نگاهی به ناکامی بزرگ تیم ملی کشتی آزاد / روس‌ها بیایند در بلگراد چندم می‌شویم؟!
اگر قهرمانی تیم ملی کشتی فرنگی در آسیا نشان خوبی برای مسابقات جهانی پیش‌رو باشد، طبیعتاً سومی تیم آزاد در همان مسابقه باید نگران کننده و زنگ خطر تلقی شود.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، چهار روز گذشته از قهرمانی مقتدرانه تیم ملی کشتی فرنگی، تیم ملی آزاد نه تنها قهرمان آسیا نشد، با کارنامه‌ای ضعیف و غیرقابل دفاع، بر سکوی سومی قرار گرفت. عنوانی بد و کم تکرار در کشتی آسیا برای تیم آزاد ایران. تیمی که در 29 دوره برگزاری این رقابت‌ها قهرمان شده و سال گذشته هم با کسب 6 نشان طلا اولانباتور را ترک کرده و به خانه برگشته بود، این بار به زحمت یک طلا گرفت؛ اما چه اتفاقی در قزاقستان رخ داد؟ یا بهتر است بگوییم چه اتفاقی در کشتی آزاد در حال رخ دادن است.
سقوط آزاد تیم ملی ایران؛ قزاقستان با 55 امتیاز اختلاف قهرمان شد* شکست‌های عجیب
از عصر روز گذشته که عدم قهرمانی و نایب قهرمانی تیم قطعی شده، همه انتقاد از کشتی آزاد را آغاز کردند. نتیجه چیزی نیست که هرگز پیش‌بینی می‌شد. در بدترین حالت هم کسی فکرش را نمی‌کرد سرلک اینگونه اوت شود، گلیج به این شیوه مقابل کشتی‌گیر درجه چندم روسیه شکست بخورد، معصومیِ پدیده که نگاه کشتی دنیا به آینده اوست، آسیا را بدون مدال ترک کند، ارشک محبی در اوزان بالا، یک طرفه و 10 بر صفر به کشتی‌گیر ژاپنی که یک رگه‌اش هم ایرانی بود، ببازد.
وقتی علیرضا کریمی به آن حدی رسیده که در مرحله نهایی انتخابی تیم ملی با حسن یزدانی کشتی بگیرد، نباید به به عظمت دولت‌بیکوف اینگونه می‌باخت.
در واقع قابل دفاع‌ترین عملکرد را یاسین رضایی داشت، کشتی‌گیر جوان و کم‌تجربه‌ای که راحت زیر میدهد و کشتی‌هایش افت و خیز زیادی دارد، اما او بعد از باخت در نیمه‌نهایی، برای بردن به مبارزه رده‌بندی رفت.
* بدن‌های ناآماده و نگرانی‌های بزرگ
در تیم 10 نفره کشتی آزاد، بدن‌ها همه خراب بود. پیکِ آمادگی اشتباه، ذهن ناآماده، بیش‌تمرینی یا کم‌تمرینی، لاکتیکی شدن بدن‌ها، کادر ضعیف، عدم آنالیز درست کشتی‌گیر و حریفانش، مواردی است که از روز گذشته و همزمان با سومی تیم ملی آزاد، از سوی اهل فن در موردش صحبت می‌شود.
هرچند شاید تنها از این تیمی که به قزاقستان رفت، نهایتاً یک یا دو نفر به عضویت تیم جهانی درآیند اما اگر طبق مَثل ایرانی، «سالی که نکوست، از بهارش پیداست»، همانطور که در مورد کشتی فرنگی و موفقیت‌های اخیرش به این نتیجه رسیدیم که شرایط خوبی در انتظار این تیم در مسابقات قهرمانی جهان است، در خصوص کشتی آزاد هم اگر با همین فرمول پیش برویم، سال خوبی در انتظار نخواهد بود
خبر بد اینکه، امسال سال مهمی است، سالی که مسابقات جهانی، گزینشی اول المپیک است و همچنین قرار است بازی‌های آسیایی هم در فاصله یک هفته‌ای با جهانی، برگزار شود که یک مسابقه برای فدراسیون کشتی و دیگری برای وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک اهمیت زیادی دارد.
* توجیه‌های تکراری ممنوع
پژمان درستکار که بلافاصله بعد از بازی‌های المپیک 2020 توکیو جایگزین غلامرضا محمدی شد و این مزیت را نسبت به سرمربی قبلی داشت که ارتباط خوبی با فدراسیون داشته و با رئیس فدراسیون که خود از قهرمانان المپیک بوده، ارتباط نزدیک و حسنه‌ای دارد، با وجود گاردی که از سوی برخی اهالی کشتی نسبت به این انتخاب وجود داشت، در مسابقه اول که تنها 40 روز برای آماده‌سازی تیمش فرصت داشت، نتیجه‌ای عالی گرفت و مردم همه در اسلو از نتایج کشتی به وجد آمدند.
در سال دوم که مسابقات جهانی 2022 بلگراد بود، هرچند انتظار این بود که در غیاب روس‌ها، در رقابت قهرمانی با آمریکایی‌ها باشیم، اما رقابت در اغلب اوزان یک طرفه بود. سال دوم هم قابل قبول تمام شد، حالا در آستانه مسابقه جهانی سوم، اوضاع اصلاً خوب به نظر نمی‌رسد. مسابقات قهرمان کشوری و تورنمنت رنکینگ‌دار زاگرب که دو مرحله مهم از چرخه بودند، در غیاب سرمربی تیم ملی برگزار شد.
طبق چرخه نفرات اول مسابقات کشوری به قهرمانی آسیا رفتند و سومی حاصل کار تیمی بود که همه آنها در مرحله اول چرخه از آمادگی و انگیزه بالایی برخوردار بودند. استناد به اینکه چون پایبند به چرخه بوده‌ایم، از این محل لطمه خوردیم، توجیه خوبی نیست. طبق همین چرخه و پایبندی به آن، سال گذشته قهرمانی آسیا را با 6 طلا و قهرمانی مقتدرانه تمام کردیم. ضمن اینکه آیا حد مسابقات قهرمانی آسیا و کیفیت کشتی ایران این است که با نفرات اصلی و شماره یک خود به این رقابت‌ها برویم؟ آن هم برای فدراسیونی که دائماً تأکید داشته اولویتش هرگز کسب قهرمانی‌های بی‌ارزش در جام‌جهانی و فرسوده کردن تیم به قیمت کسب نتیجه در رقابت‌های کم‌اهمیت نیست.
علاوه بر آن، وقتی حرف از چرخه و عدالت محوری می‌زنیم باید در عمل هم پای نتایج آن بایستیم. به گونه شمشیر دولبه برخورد کردن با چرخه‌ای که خودمان آن را نوشتیم و اساس کشتی را بر آن نهاده‌ایم، نمی‌تواند کار درستی باشد. اینکه هرجا بردیم بگوییم چون چرخه شفاف داشتیم این اتفاق افتاده و اگر باختیم، دلیلش پایبندی به چرخه بوده، استناد جالبی نمی‌تواند باشد. چرخه یا خوب است و یا بد، ایرادهایش هم که دارد سال به سال مشخص می‌شود و همه اذعان دارند که وجود فرآیند و یا چرخه شفاف و پایبندی عملی و واقعی به آن بیشتر از هر چیزی به کشتی ایران با این اتمسفر کمک می‌کند.
* با همین تیم هم می‌توانستیم نتیجه بگیریم
اینطور که پیداست سطح کشتی آسیا هم این بار قابل قیاس با ادوار گذشته نبود. قزاق‌ها، ژاپنی‌ها، قرقیزها، هندی‌ها و... با آمادگی و کیفیت بالایی به مسابقات آمده بودند، بنابراین توقع تکرار نتیجه سال گذشته در این رقابت‌ها انتظار بجایی نبود، اما می‌شد با مدال‌های کمتر و اختلاف ناچیز، لااقل قهرمانی سال گذشته را تکرار کرد، اگر همین نفرات از آمادگی خوبی برخوردار بودند.
وزن به وزن هم اگر بررسی کنیم، نتیجه هرگز آن چیزی نبود که باید به دست می‌آمد. این چندمین مسابقه علیرضا سرلک است که با شکست پشت سرش می‌گذارد؟ کشتی‌گیری که مدال نقره جهان را در کارنامه دارد. وزنش بالاست؟ برای رسیدن سر وزن مشکل دارد؟ به لحاظ ذهنی آماده مسابقه نیست؟ آمادگی بدنش مشکل دارد؟ از نظر فنی نقص دارد؟ کادرفنی البته بهتر از هر کسی می‌تواند پاسخ دهد.
یاسین رضاییِ 19 ساله که پدیده کشور شد، می‌تواند پشتوانه اوزان 61 و 65 کیلو باشد که به واقع جدای از کشتی نیمه‌نهایی اش، که البته به قهرمان این وزن باخت، عملکرد خوبی داشت. اگر روی نقطه ضعف بزرگ او کار شود، بوی قهرمانی جهان و المپیک میدهد.
رحمان عموزادِ قهرمان جهان به واسطه مصدومیت پیمان بیابانی به تیم آسیایی رسید. او هم آنطور که انتظار می‌رفت ظاهر نشد و اگر کمی خوش شانس نبود، شاید به سرنوشت بقیه دچار می‌شد.
مرتضی قیاسی در قهرمان کشوری خوب بود، اما در قزاقستان دو کشتی انتقادآمیز گرفت و حتی سوم آسیا نشد. حسین ابوذری نباید از مسابقات قهرمان کشوری به واسطه حضورش در اردوهای تیم ملی کمی تغییر در کشتی‌اش احساس می‌شد؟
از امیرحسین کاووسی هم پیش از این کشتی‌های بهتری دیده بودیم. علیرضا کریمی با آن تجربه عظیم، در فینال آسیا به کشتی‌گیری که درجه یک هم نیست، باخت بدی را تجربه کرد.
ارشک محبی که بدون نقص قهرمان کشور و تورنمنت بین‌المللی پس از آن شده بود، اول به ژاپنی باخت و سپس قدر فرصتی که در شانس مجدد پیدا کرده را نداست. ارشک نشان داد خواستن مهم‌تر از توانستن است و ظاهرا او نخواست که قهرمان آسیا شود، وگرنه در دو مسابقه قبلی نشان دده بود که اگر بخواهد، می‌تواند.
* رخ دادن دو اتفاق نادر
دو اتفاق نادر هم در مسابقات قهرمانی آسیا به واسطه این ناکامیِ بزرگ رخ داد. اول اینکه در اوزان بالا کمتر کشتی‌گیر ژاپنی دیده بودیم که برای نماینده کشورمان در مسابقات رسمی دردسرساز شود که در 92 کیلوگرم این مسابقه شد و یک ژاپنی توانست 10- صفر نماینده ایران را شکست داده و در نهایت هم قهرمان این دسته شود.
دو کشتی‌گیر روسی‌الاصل به نام بحرین در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کرده بودند که در مصاف با کشتی‌گیران ایران برنده شدند. آنها درجه یک و دوی کشتی روسیه هم نبودند، کشتی‌گیران درجه چهار و پنجمی بودند که در مقابل نماینده اصلی تیم روسیه حرفی برای گفتن ندارند، اما قهرمانان کشور ما را بردند.
عدم برطرف شدن اشتباهات تاکتیکی در برخی کشتی‌گیران و تکرار دائم آن، درست مثل گلیج که همچنان این قابلیت را دارد که آن ثانیه‌های اخر کشتی با اسنایدر را تکرار کند.
ناراحت‌کننده‌ترین شکست شاید اینجا در سنگین وزن رخ داد. امیررضا معصومی کشتی‌گیر 19 ساله که بوی قهرمانی جهان و المپیک میدهد حتی برنز آسیا هم نگرفت و مقابل یک چینی ضربه فنی شد. بله یک چینی؛ که در شرایط درست، باید در کمتر از یک دقیقه مقابل امیررضا دوام می‌آورد اما توانست در پی یورش‌های بی‌امان معصومی، او را گیر انداخته و ضربه‌اش کند.
* اتفاقات بدتر در راه است؟
اتفاقات بدی در شهر آستانه کشور قزاقستان رقم خورد. اگر نواقص برطرف نشود، در آستانه شکستی بزرگتر در بلگراد قرار خواهیم گرفت؛ جایی که قرار است مسابقات جهانی شهریور و مهر سال جاری برگزار شود. خبر خوب اما اینکه، هنوز فرصت جبران هست، اگر به دنبال توجیه شکست نبوده و نواقص را برطرف کنیم.
