بیکار کردن پرستاران پاداش 2 سال زحمت بی وقفه در ایام کرونا

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، شمس الدین شمس دریادداشتی نوشت: امنیت شغلی نداشتن پرستاران و برخورد سلیقه‌ای غیر کارشناسی منجر به نگاه کارگر فصلی به آنان شده و این عوامل باعث کاهش شدید کیفیت و کمیت خدمات ارائه شده به مردم و در نتیجه آسیب به سلامت جامعه خواهد گردید. داشتن سلامت یکی از مهمترین نیاز‌های مردم یک جامعه است و قطعاً می‌توان گفت؛ یکی از اساسی‌ترین نیاز هر انسان می‌باشد، وحتی در مواقعی که سلامت انسان دچار آسیب می‌شود افراد حاضرند؛ از تمامی نیاز‌های دیگر خود جهت بر آورده کردن تامین سلامت خود بگذرند، به همین دلیل در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تأمین سلامت مردم یکی از وظایف مهم دولت و حکومت شمرده شده است و دولت می‌بایست آن را برای آحاد جامعه فراهم نماید. در تامین سلامت یکی از مهمترین موارد بکارگیری نیروی انسانی کافی در حوزه‌های مختلف سلامت به خصوص در بیمارستان‌ها است. اما آمار‌ها نشان می‌دهد که ما به شدت در تامین نیروی انسانی حداقلی نیز، دچار مشکل می‌باشیم. در حالی که استاندار‌ها تعداد نیروی انسانی پرستاری را به ازای هر تخت بیمارستانی حداقل 2/5 نفر بیان می‌کند در حال حاضر در کشور به طور میانگین به ازای هر تخت کمتر از 1 نفر مشغول فعالیت هستند و مطمئناً این نیروی حداقلی باعث کاهش شدید کیفیت و کمیت خدمات ارائه شده خواهد گردید. از طرفی تعداد زیادی از پرسنل به کار گرفته شده و به شکل استخدام غیر رسمی اعم از شرکتی، قراردادی و طرحی هستند؛ که اولاً به دلیل اینکه امنیت شغلی نداشته و از حداقل پرداخت‌ها نسبت به سایر پرسنل رسمی برخوردارند، و ثانیاً متاسفانه برخورد‌های سلیقه‌ای و غیر کارشناسی منجر به نگاه کارگر فصلی به آنان شده و اخراج و قطع همکاری با آنان را در پی دارد. این عوامل باعث کاهش شدید کیفیت و کمیت خدمات ارائه شده به مردم و در نتیجه آسیب به سلامت جامعه خواهد گردید. نظام پرستاری سال‌های متمادی است، که مطالبه جدی مبنی بر تعیین استاندارد نیروی انسانی و تأمین نیروی کافی مبتنی بر آن است، تا مشکلاتی که اخیراً گریبان‌گیر پرستاران شده و هر روز به بهانه‌های مختلف اقدام به اخراج آن‌ها می‌کنند را شاهدنباشیم. اما متاسفانه از قرار معلوم هنوز سلامت مردم جامعه جزو اولویت‌های سیاست گذاران وتصمیم گیران قرار نگرفته است. در این باره بهتر است اشاره‌ای به بیانات مقام معظم رهبری داشته باشیم؛ رهبرمعظم انقلاب در دیداربا پرستاران در بیست و یک آذرماه سال 1400 فرمودند: مطالبه‌ی بعدی موضوع کمبود پرستار است، به آن مقداری که مورد نیاز است. حالا در آمار‌هایی که به ما نشان می‌دهند، مقایسه‌ِی با متوسط جهانی است؛ من به آن کاری ندارم؛ ممکن است متوسط جهانی درست باشد، ممکن است غلط باشد؛ من نیاز را کار دارم. ما به آن تعدادی که امروز نیاز تخت‌های بیمارستانی ما است، پرستار نداریم. حالا بعضی می‌گویند صد هزار "نفر"، بعضی می‌گویند کمتر، بعضی می‌گویند "بیشتر"؛ من عدد معین نمی‌کنم، چون به طور دقیق خبر ندارم، اما می‌دانم که ما کمبود پرستار داریم. بایستی سرانه‌ی پرستار نسبت به آنچه نیاز هست تکمیل بشود؛ خیلی پایین است. البته این، از جمله‌ی کار‌هایی که در ظرف یک ماه و دو ماه انجام بگیرد نیست؛ یک مقدار زمانبر است، اما در همان زمان مناسب باید این کار ان‌شاءالله انجام بگیرد. یک مطالبه دیگر، مسئله امنیت شغلی است. در سال‌های گذشته اتفاق افتاده، در همین قضیه کرونا هم اتفاق افتاد - که فراخوان دادند برای کسانی که آمادگی دارند که بیایند مشغول کار بشوند؛ آمدند قرارداد‌های کوتاه‌مدت با این‌ها بستند، بعد که نیازشان برطرف شد گفتند بفرمایید بیرون، خب این آدم که امنیت شغلی ندارد، با چه دلگرمی‌ای بیاید کار بکند و پرستاری کند؟ بنابراین امنیت شغلی هم یکی از مسائل گوناگون است. به پرستار، نگاه کارگرِ فصلی نداشته باشید که امروز بیاوریم، فردا بگوییم لازم نیست، بروید. بهتر است. دولتمردان ولایی پاسخ دهند که به فرمایش مقام معظم رهبری چگونه عمل کردند؟! آیا حق پرستارانی در ایام کرونا جانانه از سلامت مردم دفاع کردند این است که آن‌ها را از کار، بیکار کنند؟ آیا این آن امنیت شغلی است که توصیه مقام معظم رهبری بود؟ آیا اینگونه برخورد‌ها نگاه کارگر فصلی داشتن به مدافعین سلامت نیست؟ چرا مسئولان علی رغم پیگیری‌های جدی در مورد استاندارد نیروی انسانی اقدام نمی‌کنند؟ چرا برای بر طرف کردن کمبود شدید کاری از سوی سازمان امور اداری و استخدامی و وزارت بهداشت صورت نمی‌گیرد؟ لطفاً مسئولان محترم وزارت بهداشت و درمان و سازمان امور اداری و استخدامی پاسخگو باشند؟ گر چه متاسفانه به نظر می‌رسد آقایان گوششان به این حرف‌ها بدهکار نیست و فقط شعار ولایی بودن می‌دهند! پرستاران عزیز بدانند خدمتگزاران شما در سازمان نظام پرستاری تا این فرمایشات مقام معظم رهبری و خواسته به حق تمامی پرستاران، که جذب و ایجاد امنیت شغلی برای آن‌ها و تأمین نیروی انسانی کافی است، محقق نشود دست از تلاش نخواهد کشید.