چرا باید از کرونا بترسیم

عصر ایران - خیلی ها کرونا را جدی نگرفته اند و این، بزرگ ترین خطری است که همه را تهدید می کند، هم خودشان را و هم کسانی که رعایت می کنند و پاسوز آنانی می شوند که فکر می کنند کرونا چیزی است مانند یک سرماخوردگی سخت! بنابر این باید کسانی که هنوز قضیه را جدی نگرفته اند را آگاه کرد و واقعیت را - که گل و بلبل هم نیست - به آنها گفت. اندکی استرس برای مدیریت بحران لازم است. اما چرا باید از کرونا بترسیم: 1 - می گویند اغلب فوتی ها کسانی هستند که بیماری زمینه ای دارند. بعد خیلی از ما دلمان خوش است به این که "من بیماری زمینه ای ندارم و در صورت ابتلا هم خوب می شوم." حالا سوال من این است: از کجا می دانیم بیماری زمینه ای نداریم؟ اخرین بار کی بررسی کرده ایم که دیابت داریم یا نه؟ کی وضعیت قلب و عروق مان را چک کرده ایم؟ کی آزمایش آنزیم های کبدی داده ایم که ببینیم کبد چرب داریم یا خیر؟ بسیار از ما بیماری های زمینه ای داریم بی آن که خودمان هم بدانیم. به این آمار نگاه کنید: - رئیس شبکه هپاتیت ایران: 40 درصد ایرانیان مبتلا به کبد چرب هستد. (منبع: ایرنا) - رئیس انجمن دیابت کشور: در حال حاضر 8 میلیون ایرانی مبتلا به بیماری دیابت هستند. (منبع: ایسنا) - مدیرکل مدیریت دفتر بیماری‌های غیر واگیر وزارت بهداشت: 22 درصد زنان و 21 درصد مردان ایرانی مبتلا به فشارخون بالا هستند که 40 درصدشان از بیماری خود خبر ندارند. (منبع: ایسنا) آیا واقعا و صد در صد مطمئن هستیم که بیماری زمینه ای نداریم؟ پس غره نشویم و احتیاط کنیم. 2 - گفته اند اغلب فوتی های کرونا، بیماری زمینه ای یا سن بالا دارند. نگفته اند که هر کس بیماری زمینه ای ندارد یا کهنسال نیست، در صورت ابتلا حتما بهبود می یابد. خیلی از فوتی ها، هیچ بیماری زمینه ای یا سن بالایی نداشته اند. 3 - بسیاری از جمعیت ما را افراد سالخورده یا دارای بیماری های زمینه ای تشکیل می دهند. نباید نگران آنها شد؟ نباید بترسیم از این که کرونا بیاید و وقتی رفت، پدر و مادرها و پدر بزرگ ها و مادر بزرگ های ما را هم ببرد و حسرت به دلمان بگذارد؟ 4 - کرونا نه دارو دارد، نه واکسن اما به طور شگفت انگیزی قدرت انتقال دارد و مانند روح سرگردان می چرخد و قربانی می گیرد. خیلی از قربانیان کرونا، حتی نمی دانند کی و کجا و چگونه مبتلا شدند. 5 - می گویند احتمال ابتلای بچه ها اندک است؛ بله اندک است ولی از نظر علمی غیر ممکن نیست. وانگهی بچه ها شاید علائم کرونا را بروز ندهند ولی ناقل هستند و می توانند ما را بیمار کنند. گیرم که بچه ها نمردند و والدین مردند، آینده کودکان چه می شود؟ 6 - توان پزشکی کشور، هر چند قابل اعتناست ولی محدود است. تعداد پزشکان و پرستاران و کادرهای دیگر درمانی محدودند و تجهیزات و دارو نیز به همین شکل. اگر بحران چند ماه ادامه پیدا کند و مبتلایان نیز روز به روز زیادتر شوند، واقعا چقدر می شود روی سیستم پزشکی کشور حساب کرد؟ پزشکان و پرستاران که ربات نیستند؛ آدم اند و توان و رمق محدودی دارند. همین الان هم خیلی هایشان در شبانه روز دو سه ساعت بیشتر نمی خوابند و بعضی هایشان نیز مبتلا یا فوت شده اند. مگر چقدر می توان از یک انسان انتطار داشت؟ 7 - کرونا تازه در جهان دور گرفته و حتی بعضا سخن از احتمال ابتلای میلیاردی به میان می رود. وقتی همه کشورها درگیر می شوند که نمی شود روی کمک های جامعه جهانی حساب کرد. همه درگیر خودشان اند. چه کنیم؟ هیچ کاری از دست مان بر نمی آید. فقط بهداشت فردی، تقویت سیستم ایمنی بدن و از همه استراتژیک تر: ماندن در خانه، ماندن در خانه و باز هم ماندن در خانه. (قابل توجه دولت: تعطیل کنید) اگر این کارها را بکنیم، می توانیم به طور معقول نگران باشیم ولی دیگر نترسیم. بیشتر بخوانید: