واکنش معنادار به توهین پناهیان به پیامبر اسلام (ص) و امام علی (ع)
سخنان توهین آمیز علیرضا پناهیان درباره پیامبر اسلام (ص) و امام علی (ع) با واکنش‌هایی روبه‌رو شده است.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، آیت‌الله سید عباس حسینی قائم مقامی، در یادداشتی در پاسخ به سخنان توهین آمیز علیرضا پناهیان نسبت به پیامبر اسلام (ص) و حضرت علی (ع) در یک برنامه تلویزیونی، واکنش نشان داد.
بنابر آنچه جماران روایت کرده، آیت‌الله قائم مقامی نوشته است:
این سخنان را هرگز نباید و نمی‌توان یک اشتباه در گفتار و یا خطایی در زبان تعبیر کرد، بلکه نتیجه منطقی و باوری برآمده از مقدماتی است که در گام‌های پیشین طی شده و اینک صادقانه بر آن تصریح می‌شود:
* انکار "مکارم اخلاق" به مثابه هدف نهایی پیامبری (بعثت)
* اصالت بخشیدن به قدرت در فلسفه وحی و پیامبری (نبوت)
*قربانی کردن عدالت در آستان قدرت
* نفی کلی اصالت و مطلوبیت اخلاق و تقدیس قدرت و...
و اینک محصول قطعی چنین مبانی و مقدماتی، "تحریف آشکار پیامبر رحمت و جایگزینی جعلی پیامبر قدرت و خشونت"
که از شدت خشونت ورزی هیچ دوستی برایش باقی نماند و این یعنی نادیده گرفتن دلالت‌های انکارناپذیر عقلانی و انکار صریح انبوهی از آیات محکمات قرآن که به روشنی پیامبر را چنین معرفی می‌کند:
صفت بارز او:
"بزرگی و بزرگواری اخلاق"
(اِنَکَ لَعَلَی خُلُق عَظِیم / قلم 4)
فلسفه وجودیش:
"چیزی نیست جز رحمتی فراگیر برای همه انسان‌ها بدون هیچ استثنا"
(وَمَا أَرسَلنَاکَ اِلَا رَحمَهً لِلعَالَمِینَ / انبیاء 107)
و به دلیل همین بهره‌مندی از رحمت خاص پروردگار،
"نسبت به مردمان، بسیار نرم خو و پرمهر، بدون کمترین سخت دلی و خشونت"
(فَبِمَا رَحمَه مِنَ للَهِ لِنتَ لَهُم / آل عمران159)
آنچنان که:
"رنج همه انسان‌ها بس بر او دشوار و سخت و نسبت به سعادت و آرامش آنها بسیار حریص و کوشا"
(لَقَد جَاءَکُم رَسُول مِن أَنفُسِکُم عَزِیز عَلَیهِ مَا عَنِتُم حَرِیص عَلَیکُم / توبه 128)
بطوریکه که:
"هماره بیم آن می‌رفت که جان گرامی خویش را برای آنان به هلاکت اندازد"
(لَعَلَکَ بَاخِع نَفسَکَ أَلَا یَکُونُوا مُؤمِنِینَ/ شعرا 3
و از این رو محبوب همه و
"نیکوترین الگو برای انسان" بشمار می‌رود
(لَقَد کَانَ لَکُم فِی رَسُولِ اللَهِ أُسوَه حَسَنَه. احزاب/21)
که اگر جز این بود:
"همگان از اطراف او پراکنده می‌شدند."
(وَلَو کُنتَ فَظًا غَلِیظَ لقَلبِ لَنفَضُوا مِن حَولِکَ / آل عمران 159)
صد شگفت!
سخنی که پیشتر از سوی برخی روشنفکران، از تریبون‌های شخصی شنیده شد، اینک به تکرار از تریبون‌های رسمی و از سوی منسوبان به دین و روحانیت، وجاهت و انتشار می‌یابد.
از سوی دیگر اما، باید این سخنران محترم را سپاس گفت که آنچه بسیاری دیگر در دل نهفته دارند را صادقانه و صریح، آشکارا بیان می‌نماید و مخاطبان خود را از تعلیق رهانیده و راه را بر توجیه و تفسیر آنان که مخاطب خود را خام ذهن و ساده دل می پندارند می‌بندد، غافل از آنکه "مخاطبان آشنا" سخنانی چنین را نه در خلأ، بلکه در نسبت مستقیم و منطقی مبانی و مقدماتی که اشاره شد فهم می‌کنند و لذا هیچ راهی برای تکذیب، توجیه و تفسیر آن نیست جز انکار و برگشت از مبانی‌ای که زاینده چنین باوریست.
باور به " اصالت قدرت "، محصولی جز تقدیس خشونت و تحسین گوشت تلخی ندارد.
آیا با ترسیم چنین تصویری از پیامبر (ص) توسط برخی دوستداران، همچنان زبانی برای ابطال دشمنی ورزی هایی چون " آیات و کاریکاتورهای شیطانی" باقی می‌ماند؟
.... در زمانه ای که "عَالِمُهَا مُلجَم وَ جَاهِلُهَا مُکرَم" (نهج‌البلاغه / خ2)
است، جز عرض شِکوه و شکایت به پیشگاه حضرت احدیت و ساحت قدسی پیامبر رحمت و امیر مودت به مثابه "نفس پیامبر" گریز و گزیری نیست.
اللَهُمَ اِنَا نَشکو اِلَیک
27215
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1892120