند منجر به آسیب شود. برای شکستن اجسام سخت باید تمرکز، سرعت و قدرت با هم همراه باشند.
* کسی که می‌خواهد وارد این رشته شود، باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟ فاکتورهای زیادی لازم است، اما به نظر من مهمترین آن انگیزه و گذشت از نفس است. واقعاً در این رشته، تا از خود گذشت نکنید، به قدرت واقعی نمی‌رسید. باید به مردم خوب کشورم بگویم که در هر شرایطی می‌توانند ورزش کنند. حتی پیاده‌روی ساده، برنامه‌ریزی آخر هفته یا چند حرکت کششی در محل کار می‌تواند مؤثر باشد. مهم این است که تمرین را ترک نکنند و کارشان را درست انجام دهند. امور را هم بسپارند به خداوند مهربان. این مدال‌ها را تقدیم به شهدای جنگ 12 روزه و رهبر عزیزتر از جانم می‌کنم.