جذب سرمایه‌گذار بخش انرژی با ظرفیت شانگهای

رئیس اتاق ایران و روسیه گفت: ما به شدت نیازمند سرمایه گذاری در بخش انرژی هستیم که با استفاده از ظرفیت سازمان شانگهای می توانیم شرایط انجام این گونه از سرمایه گذاری ها را فراهم کنیم.

هادی تیزهوش تابان در گفتگو با خبرنگار مهر در مورد وضعیت ایران در سازمان شانگهای، اظهار داشت: سازمان همکاری شانگهای یکی از بزرگ‌ترین سازمان همکاری‌های منطقه‌ای در جهان است؛ کشورهای عضو این پیمان، روی هم بیش از 40 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهند و 28 درصد از تولید ناخالص جهان هم، در کشورهای عضو این پیمان تولید می‌شود. دست‌کم سه عضو این پیمان - چین، هند و روسیه - در میان قدرت های برتر اقتصادی امروز جهان قرار دارند که پیش بینی می شود تا دهه‌های آینده، جایگاه آنها از این منظر بهبود هم پیدا کند. پیمان شانگهای پیمانی عمدتا اقتصادی فرهنگی بوده و جنبه امنیتی آن ضعیف تر است، اما قابلیت آن را هم دارد که به یک معاهده چند جانبه در مقابل سازمان ناتو بدل شود.

رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و روسیه افزود: پذیرفته شدن ایران در سازمان همکاری های شانگهای می تواند در راستای قرارداد راهبردی میان ایران و چین باشد که فضا و الزامات لازم را برای اجرای این معاهده 25 ساله، فراهم کند. چین از یک سو متقاضی نفت ایران است و از دیگر سو، مسیری امن برای تجارت کالا از شرق به غرب ایجاد می کند. از طرف دیگر انعقاد قرارداد راهبردی با روسیه که خبر آن نیز گاها از سوی مقامات دو کشور عنوان می شود، می تواند تکمیل کننده این پازل باشد.

وی ادامه داد: همکاری های اقتصادی در این سازمان در سه گروه اساسی تعریف شده است که شامل افزایش سطح بازرگانی، همکاری بانکی و باشگاه مشترک انرژی می شود.

پیشینه اقتصادی سازمان شانگهای

تابان در ادامه به پیشینه اقتصادی سازمان شانگهای اشاره کرد و گفت: چارچوب توافقنامه همکاری اقتصادی کشورهای عضو پیمان، نخستین بار در نشست مورخ 23 سپتامبر 2003 تهیه و به امضا رسید. در این نشست رئیس دولت چین پیشنهاد کرد که برنامه بلندمدتی برای تشکیل منطقه آزاد تجاری در سازمان تهیه شود. وی در این پیشنهاد ضمنا چندین راهکار کوتاه مدت برای افزایش سطح بازرگانی در میان کشورهای عضو ارائه داد. یکسال پس از این نظر، در 23 سپتامبر 2004، سندی شامل یکصد برنامه مشخص برای افزایش سطح بازرگانی میان کشورهای عضو به امضا رسید. در نشست مسکو مورخ 25 اکتبر 2005، دبیرکل سازمان اعلام کرد که پروژه‌های مشترک سازمان در زمینه انرژی دارای اولویت بالا هستند. این پروژه‌ها شامل کشف، استخراج و بهره‌برداری از حوزه‌های نفت و گاز، و استفاده مشترک اعضا از منابع آب شیرین هستند.

وی افزود: دستاورد مهم دیگر این نشست توافق برای تشکیل شورای مشترک بانکی بین کشورهای عضو سازمان بود. هدف از تشکیل این شورای مشترک بانکی تسهیل در فراهم کردن سرمایه مورد نیاز برای اجرای پروژه‌های مشترک سازمان عنوان شده است. در پی این توافق، نخستین گردهمایی شورای مشترک بانکی سازمان همکاری شانگهای در 30 نوامبر 2006 در پکن پایتخت چین برگزار شد. متعاقب آن، کنفرانس بین‌المللی «سازمان همکاری شانگهای: دستاوردها و دیدگاه‌ها» در شهر آلماتی پایتخت قزاقستان برگزار شد. در این کنفرانس، نماینده وزارت خارجه روسیه اعلام کرد که روسیه فکر بنیان گذاشتن تشکیلاتی بین‌المللی با نام «باشگاه انرژی» را در سر می‌پروراند. دولت روسیه مجددا در نشست سازمان در نوامبر 2007 در مسکو بر عزم خود برای تشکیل این باشگاه انرژی تأکید کرد.

کاهش اثرات تحریم با استفاده از ظرفیت های شانگهای

رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و روسیه ادامه داد: بنابراین با در نظر گرفتن شرایط فعلی کشور مشخص می شود که پیوستن به سازمان شانگهای می تواند یک فرصت طلایی برای اقتصاد ایران باشد. اقتصاد کشور بیش از هر زمانی نیازمند توسعه صادرات غیرنفتی است تا بتواند از یک سو کاهش درآمدهای نفتی را جبران و از سوی دیگر تولید ناخالص ملی را افزایش دهد.

وی افزود: همچنین برای انجام مبادلات تجاری با مشکل تحریم های بانکی مواجه است که پیوستن به این سازمان و بهره مندی از همکاری های بانکی شاید بتواند در کاهش فشارهای ناشی از این تحریم ها اثرگذار واقع شود.

تابان اظهار داشت: از سوی دیگر در حوزه انرژی نیز کشور ما به شدت نیازمند به سرمایه گذاری در زمینه های کشف، استخراج و بهره‌برداری از حوزه‌های نفت و گاز است که عضویت در این سازمان، می تواند شرایط را برای جذب و انجام این گونه از سرمایه گذاری ها بیشتر فراهم کند.

زیرساخت های لازم تولیدی و تجاری باید ایجاد شود

رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و روسیه گفت: البته در این راستا نکات اساسی و مهمی وجود دارد که باید با جدیت به آنها پرداخته شود چراکه در غیر این صورت پیوستن ایران به این سازمان، دیگر یک فرصت طلایی نخواهد بود و دستاورد چندانی در بر نخواهد داشت.

وی افزود: اول آنکه آیا هدف ایران از پیوستن به این سازمان صرفا انجام یک حرکت بر مبنای مسائل امنیتی و سیاسی است و یا اهداف اقتصادی در آن، به صورت هم تراز با سایر اهداف در نظر گرفته شده است و به آن ها نیز پرداخته خواهد شد. بررسی رفتارهای چند سال اخیر و سوابق پیوستن ایران به پیمان نامه های همکاری منطقه ای، بیانگر آن بوده است که اهداف اقتصادی پیوستن به چنین معاهدات بین المللی بیش از آنکه اقتصادی باشد، سیاسی بوده است و لذا دستاورد اقتصادی چندانی در بر نداشته است.

تابان ادامه داد: مسئله دیگری که باید به آن پرداخته شود و با نکته سنجی و دقت فراوان مد نظر قرار گیرد آن است که عضویت در این گونه از پیمان های همکاری اصولا به نوعی تمرین پیوستن به اقتصاد آزاد در ابعاد کوچکتر بوده و در اساس با سیاست های خودکفایی و حمایت از تولید داخلی در تضاد است، اما می توان با برنامه ریزی و اولویت بندی و در نظر گرفتن نقاط قوت و ضعف داخلی، نقطه بهینه و تعادلی را در اتخاذ دو سیاست ایجاد کرد.

وی گفت: مسئله بعدی آن است که زمانی پیوستن به این معاهدات معنا و توجیه پیدا خواهد کرد که طرفین معاهده یا پیمان نامه از لحاظ تجاری و اقتصادی در حالت تعادل و هم تراز باشند زیرا در غیر این صورت طرف ضعیف تر دستاورد مطلوبی را به دست نخواهد آورد.

رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و روسیه تاکید کرد: بنابراین ضرورت دارد با مطالعه، اولویت بندی و برنامه ریزی متناسب با ظرفیت های این سازمان، زیرساخت های لازم تولیدی و تجاری را ایجاد و سپس زمینه را برای رشد و توسعه اقتصادی کشور فراهم کنیم.