وقتی مرگ امان نمی‌دهد
آذرماه امسال شروع خوبی برای اهالی سینما و تئاتر نداشت، هر چند این سال کرونازده خوشی زیادی به جا نگذاشته ولی اولین هفته نهمین ماه سال هم با مرگ هنرمندی به پایان رسید که قدرش کمتر دانسته شد.
به گزارش ایسنا، پنج‌شنبه 22 آبان بود که پورنگ پورحسینی - فرزند پرویز پورحسینی - با انتشار یک عکس خانوادگی و این توضیح که در حال بردن «آب میوه تازه خانگی با طعم عشق» به بیمارستان است، از مبتلا شدن پدرش به کرونا خبر داد.
پرویز پورحسینی که سال‌هاست با مادرش زندگی می‌کند در حالی راهی بیمارستان شده بود که مادرش هم به این ویروس مبتلا شده بود، اما حال و احوالش بهتر بود و در خانه دوران قرنطینه را سپری می‌کرد. پورنگ پورحسینی در این دو هفته‌ای که روزی دو بار به بیمارستان می‌رفت تا پدرش را ببیند، همیشه از مقاومت و انرژی مثبت پدرش برای مبارزه با کرونا سخن می‌گفت ولی در نهایت زور این بیماری بر توان جسمی و ذهنی بازیگر کهنه‌کار سینما، تئاتر و تلویزیون غلبه کرد.
پور حسینی که متولد 1320 بود، آن طور که خودش تعریف می‌کرد از 12 سالگی کار کرده بود اما نه در عرصه هنر؛ بلکه به اجبار در صحافی. او چنان شیفته خواندن بود که حین کار مشغول خواندن مجله‌ها و کتاب‌ها می‌شد و بعد از دورانی که به عنوان فرزند ارشد، خانواده را به عرصه رساند، تصمیم گرفت خیلی جدی دنبال هنر مورد علاقه‌اش برود؛ هنر بازیگری که در همان موقع کار و بعد از درس‌خواندن‌های شبانه، سر کلاس‌های حمید سمندریان سراغش رفته بود.
او بازیگری را در دهه 40 با بازی در تله تئاترهای زیادی تجربه کرد و بعد به بازی در «هزار دستان» علی حاتمی رسید. پورحسینی سال 51 «چشمه» را با آربی آوانسیان تجربه کرد و دهه‌های 60 و 70 سال‌های پرباری برای فعالیت این بازیگر در سینما شدند تا جایی که در نزدیک به 30 فیلم سینمایی نقش‌های مختلفی را با کارگردان‌هایی که هر کدام اسم و رسمی داشتند یا بعدها سری در میان سرها درآوردند ایفا کرد؛ از «کمال‌الملک» علی حاتمی و «مردی که موش شد» احمد بخشی گرفته تا «طلسم» داریوش فرهنگ، «رابطه» پوران درخشنده، «بهار در پاییز» مهدی فخیم‌زاده، «ایستگاه» یدالله صمدی، «کشتی آنجلیکا» محمد بزرگ‌نیا، «کمیته مجازات» علی حاتمی و «مریم مقدس» شهریار بحرانی.
او در برخی از فیلم‌های سینمایی‌اش بیشتر نقش منفی ایفا کرده بود و از اینکه بعضی همکارانش تصور می‌کردند نمی‌تواند نقش مثبت ایفا کند گله‌مند بود. شاید همین شد که بعدها در تلویزیون بیشتر سراغ نقش‌های مثبت رفت.
بخشی از صحبت‌های او در این ویدیو توسط موزه سینما منتشر شده است.
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی‌کند. فایل آن‌را از اینجا دانلود کنید: video/mp4پورحسینی در دهه 80 و 90 هم نقش‌های دیگری را در چند فیلم سینمایی مثل «دوران عاشقی» علیرضا رئیسیان، «خواب لیلا» مهرداد فلاح، «رستاخیز» احمدرضا درویش و «قاتل اهلی» مسعود کیمیایی بازی کرد. آخرین فیلمش هم که نمایش داده شد «جاده قدیم» منیژه حکمت بود که در جشنواره فجر شرکت داشت، اما در میان همه آثاری که کار کرده بود، چند فیلم برایش حس و حال دیگری داشتند؛ مثل «باشو غریبه کوچک» بهرام بیضایی که شاید این علاقه نه فقط به واسطه ایفای نقش پدری که از جنگ برگشته و با یک کودک جنگ زده در خانه‌اش مواجه می‌شود، بلکه بخاطر شخص بیضایی باشد. او چند سال قبل در مراسم نکوداشت بهرام بیضایی گفته بود: «هر لحظه، هر ساعت و هر روزی که این آدم (بیضایی) در سینما و تئاتر ایران حضور ندارد، یک خسران بزرگ است. برای اینکه راهگشا است.»
او در حالی از خسران نبود کسی مثل بیضایی سخن گفته بود که تاکید داشت آدم‌هایی که تازه وارد این عرصه شوند جای گذشتگان را پر نمی‌کنند.
پور حسینی اردیبهشت سال قبل در اختتامیه شانزدهمین دوره گرامیداشت هفته تئاتر که با تجلیل از هفت هنرمند پیشکسوت عرصه تئاتر همراه بود، گفته بود: «می‌خواهم از بیژن مفید به عنوان یکی از معلم‌های خودم یاد کنم که در غربت و فراموش شده از دنیا رفت و الان کسی او را به یاد نمی‌آورد. من هم برای خانه سینما و هم خانه تئاتر کار کردم، اما هر دو جا را دل‌شکسته ترک کردم. به یاد داشته باشیم آدم‌هایی که بر سر کار می‌آیند دیگر نمی‌توانند جای گذشتگان را پر کنند.»
و حالا او در حالی که هنوز داغ فقدان سینایی و عالمی و جلیلوند و پرتوی و... بر دل خیلی‌ها تازه است و در حالی که بعضی‌ها معتقدند پرویز پورحسینی در سایه توجه به چند بازیگر قدیمی دیگر، کمتر در این سال‌ها مورد توجه قرار گرفت، به گذشتگانی پیوسته که جایشان هرگز پر نمی‌شود.
در ادامه عکس‌هایی منتشر شده از این بازیگر قدیمی توسط پسرش را مشاهده می‌کنید.
انتهای پیام
