ممنوعیت ملاقات در بخش مراقبت‌های ویژه، ضروری است؟
پژوهشگران یک مطالعه در خصوص چالش‌های ملاقات در بخش مراقبت‌های ویژه معتقدند که با توجه به اثرات ملاقات بیمار و خانواده، ضروری است در خصوص ممنوعیت ملاقات در این بخش بازنگری و اصلاح انجام گیرد.
به گزارش ایسنا، پذیرش بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه که معمولا به صورت غیر منتظره و ناگهانی اتفاق می‌افتد، یک موقعیت پر استرس برای بیمار و اعضای خانواده او است و جدایی بیمار از بستگانش، این شرایط را سخت‌تر می‌کند و رنج و درد او را تشدید می‌کند.
با توجه به تاثیر دوسویه خانواده و بیمار بر یکدیگر، امروزه بر نقش خانواده‌ها در بهبودی بیماران بد حال در شرایط بحرانی، بسیار تاکید می‌شود. ملاقات؛ موجب افزایش امید بیمار، پیشگیری از محرومیت حسی، افزایش رضایت‌مندی بیمار و خانواده، ارتقای فرآیند بهبودی و احساس خوب بودن می‌شود.
با این وجود سال‌هاست که محدودیت ملاقات به صورت یک عملکرد رایج مطرح است. دلایل متعددی در اتخاذ سیاست محدود کردن ملاقات مطرح شده است؛ مانند ایجاد نظم در بخش، کاهش سروصدا و محرک‌ها، ایجاد فرصت کافی برای استراحت بیمار و.... ولی در سال‌های اخیر سیاست‌های ملاقات در برخی بخش‌های مراقبت‌های ویژه اروپا و آمریکا با محدودیت کم‌تری اعمال می‌شود.
با توجه به این‌که در ایران مطالعاتی که به طور مستقیم در ارتباط با سیاست‌های ملاقات از بیمار در بخش‌های مراقبت‌های ویژه باشد، محدود است، پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد و دانشگاه علوم پزشکی البرز در مطالعه‌ای چالش‌های پیش‌روی پرسنل، کادر درمان، بیماران و خانواده‌های آنان در مورد ملاقات در بخش‌های مراقبت‌های ویژه را مورد بررسی قرار دادند. برای انجام این مطالعه «کبری نوریان» و «مهری دوستی ایرانی» و همکارانشان مشارکت داشتند.
برای انجام این پژوهش با پرستاران، همراهان و بیماران مصاحبه انجام شد و بیمارانی در این پژوهش وارد شدند که توانایی برقراری ارتباط کلامی با محقق را داشتند. در نهایت 35 نفر شامل؛ شش بیمار، 9 همراه بیمار و 20 پرستار از دو بیمارستان شهرکرد در این مطالعه شرکت کردند. به علت بستری‌شدن بیماران بسیار بدحال در بخش مراقبت‌های ویژه، تعداد بیماران هوشیار در این بخش کم بود و همچنین بیمارانی که هوشیار محسوب می‌شدند، وضعیت جسمانی مناسبی برای انجام مصاحبه نداشتند.
یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که چالش پیش‌روی هر سه گروه درگیر (پرستاران، بیماران و همراهان)؛ «تجربه تعارض» است. مشارکت‌کنندگان در این پژوهش معتقد بودند که از طرفی شرایط خاص ICU و شرایط بیماران بستری در این بخش ایجاب می‌کند که ملاقات در این بخش محدود باشد و از طرفی در همین شرایط حاد، هم خود بیمار و هم خانواده نیاز مبرم دارند که ملاقات‌هایی هرچند کوتاه با یکدیگر داشته باشند.
به گفته پژوهشگران این مطالعه: «آن‌چه که به صورت غالب، باعث تعارض در بین ذی‌نفعان ملاقات در این مطالعه شده، افزایش احتمال انتقال عفونت و آسیب به بیمار و پای‌بندی به سیاست‌های بعضا نانوشته و روتین است. این در حالی است که هیچ مطالعه‌ای تاکنون حضور ملاقات‌کننده در آی‌سی‌یوها را با افزایش عفونت‌های بیمارستانی مرتبط ندانسته است».
به همین دلایل این محققان معتقدند که به‌روزشدن دستورالعمل‌ها و بخش‌نامه‌های مرتبط با موضوع ملاقات، ضروری است و در مورد اهمیت ملاقات شفاف‌سازی لازم انجام گیرد.
باید توجه داشت که این پژوهش پیش از همه‌گیری کووید -19 انجام شده و بخشی از یک مطالعه وسیع در سال 1396 است که به تبیین چالش‌ها و توصیف فرآیندهای موجود و تحلیل راهکارهای ممکن پرداخته است.
نتایج این مطالعه به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «چالش‌های ملاقات در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU)» در مجله بالینی پرستاری و مامایی، منتشر شده است.
انتهای پیام