کونیکو یامامورا؛ بانوی کنشگر صلح

هفته گذشته که خبر کسالت و بستری شدنشان منتشر شد طی تماسی با نوه عزیزشان (آقا محمد)، از درگاه خداوند متعال برایشان سلامتی و بهبودی آرزو کردم. اولین بار در بهمن سال 1392(تنها چند ماه از آغاز مسئولیتم در حوزه زنان و خانواده)، در جریان بازدید از موزه صلح تهران با فعالیت های ارزشمند این بانوی فعال صلح آشنا شدم.

در این بازدید با تعدادی از جانبازان و اعضای انجمن حمایت از قربانیان سلاح های شیمیایی دیدار و گفت و گو کردم و در حاشیه آن پای درد و دل جمعی از همسران جانبازان شیمیایی و اعصاب و روان نشستم که خود یکی داستانی ست پر آب چشم!

بخشی از این موزه به دوران دفاع مقدس اختصاص یافته است و در بخش‌های دیگری از آن برخی از آثار ضدبشری بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی در ژاپن، جنگ‌های جهانی اول و دوم، کاربرد سلاح‌های ممنوعه در جنگ‌ها به نمایش درآمده است.

موزه‌ای متفاوت که سطوری از رُمانِ«جنگ و صلح» یا تصاویری سیاه و سفید از بمباران اتمی «هیروشیما» و مجروحان «جنگ ویتنام» یا روایت‌هایی از «دفاع مقدس» و فاجعه «سردشت» را با کلیدواژه‌های «سرزمین»،«سیاست»، «رنج» و «خون» تداعی می‌کند.

این‌گزارش خواندنی روزنامه همشهری بخوبی به معرفی این موزه می پردازد: اینجا، یکی از صد موزه صلح جهان است | از هیروشیما تا سردشت به روایت قربانیان جنگ

طبق این گزارش، سال 1384 که تعدادی از اعضای انجمن «حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی» تهران با مسئولان «شبکه جهانی موزه‌های صلح» دیدار می‌کنند، ایده راه‌اندازی موزه صلح تهران نیز شکل می‌گیرد تا فرهنگ صلح، نهادینه شود. مدیران، کارشناسان و راهنمایان این موزه، همگی از مجروحان جنگی دوران 8 سال دفاع مقدس بوده و هستند که به عنوان آخرین بازماندگان از آن دوران و نیز، به عنوان نمادهایی زنده از جنگ، داوطلبانه بدون چشمداشتی مادی، پیام‌آور «دوستی» و «مهربانی» شده‌اند.

در تمام طول بازدید، «راویان» موزه (مجروحان و قربانیان جنگی که آثار جراحت را یا در دست‌ها و پاهای قطع شده یا در ریه‌ها و چشم‌های سوخته شده دارند)، همراه و همکلام‌تان هستند. این روایتِ واقعی و مستند، از ویژگی‌های زنده و پویا بودن موزه صلح تهران، برشمرده می‌شود.

در انتهای بازدید خود، به تابلوی سوگندنامه صلح می‌رسید. سوگندنامه‌ای که از شما می‌خواهد صلح را از دورن و قلبِ خود، آغاز کنید و مهربانانه در هر زمان و مکان، آن را سفیری نیک باشید. این هدف اصلی و بدیهی موزه‌های صلح است که با ترویج آیین دوستی در پی نفی استراتژی‌های خشونت در مقیاس‌های خُرد و کلان هستند تا زمین به جای بهتری برای زندگی تبدیل شود.

بانو سبا بابایی (کونیکو یامامورا) در تمام این سال ها همراه و پای ثابت برنامه های این موزه در ایران بوده و بعنوان داغدیده و شاهد آثار ویرانگر جنگ و استعمال سلاحهای شیمیایی، تمام توان خود را برای تحقق این آرزو بکار بسته بود و پای بندی به سوگندنامه صلح در زندگی پربارش در عمل به نمایش گذاشت؛ زهی سعادت!

روح این‌کنش گر صلح شاد، نام و یادش ماندگار و راهش پر رهرو باد.