به تماشای مصائب مهاجرین غیرقانونی ایرانی بروید

به گزارش ایسنا، سید مهدی دزفولی در این یادداشت آورده است: «کشور ما در چهار دهه اخیر با موج های متعدد مهاجرت مواجه بوده است که هر کدام دلیل خاصی در برهه های زمانی مشخصی داشته است. به عنوان مثال در سال های جنگ تحمیلی در دهه شصت به دلیل جنگ طولانی مدت و فرسایشی ایران و عراق موج وسیعی از مهاجرین شکل گرفت که اکثرا راهی اروپا و آمریکای شمالی شدند به امید جان سالم به در بردن و زندگی بهتر ساختن برای خود و فرزندانشان، و یا در سال های بعد از جنگ به دلیل نرخ بیکاری بالا و افزایش تحریم ها و فشار اقتصادی به خصوص در سال های ابتدایی دهه هفتاد، عده زیادی یا راهی اروپا شدند و یا راهی ژاپن شدند تا کار کرده و درآمد بالایی کسب کنند و زندگی بهتری را بسازنند. اما این عده نیز به آن چه در انتظارش بودند، نرسیدند.

در دهه هشتاد نیز موج سوم مهاجرت شکل گرفت و به خصوص پس از سال 88 به دلایل گوناگون این مهاجرت ها افزایش یافت. تا پیش از آغاز موج کرونا در جهان، عده زیادی از ایران باز راهی ترکیه یا شمال عراق شدند تا از این طریق به اروپا بروند و به آنچه فکرش را می کردند و انتظارش را می کشیدند برسند اما بسیاری از این تصورات و تخیلات در عالم واقعیت رنگ دیگری داشت و به آنچه در ذهن مهاجرین می گذشت، نرسید.

مهاجرت امر غریبی است که در ایران به خوبی تبیین نشده است. رها کردن خانواده و سال ها رفاقت و دوستی با عده ای زیاد از دوستان و آشنایان و راهی سرزمینی غریب و ناشناخته شدن شاید در ابتدا ساده باشد اما در نهایت کشنده و زجر آور خواهد بود. شاید تمامی افرادی که از ایران مهاجرت کرده اند و ترک وطن و خانواده کرده اند به این اذعان داشته باشند. اما مهاجرین هم دو دسته هستند. دسته اول که قانونی و با طی مراحل مشخص از ایران می روند که این دسته غالبا یا دارای تحصیلات عالیه و زبان بلد هستند سرمایه مالی لازم را دارند و کمتر دچار مشکل می شوند و دسته دوم که فراوان تر هستند، افرادی هستند که غالبا تحصیلات خاصی ندارند، زبان نابلدند و مهارت خاصی و سرمایه ای نیز ندارند و وقتی راهی غرب می شوند و مهاجرت می کنند تازه اول مشکلات آنهاست. مشکلاتی که فکرش را هم نمی کنند. تهدیدات جانی، از دست دادن پول و سرمایه، سختی کشیدن های طولانی که بعضا چند سال طول می کشد تا شاید به اروپا برسند و بتوانند مستقر شوند و شاید هیچگاه هم نرسند، از دست دادن اعضای خانواده همراهشان و... بخشی از این مشکلات طاقت فرساست. تازه زمانیکه به اروپا هم می رسند و می توانند با هزاران مشقت و سختی سکنی بگیرند، تفاوت فرهنگی، دوری از وطن و خانواده و فکر کردن به گذشته هم آزارشان می دهد.

مهاجرت امری ساده نیست، امری جانکاه است که باید درباره آن به درستی پژوهشی و تحقیق کرد و سخن گفت تا جامعه و افراد جوان و میانسال درباره آن آگاهی پیدا کنند.

مستند «زمزمه های گمشده در دوردست» به کارگردانی دوست عزیزم منصور فروزش و تهیه کنندگی مشترک من با وی، روایت همین دشواری ها و سختی های امر مهاجرت در اروپا است. اینکه مهاجرینی که از اقصی نقاط ایران راهی اروپا می شوند، با رده سنی های مختلف و با فرهنگ های مختلف و مهارت های گوناگون، با چه چیزی مواجه می شوند. اساسا مهاجرت چه مصائبی دارد و واقعیت مهاجرت چیست. این ها سوالاتی است که تلاش کرده ایم در این مستند 54 دقیقه ای به آنها پاسخ دهیم و به دنبال به تصویر کشیدن آن ها از زبان مهاجرین غیر قانونی ایرانی هستیم.

مستند "زمزمه های گمشده در دور دست" به ماقبل رسیدن برخی از این مهاجرین به مقصدشان می پردازد و تلاش داریم در قسمت دوم این مستند که انشاالله به زودی تولید آن آغاز خواهد شد به این بپردازیم که وقتی این افراد به مقصد مورد نظر خورد می رسند حالا با چه چیزی مواجه می شوند؟ آیا به هدفشان که در ذهنشان بوده رسیده اند یا نه؟ آنچه که به دنبالش بوده اند محقق شده یا خیر؟

این مستند این روزها در جشنواره جهانی سی و هشتم فیلم فجر در حال اکران و نمایش است، و علاقمندان می توانند با مراجعه به سایت سینماتیکت و تهیه بلیط، به تماشای این مستند بنشینند.

موضوع مهاجرت موضوعی نیست که صرفا بتوان در چند جمله و چند دقیقه سخنرانی و حرف درباره آن سخن گفت و یا چند فریم عکس حقش را ادا کند. موضوعی است که نیاز به پژوهش های مفصل میدانی و تولید کتاب و فیلم و... دارد و امیدوارم به دلیل اهمیت این موضوع و اینکه سالانه چندین هزار نفر از ایران راهی غربت می شوند به امید اینکه شاید زندگی بهتری برای خود و فرزندانشان بسازند، اما با واقعیت دیگری مواجه می شوند، درباره آن حرف زده شود و کارهای متعدد مکتوب و تصویری تولید شود تا به جامعه ایران آگاهی بخشی شود.

این مستند تلاشی است برای نشان دادن بخشی از این واقعیت ها که امیدواریم توانسته باشیم به خوبی بخشی از این موضوع را به نمایش درآورده باشیم و مخاطبین با آن ارتباط برقرار کنند و مستندی باشد که جریان ساز شود.»

انتهای پیام