چرا امت حضرت محمد (ص) بر دیگر امت‌ها برتری دارد؟

فی حَدیثِ مُناجاهِ موسی (ع) وقَد قالَ: یا رَبِ، لِمَ فَضَلتَ اُمَهَ مُحَمَد (ص) عَلی سائِرِ الاُمَمِ؟ فَقالَ اللهُ تَعالی: فَضَلتُهُم لِعَشرِ خِصال.

قالَ موسی: وما تِلک الخِصالُ الَتی یعمَلونَها حَتی آمُرَ بَنی اسرائیلَ یعمَلونَها؟ قالَ اللهُ تَعالی: الصَلاهُ، وَالزَکاهُ، وَالصَومُ، وَالحَجُ، وَالجِهادُ، وَالجُمُعَهُ، وَالجَماعَهُ، وَالقُرآنُ، وَالعِلمُ، وَالعاشورا

یا رَبِ لِمَ فَضَلتَ أُمَهَ مُحَمَد عَلَی سَائِرِ الأُمَمِ؟ بارال‌ها چرا امت محمد (ص) را بر دیگر امت‌ها برتری داده ای؟ فَقَالَ اللَهُ تَعَالَی فَضَلتُهُم لِعَشرِ خِصَال. قَالَ مُوسَی: وَ مَا تِلک الخِصَالُ الَتِی یعمَلُونَهَا حَتَی آمُرَ بَنِی اِسرَائِیلَ یعمَلُونَهَا. قَالَ اللَهُ تَعَالَی: الصَلَاهُ وَ الزَکاهُ وَ الصَومُ وَ الحَجُ وَ الجِهَادُ وَ الجُمُعَهُ وَ الجَمَاعَهُ وَ القُرآنُ وَ العِلمُ وَ العَاشُورَاءُ قَالَ مُوسَی یا رَبِ وَ مَا العَاشُورَاءُ؟ قَالَ البُکاءُ وَ التَبَاکی عَلَی سِبطِ مُحَمَد وَ المَرثِیهُ وَ العَزَاءُ عَلَی مُصِیبَهِ وُلدِ المُصطَفَی یا مُوسَی مَا مِن عَبد مِن عَبِیدِی فِی ذَلِک الزَمَانِ بَکی أَو تَبَاکی وَ تَعَزَی عَلَی وُلدِ المُصطَفَی اِلَا وَ کانَت لَهُ الجَنَهُ ثَابِتاً فِیهَا وَ مَا مِن عَبد أَنفَقَ مِن مَالِهِ فِی مَحَبَهِ ابنِ بِنتِ نَبِیهِ طَعَاماً وَ غَیرَ ذَلِک دِرهَماً اِلَا وَ بَارَکتُ لَهُ فِی الدَارِ الدُنیا الدِرهَمَ بِسَبعِینَ دِرهَماً وَ کانَ مُعَافاً فِی الجَنَهِ وَ غَفَرتُ لَهُ ذُنُوبَهُ وَ عِزَتِی وَ جَلَالِی مَا مِن رَجُل أَوِ امرَأَه سَالَ دَمعُ عَینَیهِ فِی یومِ عَاشُورَاءَ وَ غَیرِهِ قَطرَهً وَاحِدَهً اِلَا وَ کتِبَ لَهُ أَجرُ مِائَهِ شَهِید.

در حدیث مناجات موسی (ع) آمده است که گفت: پروردگارا! چرا امت محمد (ص) را بر دیگر امت‌ها برتری داده ای؟ خداوند متعال فرمود: «به ده چیز، آن‌ها را برتری داده ام».

موسی (ع) گفت: آن ده چیز که آنان، بدان‌ها عمل می‌کنند، چیست تا به بنی اسرائیل دستور بدهم آن‌ها نیز به کار ببندند؟

خداوند متعال فرمود: «نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، جمعه، نماز جماعت، قرآن، علم، و عاشورا».

موسی (ع) گفت: پروردگارا! عاشورا چیست؟

فرمود: «گریستن و گریه نمایی بر نواده محمد، و سوگواری و عزاداری برای مصیبت فرزند مصطفی.‌ای موسی! هیچ بنده‌ای از بندگان من در آن زمان نیست که بر فرزند مصطفی بِگرید یا تظاهر به گریستن کند و عزاداری نماید، مگر آن که بهشت برای او باشد و در آن، پایدار می‌مانَد. هیچ بنده‌ای نیست که در راه محبت به پسر دختر پیامبرش از مال خود، غذایی دهد یا درهم و دیناری خرج کند، مگر آن که در همان دنیا به او برکت می‌دهم. یک درهم [او] را به هفتاد درهم افزون می‌سازم و در بهشت به سلامت زندگی می‌کند و گناهانش را می‌آمرزم. به عزت و جلالم سوگند، هیچ مرد یا زنی نیست که در روز عاشورا و غیر عاشورا، یک قطره اشک از چشمش فرو چکد، مگر آن که اجر صد شهید را برایش می‌نویسم».

مجمع البحرین: ج 2 ص 1219، دانشنامه قرآن و حدیث، ج 7، ص 150