کافه یا خانه؛ گفت‌و‌گو یا رابطه؟ مسأله این است!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر - به بهانه بستن و پلمب کردن کافه‌ها و پاتوق‌های فرهنگی ومحل‌های تجمع نوجوانان و جوانان در شیراز در پی ماجرای بلوار چمران این پرسش‌ها و نکات را می‌توان طرح کرد:

اول. از دو حال خارج نیست: یا آن تجمع، بی هیچ هدف سیاسی و بدون قصد دهن‌کجی به ارزش‌هایی بوده که از بام تا شام از تریبون‌های رسمی ترویج می‌شود و تنها به اقتضای شادی‌جویی نوجوانان یا این ساده انگاری و تقلیل قضیه است چون برنامه‌ریزی شده بوده و با خط و ربط خارجی و به قصد تهیه خوراک برای تلویزیون‌های فارسی زبان و معاند.

در شِق اول، مجازات کافه‌داران و دیگر نوجوانان چه وجهی دارد؟ آیا مصداق این شعر ضرب المثل شده نیست:

گُنَه کرد در بلخ آهنگری زدند در شوشتر گردن مسگری

گیرم اسکیت‌سوار روسری نداشته کافه‌نشین و صاحب کافه در جای دیگر را چرا مجازات می‌کنید؟

در شِق دوم اتفاقا به هدف خود رسیده‌اند. چون باز هم خوراک دارند و موضوع را سرایت یافته و عام تصویر می‌کنند نه محدود.

دوم. نوجوانی که از رفتن به کافه محروم می‌شود چه می‌کند؟ یا در خانه کز می‌کند که حاصل آن افسردگی و نفرت است. یا مکان‌های عمومی را برمی گزیند. آیا می‌خواهند پارک ها را هم پلمب کنند؟

این تصور که در گوشه مسجد اعتکاف کنند و بابت گناهان یکی دو سال پس از بلوغ استغفار کنند تقریبا بعید است. این احتمال اما که سر از خانه های خارج از دوربین پلیس درآورند اما هست و در خانه در بسته به گفت‌و‌گو بسنده نخواهد شد. آیا این اتفاق خوب است؟ آیا خواهند گفت مهم در منظر بیرونی است و بقیه به ما مربوط نیست.

سوم. در وضعیتی که مردم گرفتار مشکلات معیشتی‌اند و از گرانی‌های سرسام‌آور و وعده‌های بی‌حاصل و سپردن امور به کسانی به صرف ابراز وفاداری و حفظ ظاهر به تنگ آمده‌اند آیا رواست که سر به سر مردم کوچه و بازار بگذارند؟

چهارم. یکی از اهداف فرهنگی ترویج سرود «‌سلام فرمانده» این بود که اعلام شود دهه نودی‌ها و دهه هشتادی‌ها - جوانان و نوجوانان - از ارزش‌های رسمی روی برنگردانده‌اند. توطئه‌انگاری ماجرای بلوار چمران شیراز هم با همین نگاه بود. بستن کافه و ایجاد محدودیت برای دهه نودی‌ها اما تأیید کننده آن انگاره نیست.

پنجم. در ماجرای شیراز گفته شد با بچه‌ها کار ندارند و سراغ عوامل اصلی رفته‌اند. بستن کافه ها اما مجازات دیگران است.

ششم. تصور کنید دو مینی‌بوس از دختران دانشجو به اردویی رفته‌اند. در مینی‌بوس اول دختران شاد و شوخ در حال بگو وبخندند و گاهی هم روسری‌یی می‌افتد. اما در توقف از 20 مسافر 10 نفر نماز بی تذکر و مراقب و از سر باور و رفتار خانوادگی می‌خوانند. در مینی بوس دیگر اما همه ساکت نشسته‌اند و از سر اجبار و به خاطر نمره اما حجاب‌ها را هم سفت و سخت رعایت کرده‌اند اما در توقف تنها سه نفر نماز می‌خوانند یا اگر بخوانند از ترس مأمور حراست است. کدام مطلوب‌تر است؟ به نظر می‌رسد در حال حاضر جلوه بیرونی مهم است اما اگر چنین است پلیس و حراست کفایت می‌کند و مبلغان را می توان مرخص کرد.

هفتم. حساسیت به اندازه پوشش و نوع لباس و تفسیر سیاسی از آن یک شمشیر دو دم است چون این امکان را به طرف مقابل می‌دهد که از این ظرفیت و ایجاد حساسیت برای ابراز مخالفت استفاده کند. آیا این به نفع نظام سیاسی است؟

هشتم. برخی رفتارهای نسل جدید واقعا مورد تأیید والدین‌شان هم نیست اما آنها کاری با پدر و مادر ندارند. در صفحات اینستاگرام ارتباطات شکل می‌گیرد. بنا بر این باید سراغ کافه‌های مجازی هم بروند. در این صورت نارضایتی عمیق‌تر می‌شود.

نهم. یکی از مشکلات جدی این است که پدر و مادرها و خود بچه‌ها نمی دانند اوقات کش‌دار تابستان را چگونه پُر کنند. پای تلویزیونِ حوصله سَر بَر، که نمی‌نشینند. سهل است کانال‌های ماهواره‌ای هم چون یک طرفه است مثل قبل جذابیت ندارد. وقت خود را با همین کافه نشستن‌ها و قدم زدن‌ها پر می‌کنند. این را بگیرید چه دارید به جای آن ارایه کنید؟

کاش بگویند برنامه پیشنهادی‌شان برای گذران وقت از صبح تا شب تابستان برای یک نوجوان و جوان که نه سر کار می‌رود و نه دغدغه درس و مدرسه و دانشگاه دارد و تازه اگر هم داشته باشد تعطیل‌اند چیست؟

 دهم این که: اگر با این کارها اخلاق جامعه بهتر و با فساد مقابله می شود چرا رییس سازمان زندان‌ها می‌گوید نسبت زندانی به جمعیت در ایران از استانداردهای جهانی بالاتر است؟

درِ کافه‌ها را ببندید، درِ خانه‌ها باز می‌شود. در کافه به گفت‌و‌گو بسنده می‌شود، در خانه اما چه اتفاقی می‌افتد؟!

وزارت نفت عرضه فروش مازوت در بازار جهانی را ندارد، در نیروگاه ها می سوزاند و مردم را بیمار می کند (فیلم)

روایت 75 سال عاشیقی حسن اسکندری با موسیقی آذربایجان / «مرا عاشیق صدا نکنید، من به عاشیقی نرسیدم» (فیلم)