نبود ساختار منسجم در حوزه پرورش یک آسیب در آموزش و پرورش است

احمد نادری گفت: در حوزه پرورش به یک ساختار منسجم نرسیده ایم. نتیجه این شده است که اکنون مشاهده می کنیم مدارس مختلفی وجود دارد و هرکدام سبک های مختلف در حوزه فرهنگ دارند.

به گزارش خبرنگار مهر، احمد نادری، عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه در چهار دهه گذشته وضعیت پرورش یک وضعیت ناهمگون و بحران آلود بوده است که به یک بحران فرهنگی هم منجر شده است گفت: یک سری آزمون و خطاهایی در حوزه فرهنگی از ابتدای انقلاب تا کنون داشته ایم. یک سیر و فراز و نشیب هایی طی شده است؛ در یک دولتی به غلط به این نتیجه رسیدند که باید این ساختار پرورشی حذف بشود با این توجیه که آموزش از پرورش جدا نیست. البته اصل حرف درست است اما بدی ماجرا این بود که با یک نگاه سیاسی به این حف ساختار نگاه می شد.

وی ادامه داد: این اتفاق اواسط دولت دوم اصلاحات رخ داد. اما بعد دوباره ساختار برگشت. این رفت و برگشت ها نشان میهد که بک بحران فرهنگی درست کرده ایم و حوزه پرورشی از این بحران فرهنگی رنج می برد. آزمون و خطاها در حوزه ساختار و نحوه فعالیت ها و کارکردها فراز و نشیب هایی داشته است.

این نماینده مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه سطح پرورش را در سطح عاملیت که مربیان پرورشی هستند تعریف کرده ایم و ساختاری تعریف نشده است که بزرگترین و جدی ترین عیب آموزش و پرورش در این حوزه محسوب می شود گفت: در حوزه پرورش به یک ساختار منسجم نرسیده ایم. نتیجه این شده است که اکنون مشاهده می کنیم مدارس مختلفی وجود دارد و هرکدام سبک های مختلف در حوزه فرهنگ دارند.

نادری افزود: تکثر متعادل فرهنگی را نفی نمی کنیم و مهم است و به آن پایبند هستیم اما هیچکدام از دولت های ملی از زمان تاسیس نیشن استیت ها تا الان در بحث اصول بنیادین پرورشی کوتاه نیامده اند.

وی با بیان اینکه اکنون مدارس مختلفی داریم که سبک‌های آموزشی و پرورشی مختلف دارند گفت: در یک مدرسه‌ای مذهب مهم است در جای دیگر کمتر اهمیت دارد و در واقع سلایق مختلف است. این تکثر تا یک جایی قابل قبول است اما یک مبنا و پایه پرورشی منظم در سطح کلان ایجاد نکرده ایم زیرا اساسا ساختار ما مشکل دارد. علت این است که در دولت های مختلف دیدگاه‌های سیاسی مختلف را بر آموزش و پرورش غالب کرده ایم.

وی با اشاره به پویش ها و برنامه های فرهنگی آموزش و پرورش در ایام کرونا گفت: فعالیت هایی از این دست از دهه 60 ادامه داشته و فقط مقداری ظاهر آن تغییر می کند و درون ساختاری به موضوع نگاه نمی شود. خوب است معاون پرورشی پاسخ دهد که آیا میزان شرکت در پویش ها قابل اندازه گیری است و تاثیر آنچه میزان بوده است؟ ما یک خطای تاریخی در نظام آموزشی و پرورشی از دهه 70 به بعد مرتکب شدیم که خصوصی سازی تمام عیار است و بحران جدی کنونی در حوزه پرورشی نتیجه آن است.

نادری افزود: خصوصی سازی این بالا را آورده که اصلا فرهنگ و ارزش های ایرانی اسلامی انقلابی برای ما مهم نیست. به این معنا که هر کس پول بیشتری داشته باشد آموزش بهتری دریافت می کند و آن هم با هدف پشت سرگذاشتن سد کنکور است. در سطح آموزش عالی هم فرد پول می‌دهد که آموزش ببیند که پول در بیاورد. یک چرخه ناقصی در سیستم آموزشی ایجاد شده که به ان بحران فرهنگی دامن زده است. اکنون انبوهی از اقدامات دم دستی را در سطح پرورشی شاهدیم که مدل های دهه شصتی است.

این عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه دولت های توسعه گرا و نئولیبرال اساسا دغدغه پرورش به آن معنا را ندارند گفت: فعالیت های کتابخانه ای و... وجود دارد اما در اولویت و دغدغه جدی نیست. نگاه به آموزش و پرورش در دولت نئولیبرال اینگونه است که آموزش و پرورش هزینه‌بر و یک امر سرباری است. مشکل از نوع نگاه است. وقتی نگاه نئولیبرال غلبه می کند سیستم به سمت خصوصی سازی می رود.

وی افزود: منکر خدمات ارائه شده نیستم. اما وزیر دولت آقای روحانی اعلام می کند که خصوصی سازی را تا 20 درصد افزایش داده است که خلاف قانون اساسی است. این سیر خصوصی سازی شتابان خلاف قانون اساسی است و قانون اساسی آموزش همگانی را حق همه می‌داند؛ در حالی که آموزش را طبقاتی کرده ایم. این یک شاخص عدم در اولویت بودن آموزش و پرورش در دولت است. شاخص بعدی دانشگاه فرهنگیان است که زمینگیر شد. از دانشگاه فرهنگیان در حال حاضر چیزی باقی نمانده است. ورودی و خروجی که سالیانه باید می داشت تا نیروهای تازه نفس را به آموزش و پرورش تزریق کند با یکدیگر همخوانی ندارد.

نادری ادامه داد: چند رو زقبل فراخوانی در شبکه های اجتماعی گذاشتم که جامعه فرهنگیان مشکلات را اعلام کنند. 7000 پیام برایم ارسال شد که از این تعداد سه مشکل اصلی احصا شد که معیشت، منزلت و مدیریت از جمله آنهاست. نظام رتبه بندی، اصلاح شرایط جذب، اصلاح شرط سنی در استخدام و... از جمله مشکلات ذیل این سه محور اصلی هستند. اینها نشان می دهد که در دولت نئولیبرال معلم شان و منزلتی ندارد.

این عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه قرار بود دانشگاه فرهنگیان سالانه 100 هزار خروجی داشته باشد که به حدود 25 هزار ورودی در سال ر سیده است گفت: جفاهایی در تعیین رئیس دانشگاه فرهنگیان نیز صورت گرفت و با یک لجبازی روی گزینه‌ای اصرار کردند و شورای عالی انقلاب فرهنگی به آن رای نداد. اعضای شورا روی رئیس اسبق دانشگاه فرهنگیان حرف داشتند ولی ایشان در یک برهه‌ای به طور غیرقانونی سرپرست باقی ماند و یک درگیری در شورای عالی رخ داد و حرمت شکنی هایی صورت گرفت. اینها نشان می دهد که دانشگاه فرهنگیان محل بحث است.

وی ادامه داد: خبری غیررسمی رسیده است که آقای خنیفر هم از ریاست دانشگاه فرهنگیان حذف و قرار است فرد دیگری جایگزین شود که هنوز نهایی نیست.

نادری با طرح این سوال از معاون پرورشی وزارت آموزش و پرورش که آیا تلاش ها و اقدامات در حال انجام در حوزه پرورشی متناسب با شرایط اجتماعی و فرهنگی کنونی هست یا خیر؟ گفت: به نسل فعلی، نسل دوره دیجیتال می گویند و فضا متفاوت از نسل های گذشته شده و ابزارهای آموزش و پرورش نسل های گذشته منسوخ شده است.

این عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی همچنین درباره گردش مالی چندین هزار میلیاردی موسسات کنکوری گفت: این گردش بالای مالی موسسات کنکوری نشان دهنده مافیای اموزشی است. پنج مشکل اصلی را در آموزش و پرورش احصا کرده ام؛ نابرابری آموزشی و فاصله طبقاتی، حذف جایگاه اجتماعی معلم و منزلت آن به علت مسائل مالی، نظام نابرابر خرید خدمت، عدم اهتمام به مسئله تربیت و همکاری با کارتل های اقتصادی آموزش از این جمله هستند.

وی افزود: مشکل اصلی آموزش و پرورش این است که سندتحول بنیادین که چندین جلسه در شورای عالی انقلاب فرهنگی صرف آن شد و چندهزار ساعت کارکارشناسی روی آن صورت گرفت، مغفول است و باید دوستان آموزش و پرورش توضیح دهند که برای عملیاتی کردن سند چه کرده اند. در کنار آن سند 2030 در همین دولت شروع به اجرا میکند که دوستان مدعی هستند اکنون متوقف شده و امیدواریم که به صورت عملی کنار رفته باشد.

وی با بیان اینکه باید آموزش و پرورش را از سیطره نگاه های سیاسی خارج کرد گفت: مشاهده کرده ایم که در دولت های مختلف به آموزش و پرورش به دید سازمان رای و یک حزب سیاسی نگریسته شده است. آموزش و پرورش در همه دولت های ملی پایه‌ای ترین وسیله اجتماعی کردن است و باید فکر جدی به حال آن کنیم وگرنه در گام دوم انقلاب نمیتوانیم دستاورد جدی داشته باشیم.