پوشش بومی بخشی از هویت ما است

مدیر کل دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور گفت: زمانی که در شیراز، نقش رستم و آثار باستانی آن‌جا را مشاهده کردم، متوجه شدم تمامی نقش‌ها بر روی سنگ‌نگاره‌ها نوعی پوشش را نمایش می‌دهند.

ساسان ضیایی مدیر کل دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، گفت: موضوع حجاب تنها یک مسئله فرهنگی نیست، هرچند که در حال حاضر نگاه‌ها بیشتر به این جنبه معطوف شده است. حجاب را می‌توان از زوایای مختلفی بررسی کرد. یکی از این جنبه‌ها تولید و اقتصاد است. در این مسیر، عوامل متعددی دخیل هستند؛ از افرادی که در شکل دادن به سلیقه و علایق مردم نقش دارند تا افرادی که پوشش خاصی را برای جامعه پیشنهاد می‌کنند.

وی ادامه داد: این موضوع تنها به جنبه فرهنگی ختم نمی‌شود و اقتصاد نیز در آن نقش مهمی ایفا می‌کند. برای مثال، وقتی صحبت از لباس‌هایی می‌شود که مطابق با ارزش‌های فرهنگی تعریف‌شده در نظام رسمی کشور باشند، باید شبکه‌ای یکپارچه ایجاد شود که تمامی مراحل را تحت‌پوشش قرار دهد؛ از واردات و گمرک گرفته تا اقدامات تقنینی مجلس که بتوانند مسیری مناسب برای تهیه این نوع پوشاک فراهم کنند.

مدیرکل دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور خاطرنشان کرد: یک بخش از این مسئله به زیرساخت‌ها مرتبط است و بخش دیگر نیز مربوط به عرصه‌های مد و عرضه محصولات می‌شود. در دنیای امروز که با تنوع و چندصدایی همراه است، نه تنها در کشور ما، بلکه در سراسر جهان شاهد نوعی همگرایی فرهنگی هستیم.

وی یادآور شد: به‌عنوان نمونه اگر زمانی تفاوت آشکاری میان نوع پوشش در شهر تهران با شهرستان‌های دیگر وجود داشت و هرچه از مرکز دورتر می‌شدیم، پوشش‌ها متفاوت‌تر یا حتی پوشیده‌تر بودند، اکنون این تفاوت‌ها کم‌رنگ‌تر شده است. حتی در بسیاری از استان‌ها که از لباس‌های بومی استفاده می‌کردند. شاهد کاهش استفاده از این پوشش‌ها هستیم.

ضیایی خاطرنشان کرد: حجاب موضوعی است که نیاز به بررسی چندجانبه دارد. بخشی از آن جنبه فرهنگی دارد که ما به‌عنوان سیاستگذاران در عرصه فرهنگ و فرهنگ عمومی همواره آن را مورد توجه قرار داده‌ایم و از منظر این مسئله غافل نمانده‌ایم.

وی افزود: با نگاهی به تاریخ کشور، با این حقیقت روبه‌رو می‌شویم که پوشش همیشه بخشی از هویت ما بوده است. به‌عنوان مثال، زمانی که در شیراز، نقش رستم و آثار باستانی آن‌جا را مشاهده کردم، متوجه شدم تمامی نقش‌ها بر روی سنگ‌نگاره‌ها نوعی پوشش را نمایش می‌دهند. این موضوع به دوران پیش از ورود اسلام به ایران بازمی‌گردد؛ زمانی که هنوز بحث اسلامی مطرح نبود.