واکنش متفاوت مردم هند نسبت به خشونت پلیس در این کشور
دهلی نو - ایرنا - اگرچه مردم هند به صورت روزانه با خشونت‌هایی از سوی پلیس این کشور مواجه هستند اما مانند مردم آمریکا که به کشته شدن جورج فلوید شهروند سیاه پوست این کشور توسط پلیس به شدت اعتراض کردند، در این زمینه واکنش نشان نمی‌دهند.
این روزها در رسانه‌های مختلف اخبار مربوط به کشته شدن جورج فلوید منتشر می‌شود. او یک سیاه‌پوست آمریکایی بود که در 25 مه2020 (5 خرداد)، مدتی پس از آن که "دریک شاوین" یکی از افسران پلیس شهر "مینیاپولیس" از ایالت "مینه‌سوتا" در آمریکا زانوی خود را برای حدود 9 دقیقه بر روی گردن وی گذاشت، درگذشت. رهگذرانی که در حال عبور بودند، این حادثه را با دوربین موبایل ضبط و در شبکه‌های اجتماعی به صورت گسترده منتشر کردند. در این فیلم، مرد سیاهپوستی که به نظر می‌آید حدود چهل سال سن دارد، به سختی در حالی که تقلا می‌کند نفس بکشد، به پلیس سفیدپوستی که وزنش را روی گردن او انداخته می‌گوید: "نمی‌توانم نفس بکشم". در پی این حادثه و پخش فیلم مربوط به آن، احساسات مردم جریحه‌دار شد. در ابتدا اعتراضات و تظاهراتی در شهر مینیاپولیس برپا شد. پس از آنکه تظاهرات به درگیری‌های خشونت‌آمیز کشیده شد و پاسگاه اصلی پلیس در شهر مینیاپولیس آتش زده شد، نیروهای گارد ملی آمریکا به این شهر اعزام شدند. اما اعتراضات از سطح شهر مینیاپولس در ایالت مینه‌سوتا به سرعت به ایالت‌های دیگر گسترش یافت. طی کمتر از 4 روز، بیش از 30 ایالت آمریکا شاهد تظاهرات گسترده مردم علیه نژادپرستی و قتل سیاهپوستان به دست مأموران پلیس شد. بخش اعظم اعتراضات مسالمت آمیز بوده‌است اما تظاهرات در نقاطی به خشونت گرایید و در برخی شهرها مقررات منع رفت‌وآمد شبانه اعلام شد. مانند سایر نقاط جهان، مردم هند در رسانه‌های اجتماعی این کشور از پویش " زندگی سیاه پوست‌ها ارزش دارد" حمایت کرده و خشونت پلیس آمریکا علیه اقلیت سیاه پوست جامعه آمریکا را محکوم کردند. اگرچه در این زمان بحرانی حمایت از اصول انسانی امری پسندیده است، اما بی‌تفاوتی هندی‌ها به خشونت‌های پلیس در جامعه هند، یک رویکرد دوگانه را منتقل می‌کند که ریشه در تاریخچه خشونت آمیز این کشور علیه "رنگ سیاه" و همچنین "شیفتگی به غرب" دارد. بسیاری از طبقه مرفه و ثروتمند هند مانند تاجران سرشناس و بازیگران صنعت بالیوود این کشور به سرعت خشونت پلیس آمریکا را محکوم کرده‌اند اما آن‌ها نسبت به خشونت‌های فرقه‌ای و همچنین بدرفتاری با اقشار "پایین دست" جامعه هند، مسیر سکوت را بر می‌گزینند. در چند ماه گذشته موارد قتل‌های گروهی، حمله به دانشجویان، اسلام هراسی و خشونت پلیس علیه کارگران در سرتاسر هند به صورت گسترده به وقوع پیوسته است. تصاویر شوکه کننده‌ای از خشونت علیه اقشار ضعیف در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده‌اند، اما به نظر می‌رسد این واقعیت‌ها احساسات جامعه هند را جریحه دار نمی‌کنند. در هند سیاست‌های تفرقه‌انداز، اغلب عصبانیت اکثریت جامعه را کنترل می‌کند. رویکرد اعتراضی مردم اغلب با یک سرافکندگی و عدم تعجب آمیخته است و غالبا با امتیازاتی تلفیق می‌شود که مانع از شخصی شدن این رویکردها است. خشونت تقریبا در هند قابل انتظار است. اکثر مناطق جنوب آسیا با یک میراث استعماری دست و پنجه نرم می‌کنند که آن را "وحشی و عقب افتاده" معرفی کرده بود. این عقیده که افراد با رنگ پوست سیاه و قهوه‌ای ذاتا مستعد خشونت هستند، هنوز هم بطور تکان دهنده‌ای متداول است، چه در ناخودآگاه جمعی هندی‌ها و چه به عنوان یک ابزار سیاسی بزرگ تر. این عقیده برای توضیح همه چیز از جرم "سیاه بر سیاه" تا شورش‌های اجتناب ناپذیر اجتماعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در هندوستان، ذهنیت سرسخت در مورد تفاوت طبقات مختلف جامعه، همچنان باعث تداوم این ایده می‌شود و آن را در فرهنگ این کشور درونی می‌کند. خشم از بی‌عدالتی در هند و آمریکا به یکدیگر وابسته نیست. مقایسه بین آن‌ها در این زمینه موانع خاص خود را ایجاد می‌کند. نحوه فهم خشونت در هند نباید به چگونگی فهم آن در جای دیگر، به ویژه غرب وابسته باشد. با این حال، ما همیشه شاهد عدم تقارن خشونت - و رویکرد گزینشی مردم در مقابل اندوه - در سراسر جهان بوده‌ایم. به همین دلیل، زندگی سیاه پوستان ارزش کمتری از زندگی سفید پوستان دارد، زندگی دالیت‌ها (پایین‌ترین طبقه اجتماعی در هند) در مقایسه با زندگی براهمین‌ها (بالاترین طبقه جامعه هند) بی‌اهمیت‌تر تلقی می‌شود. حملات تروریستی در پاریس بسیار غم انگیز جلوه داده می‌شود، اما حملات منظم پهپادهای آمریکایی علیه غیرنظامیان در پاکستان به ندرت اعلام می‌شود. بسیاری از هندی‌ها در شهرهای بزرگ این کشور از غرب تقلید می‌کنند و نژادپرستی نیز از این قاعده مستثنا نیست. هندی‌ها یک تاریخچه طولانی ضد سیاهپوستی دارند. از قتل دانشجویان آفریقایی در دهلی نو گرفته تا استفاده از الفاظ نژادپرستانه توسط کودکان هندی به عنوان یک "سرگرمی"؛ مواردی هستند که همواره از لحاظ فرهنگی در هند انکار شده‌اند. در جامعه هند، آرزو برای سفیدتر شدن چنان عمیق و رایج است که پوست تیره اغلب با خصومت جسمی و تبعیض بی‌امان روبرو می‌شود. شرکتها کارمندان با پوست روشن‌تر را ترجیح می‌دهند، بازیگران با پوست سفید برای نقش آفرینی در فیلم‌های هندی انتخاب می‌شوند، بازیگران هندی محصولات آرایشی برای سفید شدن پوست را تبلیغ می‌کنند و جوانان هندی ازدواج با دختران سفید چهره را ترجیح می‌دهند. اما سینمای هند نقش بزرگی در تایید خشونت پلیس در این کشور ایفا می‌کند. این سینما تقریبا شکنجه زندانیان توسط پلیس را امری عادی جلوه می‌دهد، امری که در هالیوود با انتقادات فراوان همراه خواهد شد. طبقه متوسط در شهرها دارای تجربه متفاوتی از پلیس در مقایسه با طبقه فقیر یا اقلیت‌ها هستند. یک شهروند هندی که در ظاهر دارای ارتباطات مستحکم در شبکه قدرت هند باشد، با یک پلیس خشن مواجه نخواهد شد، اما یک فرد فقیر همیشه با خشم افسران پلیس مواجه است. بنابراین قشر متوسط جامعه هند نیازی به اعتراض به خشونت‌های پلیس ندارد و اگر قشر فقیر به پلیس اعتراض کند مانند مهاجرت گسترده کارگران از شهرها به روستاها، آن‌ها با ضرب و شتم از سوی پلیس متوقف می‌شوند. رسانه‌های هند بر خلاف آمریکا، معترضان در این کشور را اغلب "ضد ملی" معرفی می‌کنند. در طول اعتراضات به اصلاحات قانونی شهروندی هند، رسانه‌های بزرگ این کشور معترضان به این اصلاحات که در خیابان‌ها اجتماع کرده بودند را نیروهای ضد ملی توصیف کردند. ممکن است جوانان هندی طرز فکر متفاوتی با نسل‌های گذشته خود داشته باشند و با خشونت و نژاد پرستی مخالف باشند؛ با این حال جامعه هند ابتدا باید مساله خشونت در جامعه خود را حل کند.
*س_برچسب‌ها_س*