بازگشت «وندالیسم» به مقاصد توریستی
شنا در کانال های تحت حفاظت یونسکو، نفوذ به اماکن تاریخی، رانندگی روی معروف ترین پله های جهان و شکستن مجسمه هایی با ارزش در ایتالیا، آسیب هایی است که در سالجاری برخی از گردشگران در سفر به این کشور بر میراث فرهنگی و گردشگری ایتالیا وارد کرده اند و این نشان دهنده بازگشت مجدد وندالیسم پس از دو سال است.
به گزارش سی ان ان با کاهش محدودیتهای سفر در تابستان امسال و بازگشت سیل گردشگران به اروپا، اخبار مربوط به رفتار بد توریست ها در ایتالیا ادامه یافته است. در ماه ژوئن، دو گردشگر آمریکایی وقتی اسکوترهای خود را به پایین پرتاب کردند، به پلههای اسپانیایی در رم به ارزش 25هزار دلار خسارت وارد کردند. در ماه مه، یک بازدیدکننده سعودی مازراتی اجاره ای خود را از پله های تراورتن پایین آورد و دو تا از پله ها را شکست. در همین حال در ونیز، گردشگران به طور معمول در کانال های حفاظت شده یونسکو که به عنوان سیستم فاضلاب شهریه کار میروند، شنا میکنند. در ماه اوت، دو استرالیایی در کانال بزرگ موج سواری کردند، در حالی که در ماه مه، آمریکایی ها با شنا در کانال باریکی در کنار بنای دیدنی آرسنال قرن چهاردهمی از آنجا خارج شدند.
همچنین در ماه اوت، یک استرالیایی تصمیم گرفت با موتورسیکلت خود در اطراف جاذبه رومی باستانی پمپئی حرکت کند، در حالی که در ماه اکتبر، یک آمریکایی ظاهرا پس از اینکه به او گفته شد که نمیتواند پاپ را ببیند دو مجسمه گرانبها را در موزه واتیکان شکست. دو ماه قبل، یک زوج آمریکایی در حال حک کردن حروف اول خود در طاق آگوستوس، بنای تاریخی 2000 ساله در کنار کولوسئوم، دستگیر شدند. بر اساس گزارش هیات گردشگری ایتالیا، تعداد بازدیدکنندگان بینالمللی از ژانویه تا ژوئیه 2022 نسبت به سال 2021 حدود 172درصد افزایش یافته که این رقم حتی 57درصد بیشتر از سطح قبل از همهگیری است.
توقف وندالیسم در دوران همهگیری
ایکه اشمیت، مدیر گالری اوفیزی در فلورانس، پربازدیدترین موزه ایتالیا در سال 2021، می گوید که رفتار بد گردشگران یا همان وندالیسم چیز جدیدی نیست. حتی فکر نمی کنم امسال بدتر از گذشته باشد. آنچه اکنون اتفاق می افتد همان جایی است که در سال 2019 بودیم، زیرا مجددا بازدیدکنندگان برگشته اند. مطمئنا افرادی هستند که به وضعیتی که در آن هستند احترام نمی گذارند. مانند زنی که قبل از همهگیری در میان آثار هنری گرانبها نشسته بود تا پدیکور خود را انجام بدهد.
اشمیت می گوید: «اوفیزی» به قدری خوب اداره میشود که به ندرت حوادثی در داخل آن اتفاق می افتد، اما بیرون داستان متفاوت است. این گالری کوچه ای برای عابران پیاده ایجاد کرده است که نیمکت های داخلی آن با سنگ محلی پیترا سرنا حکاکی شده و همچنین به عنوان مکانی برای نشستن گردشگران خسته و گرسنه تبدیل شده است. اما مشکل اینجاست که آنها فقط روی نیمکت ها نمی نشینند بلکه بر نیمکت هایی که در قرن شانزدهم با دست تراشیده شده اند، مینشینند و غذا می خورند و سسها را روی سنگ های با ارزش می مالند که به سرعت لکه می شوند. آنها همچنین به گرافیتی کردن نمای بیرونی گالری معروف بوده اند. اشمیت می گوید در سال 2018، کارکنان هر روز صبح مجبور به پاک کردن، تمامی نشانه های ساختمان ها را که مردم در اواخر شب پس از نوشیدن بیش از حد حکاکی میکردند، بودند.
همچنین مردم خوراکی های خود را از مکان هایی می خرند که صندلی ندارد و به دنبال جایی می گردند که بنشینند و اولین جایی که آنها پیدا میکنند «آثار تاریخی» است. به گفته جیانفرانکو زارانتونلو، کمیسر ارشد، این اوضاع در ونیز هم وجود دارد؛ جایی که پلیس شهری تاکنون 43 حادثه شنای گردشگران در کانال ها را در سالجاری گزارش کرده است. این تقریبا دو برابر کل سال 2021 است که در آن 24 شناگر گرفتار شدند. مساله نگران کننده اینکه در سال 2019 حدود 37 مورد در این کانال ها شنا کردند. همچنین در سالجاری 46 مورد از تخریب آثار تاریخی ونیز توسط گردشگران ثبت شده است. او می گوید: «آنها همانطور که همیشه رفتار میکردند، رفتار میکنند، فقط اینکه امسال اعداد به قبل از همهگیری بازگشته است و این نشاندهنده افزایش رفتارهای بی رحمانه است.»
گاهی اوقات ونیز به عنوان یک شهر دیده نمیشود بلکه گردشگران طوری رفتار میکنند که گویی ساحل است. حتی برخی از اقدامات خشونت آمیزتر می شوند. در تابستان امسال، یک توریست یک تاکسی آبی را دزدید و آن را در کانال بزرگ به حرکت درآورد. زارانتونلو می گوید که رفتار افراطی، جدید نیست. او می گوید: «چند سال پیش یک گردشگر روسی یک دستگاه واپورتو (اتوبوس آبی) را دزدید. مردم، گوندولاها (قایق های مخصوص در ونیز) را دزدیده اند. یک بار در سال نو از یک تلهکابین دزدیده شده افتادند و زمانی که به آنها رسیدیم، یکی از آنها از در حال مرگ بود ما او را نجات دادیم.» جدا از شنا در کانال، تاکنون، زارانتونلو و همکارانش اعلام کردند در سالجاری با یک گردشگر اهل چک در حال حمام کردن در یک بنای یادبود جنگ، یک بلژیکی سوار بر وسپا در اسکله و دو استرالیایی در حال حمام کردن در کانال گرند برخورد کرده اند. همچنین یک ایتالیایی، به یکی از کلیساهای اصلی شهر با گرافیت آسیب رساند.
البته رفتار بد گردشگران به هیچ وجه پدیده جدیدی نیست. برای مثال، گردشگران بریتانیایی، استرالیایی و آمریکایی مدت هاست که به رفتار زشت خود در آسیای جنوب شرقی شهرت دارند. اما تام جنکینز، مدیرعامل انجمن گردشگری اروپا (ETOA) می گوید که یک موج بسیار خاص از حوادث در ایتالیا وجود دارد که آن به دلیل بافت منحصربه فرد و حساس آن است. او می گوید که شکننده ترین محیط ها و معماری ایتالیا به عنوان شهرهای هنری، منجر به استقبال بیش از حد گردشگران به این کشور میشود. او می گوید: «ایتالیا از نظر ویژگی های گردشگری فراوانی که این کشور دارد، خاص است و از این نظر منحصربه فرد است که مردم این فضاها را به گونه ای اشغال میکنند که در بسیاری از کشورها وجود ندارد.»
او اضافه میکند که ونیز و رم شهرهای زنده ای هستند که در آن مردم با گنجینه های فرهنگی همزیستی دارند. هیچ جایی در فرانسه، به عنوان پربازدیدترین کشور جهان، به این اندازه حساس نیست. آنها سالانه 65میلیون بازدید کننده بینالمللی دارند، بنابراین حجم انبوه مردمی که به این فضاها می روند به این معنی است که بخش کوچکی از آنها غیرمسوولانه رفتار میکنند. او می گوید از آنجا که محیط زیست بسیار شکننده است، هر آسیبی احتمالا بر یک مکان میراث جهانی تاثیر می گذارد. او می گوید: «من فکر می کنم آنچه ما با آن مواجه هستیم تلفات جانبی حجم عظیم بازدیدکنندگان و رفتار وحشتناک تعداد کم در مقابل کل گردشگران است.» همچنین ممکن است ایتالیا افرادی را جذب کند که علاقه بیشتری نسبت به هنر، معماری و باستانشناسی دارند ولی این افراد لزوما با محیط سازگار نیستند.
مقصدی بدون قاعده
کارشناسان ایتالیایی می گویند که این شکنندگی در ایتالیا بیش از هرجای دیگری است. امسال داستان های مشابهی از فرانسه، اسپانیا یا سایر مقاصد محبوب اروپایی گزارش نشده، بلکه این رفتار بد نشاتگرفته از طرز فکر خارجی ها نسبت به ایتالیاست. از دیدگاه نیکولا باسانو، تاریخدان سینما، فیلم هایی مانند «زندگی شیرین»، فیلم کلاسیک سال 1960 فدریکو فلینی، ایده ای نادرست از ایتالیا در خارج از کشور ایجاد کرده است.
این تاریخدان سینما معتقد است که ایتالیا توسط گردشگران خارجی به ویژه آمریکایی ها از طریق کلیشه هایی که در برخی فیلم ها مثل «تعطیلات در رم» در اذهان خارجی ها ساخته شده، مورد قضاوت قرار میگیرد. مکان هایی که همه چیز آن بر اساس هنر شکل گرفته است به عنوان مقاصدی عاری از قاعده و قوانین دیده میشوند که گویی هنری در آن نیست. گردشگران نمی دانند چگونه با میراث هنری ارتباط برقرار کنند، زیرا آنها ارتباطی با تاریخ ایتالیا ندارند، بنابراین آنها به تخیل فرهنگی خود و در نتیجه به سینمای این کشور مراجعه میکنند. صحنه فیلم «زندگی شیرین» در فواره تروی به الگویی برای تقلید تبدیل شده است. آنها بین رومی هایی که برای گرفتن انعام لباس یک مجسمه می پوشند و کولوسئوم فرقی نمی گذارند. همه اینها بخشی از چیزی میشود که در آن قانونی وجود ندارد.
ماریا پاسکواله، روزنامه نگار و نویسنده کتاب «چگونه ایتالیایی باشیم» با این موضوع موافق است. او میگوید: «جهان شیفته ایتالیاست و سبک زندگی ایتالیایی علامت تجاری این کشور است. ایتالیایی ها در رویکرد خود به زندگی، چیز ناملموسی دارند. واقعا احساس میکنند که جالب ترین و باشکوه ترین مهمانی است که همه می خواهند وارد آن شوند، اما دعوت ها محدود است. بخشی از آن مهمانی برای قدردانی از درک احساس از چیزهای زیادی همچون مناظر شگفت انگیز، صداها، طعمها و بوها الهام گرفته شده است. ایتالیا به عنوان یک ایده، به عنوان یک تصویر هیجان انگیز و پویاست. فریبنده و سرمستکننده، به بیگانگان راه فرار میدهد؛ آزادی را ارائه میدهد.
بسیاری از گردشگران در طول سالها به من گفته اند که در ایتالیا قانونی وجود ندارد. اما آنها اشتباه میکنند. البته قوانینی وجود دارد، مانند کسی که اینجا زندگی میکند اما متاسفانه اغلب عواقبی برای کسانی که قوانین را رعایت نمی کنند وجود ندارد. مقامات باید کاری برای جلوگیری از این رفتار انجام دهند. اینکه چگونه آنها برای جلوگیری از آن اقدام میکنند یک نکته سوال برانگیز است. لوئیجی بروگنارو، شهردار ونیز، دائم در توییتر درباره اختیارات محدود مقامات برای مقابله با «ابهام ها» انتقاد کرده است. از آنجا که بسیاری از این اعمال، مانند شنا در کانال ها جزو جرائم مدنی طبقه بندی می شوند، شهرها فقط میتوانند آنها را جریمه و برای مدت 48 ساعت از ورود به محدوده شهر منع کنند. پیگرد قانونی تنها زمانی اتفاق می افتد که به یک اثر تاریخی آسیب جدی وارد شده باشد.
--> اخبار مرتبط