کی‌روش باز هم جنگید و ناکام ماند

عصرایران؛ اهورا جهانیان - کارلوس کی‌روش با تیم ملی مصر در جام ملت‌های آفریقا به مقام نایب قهرمانی اکتفا کرد. مصری‌ها که دو دوره قبل (2019) هم به فینال این تورنمنت رسیده بودند و آنجا هم به کامرون باخته بودند، امیدوار بودند این بار با کی‌روش به مقام قهرمانی برسند. نگاهی به عملکرد تیم ملی مصر در این دوره از جام ملت‌های آفریقا، به خوبی نشان می‌دهد که کی‌روش از مصر هم تیمی دفاعی یا دست کم غیر هجومی ساخته بود و با گل نخوردن و به ثمر رساندن حداقل گل ممکن، تیمش را به فینال مسابقات رساند. مصر در این جام 7 بازی انجام داد و کلاً 4 گل زد. مصری‌ها در 3 بازی از این 7 بازی موفق به گلزنی شدند و تنها در یک بازی توانستند بیش از یک گل بزنند (2 گل مقابل مراکش در یک‌چهارم نهایی). تیم ملی مصر در گروه خودش به نیجریه باخت و گینه بیسائو و سودان را برد (هر سه بازی با نتیجه 1 بر صفر به پایان رسید). مصری‌ها در یک‌هشتم نهایی و نیمه‌نهایی و فینال هم بدون گل زده و گل خورده، به ضیافت پنالتی‌ها رفتند که دو بار کامیاب شدند و یکبار هم ناکام (در بازی فینال). بازی غیر تهاجمی تیم ملی مصر، باعث شد که این تیم گینه بیسائو و سودان را در مرحله گروهی با پیروزی‌هایی مقتصدانه (1 بر صفر) پشت سر بگذارد و در یک‌هشتم نهایی و نیمه‌نهایی و فینال هم نتواند گلی به ثمر رساند. محمد صلاح 3 گل از چهار گل مصر را در این تورنمنت به ثمر رساند. اگر تیم کی‌روش عملکرد هجومی‌تری می‌داشت، صلاح می‌توانست مدعی آقای گلی این مسابقات هم باشد ولی الان او در هفت بازی فقط 3 گل زده و ابوباکار از کامرون، در هفت بازی 8 زده و آقای گل مسابقات شده است. این تفاوت در حالی رقم خورده که قطعا صلاح نسبت به ابوباکار مهاجم بهتری است. در دورانی که کی‌روش مربی تیم ملی پرتغال بود، کریس رونالدو در اوج آمادگی به سر می‌برد و در رئال مادرید دروازه حریفان را به آتش می‌کشید، ولی برای پرتغال فقط 2 گل زد. دو گل طی هجده ماه. محمد صلاح هم در لیورپول بسیار درخشان و گلزن است، اما در تیم کی‌روش طی هفت بازی به زدن فقط 3 گل اکتفا کرد. در واقع باید گفت که فوتبال مطلوب کی‌روش، به قدری دفاعی است که مهاجمان بزرگ و گلزنان قهار، در تیم او هدر می‌روند. ساختار دفاعی فوتبال باب طبع کی‌روش نیز، بازیکنانی کارگرصفت می‌طلبد. هم از این رو هافبک‌هایی که قدرت تهاجمی بالا دارند و مناسب طراحی بازی هجومی‌اند، چندان به کار کی‌روش نمی‌آیند. کی‌روش قطعا بازیکنی نظیر گتوسو را به هافبک‌هایی نظیر ژاوی یا رود گولیت ترجیح می‌دهد. در خط حمله نیز مهاجمانی مثل روبرتو باجو به کار او نمی‌آیند. هر چقدر هم که تکنیکی و گلزن و خط‌شکن باشند. برای کی‌روش فرقی ندارد که مربی تیم ایران است یا کلمبیا یا مصر. او در هر حال تیمی دفاعی یا نه چندان هجومی را روانه میدان می‌کند. تیم ایران در سال‌های 2013 و 2014 بازیکنان هجومی توانمندی نداشت، اما در سال 2018 و 2019 لبریز از بازیکنان هجومی بود، اما کی‌روش نه در جام جهانی 2014 نه در جام 2018 و جام ملت‌های آسیا (2019)، تیمی هجومی را راهی مسابقات نکرد؛ یا تیمی که در حد نرمال به دروازه حریف یورش ببرد. تعداد ناچیز گل‌های تیم ملی مصر در جام ملت‌های آفریقا، باعث می‌شود که خدا را شکر کنیم که کی‌روش در جام جهانی 2022 مربی تیم ملی ایران نیست. اینکه با تکیه بر بازیکنان تهاجمی‌مان، با تمام توان، برای گلزنی و پیروزی تلاش کنیم، هزار بار بهتر از این است که با کلی بازیکن هجومی، تیمی دفاعی داشته باشیم و در اصل برای گل‌نخوردن و نباختن تلاش کنیم. علیرغم رضایت بابت جدایی کی‌روش از تیم ملی ایران، باز باید بگوییم که چهره مضطرب و پر امید او حین تماشای ضربات پنالتی بازی فینال جام ملت‌های آفریقا، حسی از احترام را در بیننده برمی‌انگیخت. کی‌روش با تیم غیر هجومی‌اش، و البته با چاشنی شانس، که موجب شده بود تیمش دو بار در ضربات پنالتی پیروز شود، به فینال آفریقا رسیده بود و با تمام وجود مشتاق کسب سومین پیروزی در ضربات پنالتی بود. سه پیروزی در ضربات پنالتی در یک تورنمنت، جزو محالات به نظر می‌رسد، ولی کی‌روش با قلبی سرشار از امید، دنبال رقم زدن واقعه‌ای نزدیک به محال بود، اما مثل جام جهانی 2018 و مثل بازی ایران و آرژانتین در جام 2014، در آخرین لحظات ناکام ماند. چهره امیدوار و مبارزه‌جوی کی‌روش، که گرد پیری و خستگی هم بر آن نشسته بود، در پایان ضربات پنالتی بازی مصر و سنگال، لبریز از اندوه شده بود، ولی آقای جنگجو غرورش را حفظ کرد و در هم نشکست. به سراغ محمد صلاح آمد و کاپیتان و سایر بازیکنان درهم‌شکسته تیمش را در آغوش کشید و یکایکشان را تسلی داد.