انتقاد تند یک رکابزن: آقایان زیر باد کولر حقوقشان را می گیرند اما من باید دوچرخه ام را بفروشم!

فرزاد خدایاری در گفت و گو با ایسنا در مورد مشکلات مالی رکابزنان در شرایط تعطیلی اردوها و مسابقات بیان کرد: قبل از شیوع ویروس کرونا هم وضعیت همین بود و لیگ هم با تلاش خود ورزشکاران برگزار می شد. فدراسیون فقط کلاس آموزشی برگزار می کند اما هیچ کاری برای ورزشکار انجام نمی دهد. من 7 سال است عضو تیم ملی دوچرخه سواری کوهستان هستم و اولین مدال بزرگسالان تاریخ کوهستان ایران را گرفتم اما حقوقی از فدراسیون دریافت نمی کنم. او ادامه داد: وقتی هم اعتراض می کنی می گویند ما فرزاد خدایاری را به اینجا رساندیم در حالی که اگر فدراسیون می توانست یکی مانند من درست کند 100درصد تا الان جایگزین کرده بود. ما الان 10 نفر در تیم ملی هستیم که به مسابقات می رویم و همه، همدیگر را می شناسیم و فرد جدیدی اضافه نشده است. با توجه به بالا بودن هزینه ها در رشته دوچرخه سواری، جذب اسپانسر خیلی مهم است اما فدراسیون این کار را هم نمی تواند انجام دهد. از این رو من نیز مجبور شدم دوچرخه هایی که خودم خریده بودم را زیر قیمت بفروشم تا بتوانم امرار معاش کنم. ملی پوش کوهستان ایران در مورد وضعیت لیگ نیز گفت: لیگ کوهستان هیچ تیمی ندارد و فقط تیم جاینت است که تنها فراز شکری را در اختیار دارد. بقیه تیم ها، هیات های استانی هستند. قبلا اسپانسرهای بزرگی در کوهستان داشتیم اما به دلیل بی برنامه بودن فدراسیون، رفتند و فدراسیون واقعا ضعیف عمل کرده است.

خدایاری در پاسخ به این پرسش که نگران نیست با توجه به انتقاد از فدراسیون، دیگر به تیم ملی دعوت نشود، تاکید کرد: شاید قبلا نگران بودم که ممکن است ناراحت شوند و من را دعوت نکنند اما الان از هیچ چیزی نمی ترسم. حتی دوچرخه سواران با استعداد را هم منصرفشان می کنم که حرفه ای کار کنند چون واقعا آینده ای ندارند. خود من هفت سال، همه زندگی ام را گذاشتم اما هر وقت اعتراضی داشتم فقط گفتند چرا چنین حرفی زده ای و هیچ وقت دنبال راه حل نبودند. او افزود: اکنون هم از ابتدای سال 99 دوچرخه سواری حرفه ای را کنار گذاشتم و به صورت چراغ خاموش هم این کار را کردم. البته در سنی هستم که می توانم مدال آور باشم. اگر خارج از کشور اقامت داشته باشم آنجا کارم را دنبال خواهم کرد.

خدایاری با گلایه از بی توجهی فدراسیون گفت: ما زمستان سال گذشته مسابقات قهرمانی آسیا تایلند را داشتیم که محل برگزاری مسابقات هوا گرم بود و در ایران بجای تمرین در جنوب ایران، در شیراز که دمای هوا منفی دو درجه بود تمرین می کردیم و زمانی که اعتراض کردیم عنوان کردند پول نیست. در این شرایط وقتی هم نتیجه نمی گیریم همه تقصیرها را گردن ورزشکار میاندازند.

او ادامه داد: پس از مسابقات قهرمانی آسیا من و خانم پرتو آذر قرار بود به امارات برویم تا در مسابقات دبی شرکت کنیم و خودمان با هزینه شخصی از تایلند بلیت گرفتیم. زمانی که از مدیر تیم های ملی خواستیم حداقل کمک هزینه ای به ما پرداخت کنند عنوان کرد دست خودمان هم تنگ است اما بعدا متوجه شدیم به هر نفر 100 یورو پول تو جیبی پرداخت کرده اند. وقتی هم در ایران خواستیم به ما هم پرداخت کنند و اگر یورو ندارند معادل ریالی بدهند بهانه آوردند. ملی پوش کوهستان ایران در مورد اعزامش به مسابقات هند تاکید کرد: کل هزینه را خود هند که میزبان مسابقات بود، پرداخت کرد و فقط هزینه ویزا بر عهده ما بود که آن هم مقداری را فدراسیون پرداخت کرد و بقیه را خودم دادم. در مسابقات هند دوم شدم که 1200 دلار جایزه بردم اما گفتند به حساب فدراسیون می ریزند که البته فدراسیون هم حساب ارزی نداشت و هنوز هم جایزه ام به دستم نرسیده است در حالی که اگر این مبلغ جزو مطالبات خود فدراسیون بود تا الان گرفته بودند. دارنده مدال برنز آسیا در مورد کمک هزینه ای که اداره کل ورزش و جوانان استان فارس به او پرداخت کرده اما به دستش نرسیده است، تصریح کرد: دوچرخه من برای حضور در قهرمانی آسیا قدیمی شده بود و من می خواستم دوچرخه جدیدی تهیه کنم از این رو اداره کل ورزش و جوانان استان فارس مبلغ 20 میلیون تومان برای من در نظر گرفت. من هم روی حساب این کمک، وام 20 میلیونی گرفتم و 30 میلیون هم خود گذاشتم و یک دوچرخه تهیه کردم بعدا که پیگیر کمک اداره کل شدم گفتند به حساب هیات واریز شده اما رییس هیات به دلیل مشکلات مالی که داشت، برکنار شد و حساب هیات هم فعلا بلوکه است. هر زمان هم پیگیر پول می شوم به من می گویند هنوز حساب هیات باز نشده است.

او در پایان گفت: امیدوارم رشته های دیگر به این شکل نباشند و مسئولان به ورزشکاران خود اهمیت بدهند. چراکه بی اهمیتی به آنها باعث می شود هم آرزوهای ورزشکار و هم کسب مدال برای ایران بر باد بروند.

انتهای پیام