کوچ عشایر بختیاری؛ سخت‌ترین نوع کوچ‌ها در بین عشایر

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از جهانبین نیوز؛ زندگی کوچ‌نشینی از قرن‌ها پیش و به صورت بسیار ساده‌ای آغاز شده است؛ اما حرکت از مکانی به مکان دیگر، همچنان ویژگی ثابت این سبک زندگی است. تحقیقاتی که در مورد سبک زندگی کوچ‌نشینی انجام شده نشان می‌دهد که این پدیده بیشتر در مناطق حاشیه‌ای و نیمه - خشک وجود دارد. مناطقی مانند زمین‌های شیب‌دار یا سنگی که هرگز مکان مناسبی برای کشاورزی نیستند. نظریه‌های مختلفی در رابطه با علت این سبک زندگی وجود دارد. برای مثال می‌توان به افزایش جمعیت و توسعه‌ی کشاورزی، ساختار اقتصادی یک جامعه‌ی معین، شرایط اجتماعی و سیاسی و عوامل بوم‌شناختی اشاره کرد. در بسیاری از موارد، عشایر نقش عمده‌ای در جنگ با دشمنان ایفا کرده‌اند. آن‌ها گاهی به عنوان ارتشی مستقل یا نیروی کمکی، با یکدیگر متحد شده‌اند. تاریخ ایران در موارد بسیاری شاهد کمک‌های قطعی آن‌ها در دفاع از کشور بوده است. عشایر کوچ رو که یکی از جاذبه های مهم گردشگری فرهنگی به شمار می آیند در همه نقاط ایران, در حوزه های غرب و جنوب غرب, شرق و جنوب شرق, شمال غرب, شمال شرق و مرکزی ایران ایلات و عشایر پراکنده شده اند. کوچ عشایر بختیاری یکی از سخت‌ترین نوع کوچ‌ها در بین عشایر به شمار می‌رود. گذر از بلندترین ارتفاعات رشته کوه زاگرس و دست و پنجه نرم کردن با مشکلاتی همچون حرکت در لبه پرتگاه‌ها، گذر از دره‌ها و خطرات وقوع سیل، حمله حیوانات وحشی از جمله گرگ و خرس و... از سختی‌های پیش روی عشایر بختیاری در کوچ است. سختی های کوچ را با تمام وجود لمس کرده ام محمودی یکی از یکی از جوانان طایفه بختیاری است که خودش در هنگام کوچ به دنیا آمده است و از بدو تولد تاکنون مشکلات و سختی‌های کوچ را با تمام وجود حس کرده است. او به خبرنگار ما می‌گوید: عشایر از سخت کوش ترین مردم در سطح کشور به شمار می‌روند که همیشه در حال فعالیت هستند. محمودی ادامه می دهد: مهمترین شغل عشایر دامداری و تولید محصولات لبنی است و این شغل سختی‌های بسیار زیادی دارد. او بیان می کند: لحظه لحظه زندگی عشایر از کوچ گرفته تا دامداری در قشلاق و ییلاق کار و تلاش است و استراحت برای عشایر جایگاهی ندارد. محمودی می افزاید: عشایر در هنگام کوچ با مصائب مختلفی در مسیر کوچ روبرو هستند که مهمترین آنها آغاز بارندگی‌ها و وقوع سیل در زمان کوچ است. به گزارش جهانبین نیوز؛ عشایر بختیاری برای کوچ، از مسیرهای اصلی و فرعی مختلفی استفاده می کنند. انشعابات فرعی، یورتگاههای عشایری را به ایل راههای اصلی تاراز، هزار چمه، کوه سفید، دو آب و دز پارت متصل می کند. عشایر بختیاری در کوچها به ییلاق و قشلاق، ناگزیراند از این پنج ایل راه اصلی که ارتباط بین محدود ه های ییلاقی و قشاقی بختیاری را برقرار می کنند، عبور کنند. مسیر کوچ ایل بختیاری، از ارتفاعات صعب العبور و پر فراز و نشیب رشته کوههای زاگرس و رودخانه های پر آب سرشاخه های مختلف کارون می گذرد و به همین دلیل، از ناهموارترین راههای عشایری کشور به شمار می آید و عبور از آن، هنوز یکی از مشکلات مهم کوچ نشینان بختیاری است. زمانی که هوا گرم می شود خانوارهای عشایر برای کوچ ییلاق آماده می شوند احمدی یکی دیگر از عشایر بختیاری در گفتگو با خبرنگار جهانبین نیوز؛ اظهار کرد: اواسط فروردین ماه، یعنی زمانی که علوفه قشلاق برای تغذیه دام کفایت نمی کند و بر درجه گرمای هوا نیز به تدریج افزوده می شود، خانوارهای عشایری برای کوچ به ییلاق آماده می شوند. وی تصریح کرد: وسایل مورد نیاز و آذوقه بین راه را به وسیله خورجین، صندوقچه و هزاربیشه) جعب ههای نگهداری اسباب و اثاثیه چای (با خود حمل می کنند و اسباب و اثاثیه اضافی را در منزل خویشان و کسانی که در گرمسیر می مانند، به امانت می گذارند. احمدی ادامه داد: خانوارهای مال، معمولا در قشلاق پراکنده می شوند و خانوار سرمال ها، در منزلگاه دوم و سوم تا پیوستن سایر مال به انتظار می نشینند. به گزارش جهانبین نیوز؛ از زمانهای قبل، در طول مسیر کوچ منزلگاه های موقتی تعیین شده که عشایر در طول مسیر کوچ در این منزلگاه های موقت به سر می برند. انتخاب منزلگاه به عواملی نظیر وجود علوفه کافی، امنیت، آب و از همه مهمتر خلوت بودن محدوده اتراق و دور بودن از اراضی زراعی، بستگی دارد. حرکت از منزلی به منزل دیگر، از ساعات آغازین روز شروع و پس از حدود پنج تا شش ساعت پایان می پذیرد. گله ها به منظور تعلیف، از مسیر جداگانه ای حرکت داده می شوند. لازم است یادآوری شود که منزلگاه های میان راه در مالکیت تیره و طایفه خاصی نیست و استفاده از آنها همگانی است.

انتهای پیام /