چرا بازپخش‌های «مختارنامه» هم پرمخاطب است?
موفقیت سریال‌هایی مانند مختارنامه و امام علی (ع) می‌تواند چراغ راهی باشد برای ساخت هرچه بیشتر آثار فاخر تاریخی - مذهبی در تلویزیون. درست است که ساخت این سریال‌ها هم هزینه هنفگت و هم فرآیند پیچیده به دنبال دارد اما نتیجه کار دیدنی و رضایت‌بخش است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هرچند بازپخش‌های سریال «مختارنامه» از شبکه‌های مختلف دستمایه شوخی در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی است، اما نمایش مجدد این مجموعه فاخر همچنان با استقبال مخاطبان مواجه می‌شود و چه‌بسا در قیاس با سریال‌های به روز تلویزیون بینندگان بیشتری هم داشته باشد. رصدهای میدانی و رجوع به نظرسنجی‌های سازمان صداوسیما می‌تواند مهر تأییدی بر این ادعا بزند.
به طور قطع، بسیاری از مخاطبان تلویزیون در این شب‌های ماه محرم ترجیح می‌دهند ساعت 22 به تماشای بازپخش سریال مختارنامه از شبکه آی فیلم بنشینند. اما چرا بازپخش‌های سریال داوود میرباقری همچنان پربیننده است؟ آیا می‌توان بر روی آنتن بردن مکرر مختارنامه اشکال وارد کرد؟
در این‌جا ذکر یک نکته شاید مغفول‌مانده ضروری است؛ تلویزیون در ایران به عنوان یک رسانه تصویری فراگیر، مخاطبانی از رده‌های سنی مختلف دارد و از طفل نوپا تا سالمند از پا افتاده در زمره بینندگانش قرار می‌گیرند. طبیعی است طیفی از بینندگان تلویزیون که شاید در حال حاضر در شمول جامعه مخاطبان هدف یک سریال قرار نگیرند، در سالهای آتی اتفاقا مخاطب سریال باشند و محتوا و مفاهیم آن برایشان قابل درک و هضم به نظر برسد. پس چرا باید این طیف از مخاطبان تلویزیون را از دیدن سریال‌های فاخری همچون مختارنامه محروم کرد؟!
ماجرای عدم پخش برنامه رضا رشیدپور و فرزاد حسنی / چرا سریال «مهمان‌کشی» به تعویق افتاد؟آیا فقط به واسطه طنزپردازی شکل گرفته در شبکه‌های اجتماعی باید بینندگان یک سریال را به نسل پخش اول آن محدود کرد و نسل‌های بعدی را از تماشایش محروم کرد؟! برای مثال، نوجوان 15 سالهای که در زمان پخش اولیه مختارنامه نوزاد بوده و حتی در بازپخش‌های بعدی این سریال هم سن و سالش مناسب تماشا نبوده است، چرا باید از حض تماشای یکی از فاخرترین آثار نمایشی تلویزیون در پس از پیروزی انقلاب محروم بماند؟
از سوی دیگر، ممکن است همین نوجوان 15 ساله، سال گذشته و در 14 سالگی مشتاق دیدن سریال نبوده باشد، اما امسال با توجه به افزایش سن و ارتقای معلوماتش و احیاناً علاقه‌مندی‌اش به تاریخ اسلام بخواهد به شکل کامل و مفصل به تماشای این سریال بنشیند. در چنین حالتی، اگر بازپخش سریال روی آنتن نرود این امکان چگونه فراهم خواهد شد؟ این قاعده نه فقط درباره مختارنامه که در خصوص سایر سریال‌های فاخر مذهبی تلویزیون نیز صدق می‌کند.
اما چرا نه فقط مخاطبان نوجوان و جوان تلویزیون که حتی بینندگان قدیمی‌تر که شاید بارها مختارنامه را دیده‌اند، همچنان بیننده این سریال هستند؟ برای پاسخ به این پرسش شاید بتوان به این جمله معروف استناد کرد که هر سخن کز دل برآید، لاجرم بر دل نشیند. سریال مختارنامه در فرآیندی به شدت دشوار و در یک بازه زمانی پنج ساله ساخته شده است. به تعبیری بهتر، داوود میرباقری و تیم همراهش، از تهیه‌کننده و نویسنده و بازیگر گرفته تا تصویربردار و چهره‌پرداز و نویسنده و سایر عوامل فنی و اجرایی پرشمار، پنج سال از عمر خودشان را برای ساخت این سریال صرف کرده‌اند.
برخورداری از یک فیلمنامه قوی، بهره‌مندی از قصه جذاب تاریخی، حضور تیمی از بازیگران زبده و باتجربه، مشارکت عوامل کاربلد و فنی حرفه‌ای که هر کدام‌شان در زمره بهترین‌های ایران هستند، وسواس و دقت نظر و عمل کم‌نظیر و ستودنی داوود میرباقری و... همه و همه دست به دست هم داده‌اند تا مختارنامه یکی از بهترین‌ها سریال‌های تلویزیون در چند دهه اخیر باشد. از طرفی، ارادت ایرانیان به اهل بیت و به ویژه امام حسین علیه‌السلام و علاقه به بزرگان تشیع از جمله مختار ثقفی به عنوان منتقم دشت کربلا بر کسی پوشیده نیست و بی گفت‌وگو یکی از عوامل جذابیت و ماندگاری مختارنامه به‌شمار می‌رود.
طبیعی است وقتی میرباقری و همکارانش پنج سال از عمر و توان خود را به شکل صادقانه و خالصانه و تمام‌وقت در خدمت مختارنامه قرار داده‌اند، حاصل کار هم بشود سریالی که حتی تماشای دوباره و چندباره‌اش هم دلچسب به نظر برسد. استقبال مردم کشورهای مسلمان همسایه و منطقه از مختارنامه نشان می‌دهد که این مجموعه نمایشی در سطحی فراتر از سریال‌های معمول ایران ساخته شده است.
موفقیت سریال‌هایی مانند مختارنامه و امام علی (ع) می‌تواند چراغ راهی باشد برای ساخت هرچه بیشتر آثار فاخر و درجه یک تاریخی - مذهبی در تلویزیون. درست است که ساخت این سریال‌ها با صرف هزینه‌های هنگفت و طی فرآیندی پیچیده و دشوار در بازه زمانی طولانی امکان‌پذیر می‌شود، اما نتیجه کار فوق‌العاده دیدنی و رضایت‌بخش است و ارزش چندبار تماشا را دارد.
در پیوند با استقبال چندباره و توجه روزافزون مردم به سریال‌های فاخر، حتی می‌توان بودجه سریال‌های معمولی و نه چندان پرمخاطب را تجمیع کرد و به ساخت مجموعه‌های نمایشی ماندگار مانند مختارنامه اختصاص داد. این سریال‌ها نه تنها در زمان پخش اولیه با استقبال فوق‌العاده مردم مواجه می شوند که برای سال‌ها می‌توانند آنتن شبکه‌های مختلف را نیز تأمین کنند.