تصادفات جاده‌ای "نگین کویر مرکزی ایران" را به لبه پرتگاه انقراض برده است
یک متخصص اکولوژی گفت: متأسفانه در سال‌های اخیر تعداد کاراکال در کشور ما به شدت کم شده و تصادف جاده‌ای یکی از دلایل کاهش تعداد آن‌هاست.
مهدی زارع خورمیزی در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم در رابطه با علل تلف شدن حیات وحش در کشور اظهار کرد: عواملی از جمله تخریب زیستگاه، تصادفات جاده‌ای، شکار غیرمجاز، بیماری‌های حیات وحش و گونه‌های غیربومی و مهاجم از جمله اصلی‌ترین دلایل تلف شدن حیات وحش در کشور ما هستند که متأسفانه در این میان تصادفات جاده‌ای هر روز بیشتر شده و سهم بیشتری را در تلف شدن حیات وحش ایران صاحب می‌شود.
وی ادامه داد: جاده‌هایی که وسط یا حاشیه مناطق حفاظت شده کشیده شده‌اند، بلای جان حیات وحش شده است. گاهی اوقات این جاده‌ها دقیقاً در وسط مناطق حفاظت‌شده و زیستگاه‌ها هستند و حیات وحش ما برای جابه‌جایی چاره‌ای به جز عبور از آن‌ها ندارد. جاده‌های دسترسی معادن نیز به شدت خطرناک هستند و علاوه بر تخریب زیستگاه، تلفات جاده‌ای را نیز سبب می‌شوند.
تلف شدن یک فرد "کاراکال" بر اثر تصادف جادهایاین کارشناس بیان کرد: ما در تحقیقی که در استان یزد انجام دادیم تلفات 50 کفتار را بررسی کردیم که دلیل آن تصادفات جاده‌ای بود. همچنین در جاده مهریز به کرمان هم در طی دو دهه اخیر تلفات 8 فرد یوزپلنگ را داشته‌ایم. این جاده دقیقاً از وسط دشت آهو می‌گذرد و هر ساله تلفات آهو و به‌ویژه آهوهای باردار که سنگین‌تر هستند و برای عبور از جاده مشکلات بیشتری دارند را در این جاده مشاهده می‌کنیم.
زارع خورمیرزی افزود: چند روز پیش نیز در جاده یزد به کرمان و در حاشیه منطقه حفاظت‌شده کالمند بهادران لاشه یک فرد کاراکال را دیدم. این گونه بسیار ارزشمند است و به آن "نگین کویر مرکزی ایران" می‌گویند. متأسفانه در سال‌های اخیر تعداد کاراکال در کشور ما به شدت کم شده و تصادف جاده‌ای یکی از دلایل کاهش تعداد آن‌هاست. کاراکال از جونده‌ها تغذیه می‌کند و نقش مهمی در کاهش تعداد جوندگان دارد.
وی با اشاره به خطرساز بودن تصادف جاده‌ای با حیات وحش برای مردم گفت: این موضوع برای مردم نیز خطرآفرین است. به عنوان مثال بارها دیده‌ایم که بر اثر تصادف با شتر، مردم به شدت آسیب دیده و یا کشته شده‌اند.
این متخصص حیات وحش در رابطه با راهکار کاهش این تصادفات گفت: ما باید مانند همه کشورها نقاط داغ و گذرگاه‌ها را چه در داخل و چه در خارج مناطق حفاظت شده شناسایی کرده و در این مناطق تابلو کاهش سرعت بگذاریم و همچنین روگذر و زیرگذر ایجاد کنیم. این کار نیازمند یک عزم ملی و مشارکت همه دستگاه‌هاست چرا که سازمان حفاظت محیط زیست بودجه محدودی دارد.
