اطلاع چین از بزرگ‌ترین ضعف دولت بایدن و آمریکا

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، روزنامه «گاردین» در گزارشی به قلم یک تحلیلگر ارشد غربی به احتمال عدم همراهی متحدان آمریکا با مواضع ضد چینی دولت جو بایدن اشاره کرد و درباره ناکامی واشنگتن در برابر پکن هشدار داد. «سایمون تیسدال» در گاردین یادداشتی با این عنوان منتشر کرد: «یک انفجار در راه است: بایدن به تلاش برای متحد کردن متحدان (آمریکا) علیه چین سرعت می‌دهد». به باور تحلیلگر گاردین، «بسیار بیشتر از آنچه که قبلا انتظار می‌رفت، رئیس‌جمهور ایالات متحده در قبال پکن سرسخت بوده است، اما فقدان حمایت (از او)، شانس وی برای توفیق در سیاستش (در قبال چین) تضعیف خواهد شد». سایمون تیسدال نوشت: «به طور کلی در واشنگتن پذیرفته شده است که امید‌ها برای ظهور یک چین آزاد و دموکراتیک بدون هر گونه ردی مسدود شده است؛ امید‌هایی که در ابتدا با سفر پیشگامانه ریچارد نیکسون (رئیس‌جمهور اسبق آمریکا) در سال 1972 (به چین) ایجاد شده بود». وی ادامه داد: «اکنون از رژیم رئیس‌جمهور شی جین پینگ به عنوان "رقیب سیستمی"، "رقیب استراتژیک" یا "تهدید" آشکار توصیف می‌شود. اتحادیه اروپا، ناتو، انگلیس و متحدان منطقه‌ای (غرب) به طور کلی توافق دارند: دوران تعامل (با چین) پایان یافته است». در گزارش گاردین آمده است: «آنچه وجود ندارد توافق درباره آن است که چه در آینده چه اتفاقی باید بیافتد. جایی که باید در آن سیاست مشترک و اقدام مشترک وجود داشته باشد و این موضوع در بحبوحه درگیری‌های تقریبا روزانه در چند جبهه با کشور تک حزبی متجاوز و اقتدارگرای تحت حاکمیت شی (جین پینگ)، خطرناک‌تر می‌شود. اگر این موضوع در مورد نقض حقوق بشر، ردیابی اینترنتی یا تجارت صادق نباشد، اما درباره تایوان، صدور روادید، جاسوسی، اختلافات دریایی، مرز هند یا ادعا‌ها درباره گروگانگیری صدق می‌کند». از نظر سایمون، «دیر یا زود، یک انفجار رخ می‌دهد. اگر غرب آماده نباشد از پول، وزن سیاسی و در نهایت نیرو‌های مسلح خود استفاده کند، جایگزین کردن رویارویی با تعامل اقدامی بی ملاحظه و بیهوده است. شی (جین پینگ) برنامه‌ای دارد که چین را دوباره با عظمت کند و بی رحمانه مصمم به تحقق این برنامه است. از ناحیه غرب این میزان از تعهد مشترک و وحدت هدف وجود ندارد». تحلیلگر گاردین تصریح کرد: «از نظر مایک پمپئو، وزیر امور خارجه دونالد ترامپ و نامزد احتمالی جمهوری‌خواه انتخابات ریاست جمهوری سال 2024، این یک چالش موجودیتی است. به گفته او، یک حزب متعصب کمونیستی مارکسیست - لنینیست در چین درگیر "تلاش مستمر برای جایگزینی آمریکا به عنوان قدرت بزرگ واقعی جهان و ایجاد مدل حکمرانی خود به عنوان یک هنجار برای همه کشورها" است». سایمون در ادامه نوشت: «این اغراق است. پمپئو یک اوانجلیک (مسیحی انجیلی) راستگرا است که جهان را به خیر و شر تقسیم می‌کند. اما در مورد چین، او مدعی است که به نمایندگی از سوی اکثر آمریکایی‌ها از جمله دموکرات‌ها صحبت می‌کند و نظرسنجی‌های اخیر حرف او را تایید می‌کند. او هشدار می‌دهد که "حزب کمونیست چین تحت فرمان شی (جین پینگ) تنها بزرگترین تهدید خارجی برای سبک زندگی ما محسوب می‌شود و (چین) برای در اختیار گرفتن سلطه جهانی، با غرب برای درهم شکستن ایدئولوژی آزادی ما در حال جنگ است"». به نوشته او، «یکی از شگفتی‌های بزرگ شش ماه گذشته این است که به نظر می‌رسد جو بایدن رئیس جمهور (آمریکا با موضع پامپئو درباره چین) اتفاق نظر دارد. او با بیان یک نبرد اساسی و جهانی بین دموکراسی و دیکتاتوری، بسیار سخت‌تر از آنچه پکن انتظارش را داشت، بوده است». «جاناتان تپرمن» تحلیلگر کانادایی در این باره به گاردین گفت: «روابط آمریکا و چین در حال حاضر در بدترین نقطه طی چند دهه گذشته قرار دارد و رویکرد تقابلی دولت (جو بایدن) می‌تواند اوضاع را بدتر کند». در ادامه یادداشت سایمون آمده است: «بایدن در یک سلسله اقدامات یک جانبه، ضمن حفظ تحریم‌های تجاری ترامپ (علیه چین) محدودیت‌هایی را در زمینه تجارت و سرمایه گذاری اعمال کرد. مجازات‌های جدیدی در ارتباط با هنگ کنگ و سین کیانگ وضع شده است. او قصد دارد با توسل به دیپلماسی با ابر پروژه زیرساختی (طرح) جاده و کمربند و دیپلماسی مبتنی بر واکسن کووید -19 مقابله کند یا آن‌ها را شکست دهد و او به پنتاگون دستور داده تا آمادگی را برای درگیری‌های نظامی آینده افزایش دهد». از نظر جاناتان تپرمن تحلیلگر کانادایی و کارشناس روابط بین‌الملل، رویکرد بایدن در قبال چین، رویکری «غیرسازنده» است. او به گاردین گفت: «موضع تقابلی (دولت جو بایدن) باعث دور کردن پکن (از واشنگتن) شده است و در نتیجه آن، تمایل کم قبلی (چین) را برای همکاری در موضوعات مهم جهانی از قبیل تغییرات اقلیمی، کنترل تسلیحات و جلوگیری از همه‌گیری (بیماری‌ها) در آینده را کمتر کرده است». سایمون تیسدال سپس به سراغ مشکلات پیش روی آمریکا و دولت جو بایدن برای همراه کردن متحدان اروپایی و غیر اروپایی خود برای تشدید فشار‌ها بر چین می‌رود. او نوشت: «بزرگترین نقطه ضعف بایدن که بی‌تردید شی (جین پینگ) از آن آگاه است، عدم همبستگی در میان متحدان ایالات متحده است که حمایت آن‌ها برای موفقیت سیاست او حیاتی است. چگونگی توافق بر روش‌های عملی ایستادگی در برابر چین سوالی است که بسته به مکانی که در جهان این سوال مطرح می‌شود، پاسخ‌های متناقض و متعددی برای آن وجود دارد. معضل ناشی از آن همان چیزی است که مقامات پنتاگون آن را "شکاف گفتن - انجام دادن" نامگذاری می‌کنند». به نوشته این تحلیلگر غربی، از یک سو متحدان آمریکا شامل همه اعضای ناتو، اتحادیه اروپا، استرالیا، نیوزلند و ژاپن در کلام با مواضع دولت بایدن علیه چین توافق دارند و اقدامات چین در انجام حملات سایبری را محکوم می‌کنند و برای اولین بار با پکن درگیری لفظی پیدا کرده‌اند، اما برخی از این متحدان مهم آمریکا به دلایل مختلف از جمله منافع اقتصادی خودشان، تمایلی برای انجام اقدامات عملی علیه چین ندارند. سایمون تیسدال در گاردین نوشت: «آلمان (با مواضع ضد چینی دولت آمریکا) همدرد است، اما حاضر نیست تجارت بزرگ صادرات تولیدی خود (به چین) را به خطر بیندازد. آرمین لاشت جانشین احتمالی آنگلا مرکل صدراعظم (آلمان)، ضمن نادیده گرفتن نگرانی‌های حقوق بشری این سوال را می‌پرسد که "آیا ما به یک دشمن جدید احتیاج داریم؟ " در فرانسه، امانوئل ماکرون که یک رئیس جمهور شکاک و متمرکز بر اروپا است هم این سوال را مطرح می‌کند که آیا ما به یک جنگ سرد جدید نیاز داریم؟». وی ادامه داد: «بدون همراه شدن این دو بازیگر بزرگ (آلمان و فرانسه)، اتحادیه اروپا به رغم تقبیح کردن پکن عملا فلج است. چند عضو دیگر (اتحادیه اروپا) و به طور مشخص مجارستان، یونان و ایتالیا به سرمایه گذاری چین وابستگی دارند چرا که از بی‌تفاوتی ادعا شده برلین نسبت به وضعیت بغرنج مالیشان ناامید شده‌اند. چین می‌تواند از این چند دستگی اروپایی بهره‌برداری کند و این کار را می‌کند». در پایان این یادداشت آمده است: «کشور‌های عضو ناتو نیز در مورد مشارکت در یک مبارزه غیرقابل پیش بینی بر سر ابرقدرتی، تردید دارند. ناتو به دنبال بزرگترین درگیری خود در خارج از حوزه فعالیت خود در افغانستان که نتیجه خوبی هم نگرفت، درباره نقش آینده خود در حال انجام یک "روند تأمل آینده نگرانه" است. (کشور‌های عضو) ناتو با دلیل خوب ابراز شگفتی می‌کنند که آیا یک اتحاد دفاعی که محوریت آن اقیانوس اطلس شمالی است آیا هیچ نقشی در آسیا و اقیانوسیه دارد؟ به جای واژه تامل، باید از بلاتکلیفی استفاده کنید».