راه جلوگیری از سقوط اقتصادی پیدا شد

وال‌استریت ژورنال در تازه ترین گزارش خود در مورد مواد معدنی و منابع طبیعی موجود در جهان، ایران را در رتبه پنجم دارندگان ذخایر معدنی در جهان رده بندی کرده است.

این خبر به همان اندازه که شادی آفرین است می تواند دستمایه پرسش های کلیدی از دولت و هیات حاکمه باشد که چرا به‌رغم وجود این حجم از منابع طبیعی در کشور، درآمد سرانه ایرانیان در جرگه یکی از پایین ترین ها در جهان است؟ برخی از پژوهشگران محافظه کار از نظریه «نفرین منابع» برای توضیح وضعیت ایران استفاده می‌کنند؛ اما منابع طبیعی در یک سیستم حکمرانی نرمال اقتصادی نباید موجب رنجش و زحمت در اقتصاد کشورهای دارای منابع شود، بلکه باید به موتور محرک رشد و توسعه اقتصادی بدل شود.

در رد نظریه نفرین منابع می توان به کارآمدی منابع در رشد و توسعه کشورهای عربی جنوبی حاشیه خلیج‌فارس اشاره کرد که هم از درآمد سرانه بسیار زیادی برخوردارند و هم سطح دسترسی به تکنولوژی های روز برای همه شهروندان در آن ممالک، از میانگین کشورهای توسعه یافته بسیار بالاتر است. این کشورها با سرمایه‌گذاری منابع درآمدی خود در شرکت‌های مهم معدنی، نفتی، صنعتی، حمل ونقل کالا و مسافر و حتی ورزشی، توانسته اند الگوی مدیریتی درخشانی از تولید ثروت برپایه منابع طبیعی را به نمایش بگذارند. کشورهایی نظیر نروژ و شیلی نیز با اتکا به منابع طبیعی خود توسعه یافته اند. شوربختانه برخی از جامعه شناسان که توانایی اندیشیدن به مسائل مبتلابه ایران در مسیر توسعه نیافتگی را ندارند، به‌جای نقد مدیریت دولتی آشفته در حوزه منابع کشور، می کوشند پشت نظریه «نفرین منابع» پنهان شوند و توسعه نیافتگی ایران را به‌جای فقدان بهره وری سیستم مدیریتی کشور در بهره برداری صحیح از منابع معدنی و سرمایه‌گذاری درآمدهای حاصل از آن، به خرافه منسوخ‌شده شبه تئوریک نسبت دهند.

پیش از این نیز استاتیستا، ایران را در رده پنجم، پس از عربستان‌سعودی، ایالات‌متحده، روسیه و کانادا قرار داده بود. با این حال سه‌کشور عربستان، ایالات‌متحده و کانادا توانسته اند با مدیریت بهینه منابع خود، صنایع بالادستی و پایین‌دستی مرتبط با منابع گردآمده در کشورشان را به قطب های برتر صنعتی در جهان تبدیل کنند و تنها ایران و روسیه هستند که نتوانسته‌اند از کارت های منابع خود به‌خوبی بهره برداری کرده و از سیستم مبتنی بر «دیپلماسی منابع طبیعی» پیروی کنند که متضمن منافع ملی و اقتصادی ممالکشان باشد. به‌عنوان مثال در زمان بروز چالش انرژی پس از جنگ اوکراین، دولت عربستان با پرچمداری شرکت سعودی آرامکو، چند مرتبه قیمت premium نفت خود را برای اروپایی ها و دولت آمریکا افزایش داد و از سوی دیگر با بستن قراردادهای future و option با کشورهای ژاپن، چین، هند و کره‌جنوبی، چند تخفیف ویژه به مشتریان خود داد و با کارت منابع نفتی لایزال خود، به بازیگر اصلی محیط دیپلماسی انرژی در جهان بدل شد. این در شرایطی است که روسیه با داشتن منابع نفتی مشابه با عربستان و داشتن ذخایر گاز برتر در جهان، دچار بزرگ‌ترین چالش در کسب درآمد از منابع شده است.

غیبت طولانی دیپلماسی معدنی

چالش اصلی ایران در فقدان توانایی بهره برداری یا حتی اکتشاف در این حوزه را باید به دلیل تولید پایین ثروت در کشور و نداشتن رابطه اقتصادی و سیاسی سازنده با جهان دانست. هنوز الگوهای مشارکت خارجی ها برای اکتشاف، پالایش و بهره برداری از منابع معدنی و طبیعی در ایران مذموم شمرده می‌شود و نگاه پسااستعماری در مبحث سرمایه‌گذاری خارجی در حوزه معادن کشور در نگاه سیاستگذاران حضور پررنگی دارد. فقدان روابط بهینه با دنیا باعث شده است تا ایران امکان خریداری ماشین آلات و خطوط فرآوری و خالص سازی مواد معدنی را از دست بدهد و نتواند در این حیطه پرسود، منفعتی عاید خود کند. دنیا در حال بازنشسته کردن فناوری های نسل چهارم در حوزه معادن است و در ایران همچنان ورود فناوری های نسل دوم یا ماشین آلات از رده خارج‌شده دیگر کشورها، با چالش روبه‌روست. به‌طور مثال ایران در سال 1390 توانست به ارزش 2میلیارد دلار سنگ‌آهن به مقصد چین صادر کند، اما از سال بعد، این میزان به صفر رسید تا استرالیا، سنگ‌آهن ایرانی را که در هر تن معادل 170دلار برای چین آب می خورد، با درجه خلوص بسیار بیشتر و سرعت تحویل متمایز، تنها با قیمت 13دلار در هر تن به چین بفروشد. تفاوت استرالیا با ایران، در هزینه تولید و بهره برداری است که به مدد تکنولوژی های برتر برای رقبای ایران همواره ارزان تر بوده است.

کارت های برنده غیرفعال

تداوم رویکرد فعلی در حوزه استحصال مخرب معادن، نه‌تنها برای کشور آورده مثبتی به همراه نخواهد داشت، بلکه این ثروت بین نسلی را نیز تخریب می‌کند. برخی کارشناسان بر این باورند که دولت باید ضمن کاربست سیاست دیپلماتیک سازنده در ارتباط با جهان، اکتشاف و لرزه نگاری و سپس بهره برداری و پالایش کامودیتی های معدنی کشور را به شرکت‌های خارجی بسپرد و قراردادهای کنسرسیومی را مانند کشورهای معدنی جهان با بهره برداران منعقد کند تا هم درآمد کشور افزایش یابد، هم سهم معادن از تولید ناخالص داخلی کشور بیشتر شود و هم ایران به کلوب اقتصادهای چندمحصولی بپیوندد و از این چارچوب فعلی خارج شود. ایران با داشتن ذخایر عظیم مس، باید به یکی از کشورهای تعیین‌کننده برای صنایع بزرگ الکتریکی، الکترونیک و میکروالکترونیکی جهان تبدیل شود، در حالی که این امکان همچون دیگر امکانات اقتصادی این حوزه از ایران سلب شده است. هیچ منبعی مانع بهره برداری از خودش نخواهد بود.

کشوری که مخازن عمده نفت در اختیار دارد باید در زمینه سوخت جت و کشتی ها عنصری تعیین کننده باشد که نیست. در حوزه طلا، گاز، زغال‌سنگ، سنگ‌آهن، باریت، جیوه، سرب و روی، نقره، کادمیم، فارسیت، منگنز، مولیبدن، کرومیت، دولومیت، دیاتومیت، مرمریت، پتاسیم، آلومینا، بوکسیت، پلاتین، نیکل، وانادیوم و لیتیوم، ایران در زمره کشورهای ثروتمند است که می تواند تا مدت ها یک تنه بخش عمده ای از نیازهای جهانی را تامین کند؛ مشروط بر اینکه امکان جذب یک‌تریلیون دلار سرمایه خارجی را برای بهره برداری از 55تریلیون دلار ذخایر معدنی داشته باشد. گنج های خواب آلوده ایران را باید از زیر زمین و از دل کوه ها بیرون کشید؛ درست در شرایطی که در کشورهای توسعه‌یافته به فکر استخراج مواد معدنی از دل سیارک ها و خرده سیاره ها هستند. این درآمد آنقدر چشمگیر و صرف نظر نکردنی است که باید هر سیاست بالادستی مغایری را برایش تعطیل کرد. یک‌بار برای همیشه ایران باید به هاب معدنی مشرق زمین تبدیل شود و چه زمانی بهتر از وقت گرفتاری روسیه در جنگ و تحریم؟

استفاده بهینه از منابع را بلد نیستیم

کامران وکیل، نایب رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان معدنی در گفت وگو با «دنیای‌اقتصاد» پیرامون این موضوع که چرا ایران با وجود قرارگرفتن در رتبه پنجم کشورهای دارای بیشترین منابع معدنی، به‌خوبی از فرصت های خود بهره نبرده و توانایی هدایت و سیاستگذاری در این حوزه را نداشته است، گفت: داشتن منابع خدادادی، صرفا قرار نیست باعث پیشرفت کشوری شود. بسیاری از کشورهای فقیر آفریقایی دارای بیشترین منابع الماس جهان هستند اما وضع خوبی ندارند.

کشور ما در برهه های مختلف دچار بیماری هلندی و ورود پول های بدون زحمتی که دردسر‌ساز بودند به اقتصاد خود بوده است. این به‌مرور زمان باعث می‌شود از گردونه رقابت جهانی جا بمانیم. اتفاق دیگری که رخ می‌دهد، بزرگ شدن بی حساب و کتاب دولت ها و در کنار آن اتلاف منابع است. اگر در کشور سوخت ارزان نمی فروختیم، امروز اقتصاد معدنی، صنعتی، کشاورزی و شهرسازی ما به شکل دیگری بود. تاسیسات گرمایش و سرمایش در اماکن نصب می شد، خودروهای ما، تکنولوژی های در دسترس ما و اقتصاد ما دگرگون می شد. بحث اصلی این است که سیاستگذاری درستی نداشته و نداریم.

وی افزود: مادامی که در کشور ما برخی هزینه ها وجود ندارد و رایگان تلقی می شود، به سوی فناور شدن و فناوری نمی رویم که بخواهیم پیشرفت کنیم و تصمیم‌ساز و نوآور و خلاق باشیم. اقتصاد ما براساس اتلاف منابع است. پایه و اساس اقتصاد ما دارایی منابع خدادادی ارزان است؛ چه ماده معدنی، چه نفت، چه گاز و چه حتی آبی که کشاورزی ما بر اساس اتلاف آن است. چرا این اتفاق می افتد؟ چون مدیریت صحیح و استفاده بهینه از منابع را بلد نیستیم و تنبل شده ایم و ترجیح می دهیم به جای استفاده از تکنولوژی که هزینه‌بر است، از منابع خدادادی رایگان استفاده کنیم. رتبه پنجم که هیچ، اگر در رتبه اول هم باشیم باز هم با این وضعیت مدیریتی به جایی نمی رسیم.

وکیل در ادامه عنوان کرد: ما منابع را از بین می بریم. راهکار درست استفاده از این منابع، واقعی کردن قیمت‌هاست. وقتی دولت در اقتصاد دخالت نکند، مشکلات حل می‌شود. اکنون دولت قیمت صنایعی را نیز که در آنها بنگاه‌داری نمی کند تعیین می‌کند. البته دولت ما در همه بخش ها دخیل است و هیچ حوزه ای نیست که نامی از دولت در آن وجود نداشته باشد. اگر دولت از تصدی‌گری‌های زاید کنار کشیده و به مکانیزم بازار که محترم‌ترین مکانیزم اقتصادهای جهان است احترام بگذارد، کارها به‌درستی انجام می شود. هیچ جای دنیا دولتی را ندیدیم که در اقتصاد دخالت کند و نتیجه آن مثبت باشد و وضعیت آن کشور، خوب باشد. دولت اصلا نباید در هیچ چیزی دخالت کند. دولت های دیگر کشورها که چه‌بسا از ما معدنی‌تر هم هستند، برنامه تبیین کرده و بر اجرای آن برنامه نظارت می‌کنند؛ نه اینکه همه‌کاره برنامه هم خودشان باشند.

وی افزود: کانادا کشوری معدنی است که در آن، معدن‌کاران به دولت پولی بابت گسترش مناطق معدنی پرداخت نمی کنند. اما در ایران دولت چنین پولی را دریافت می‌کند و یک‌ریال آن را نیز برای منابع معدنی هزینه نمی کند. اگر مدیریت جهانی بلد بودیم، اول کشور خودمان را مدیریت می کردیم. همه اینکه ما هیچ جایگاهی با منابعی که در اختیار داریم به دست نیاورده ایم و در عرصه سیاست نمی توانیم ورقی را برگردانیم، به این دلیل است که دولت نه تاجر خوبی است، نه معدن‌کار خوبی و نه سیاستگذار خوبی. همه دولت ها این دخالت ها را دارند، اما در کشور ما به دلیل عمیق بودن این مساله، در انتهای همه جریان ها به دولت برمی خوریم. در کشور ما یک‌فعالیت اقتصادی نیست که دولت در آن با سیاستگذاری های غلط خود دخالت نکرده باشد. اصلا همه ثروت های دنیا در اختیار دولت ما باشد، امکان ندارد بتوانیم آن را مدیریت کنیم و منابع را تلف نکنیم. اقتصاد ما رو به ورشکستگی است و دولت ها فقط سرعت آن را کم و زیاد کرده اند، نه اینکه جهت آن را تغییر دهند.