رونالدو را نمی‌خواهند
او شگفت‌انگیز است ولی برای خودش بازی می‌کند نه برای تیم. حتی از گل زدن یارانش هم چندان خوشحال نمی‌شود. در پایان فینال 2018 از قهرمانی رئال خوشحال نبود؛ ناراحت بود که چرا جزو گلزنان فینال نبوده. چنین بازیکنی را کمتر تیم بزرگی می‌خواهد.
عصر ایران؛ اهورا جهانیان - کریس رونالدو در شرایط دشواری قرار گرفته است. منچستریونایتد فصل بعد در لیگ قهرمانان اروپا حضور ندارد و او ناچار است تیم دیگری برای خودش دست و پا کند. نبودن رونالدو در لیگ قهرمانان لطمه‌ای بزرگ به موقعیت او می‌زند.
از سوی دیگر، رونالدو در فصل قبل با تمام وجود تلاش کرد که منچستر جزو چهار تیم برتر لیگ برتر باشد ولی دیگران کم‌کاری کردند و طبیعی است که او الان نمی‌خواهد چوب اهمال این و آن را بخورد.
تا به حال بایرن مونیخ و پاری سن ژرمن دست رد به سینه مدیر برنامه‌های رونالدو زده‌اند و اعلام کرده‌اند که این ستاره بزرگ را نمی‌خواهند. بایرن سن و دستمزد بالای رونالدو و به هم خوردن تعادل در رختکن تیم را دلایل نخواستن رونالدو اعلام کرده. پاری سن ژرمن هم گفته که برای یک ستاره بزرگ و گران‌قیمت جدید جایی ندارد.
به نظر می‌رسد مدیران و مربیان هر دو باشگاه می‌دانند که حضور رونالدو در تیمشان موجب می‌شود تیم حول محور رونالدو شکل بگیرد. چنین چیزی با فلسفه فوتبال بایرن همخوانی چندانی ندارد، در پاری سن ژرمن هم به نقش محوری مسی و امباپه لطمه می‌زند.
پاری سن ژرمن شاید بتواند دو ابرستاره را در زمین مدیریت کند ولی اضافه شدن هیولای پرادعا و پرتوقعی مثل رونالدو به مسی و امباپه، کار را چه در داخل زمین چه در داخل رختکن و چه در خارج زمین و رختکن سخت می‌کند.
سن و دستمزد بالای رونالدو به جای خود مهم است ولی اگر مشکل 'مغناطیس حضور رونالدو' نبود، هر مدیری از خدا می‌خواست او را برای یکی دو سال در تیمش داشته باشد بلکه قهرمانی اروپا را به جنگ آرد.
رونالدو در سال 2018 اشتباهی استراتژیک مرتکب شد و از رئال مادرید رفت. در یوونتوس دو سال نسبتا خوب و یک سال نسبتا بد را تجربه کرد. هر چه بود، اوضاع عالی پیش نرفت. در منچستریونایتد هم خبری از موفقیت تیمی نبود.
با این حال او طی این چهار سال بر شمار گل‌هایش افزوده است. اگرچه نه به اندازه دوران حضورش در رئال. او می‌داند که شانس چندانی برای کسب ششمین توپ طلا ندارد و از این حیث رقابت را به مسی باخته. ولی می‌خواهد برترین گلزن تاریخ فوتبال و البته برترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان باقی بماند.
بنابراین ناچار است در یک تیم درجه‌یک اروپایی توپ بزند و به پیشنهاد 250 میلیون دلاری فلان باشگاه عربستان پاسخ منفی بدهد.
رفتن به عربستان یعنی پذیرش آغاز یک پایان. ولی رونالدو می‌خواهد دست کم سه سال دیگر در سطح اول فوتبال اروپا بازی کند. اما مشکل او این است که تیم‌های درجه‌یک چندانی در اروپا خواستارش نیستند. چلسی شاید آخرین شانس مهم هیولا باشد.
اگر بایرن و میلان و یووه و منچستر مارادونا را بابت اعتیاد و بی‌نظمی و تنبلی نمی‌خواستند، مشکل رونالدو کوشا بودن بیش از حدش است!
او مظهر اراده و تلاش است و همین مغناطیسی به حضورش می‌دهد که تیم را از تیم بودن می‌اندازد! یعنی تیم را ماشینی می‌کند در خدمت رونالدو.
دوران ستاره‌های بزرگ با اتمام فوتبال مسی و رونالدو دست کم تا اطلاع ثانوی پایان می‌یابد. فوتبال امروز مبتنی بر پرس و پاس‌های کوتاه پی در پی شگفت‌انگیز است. روح گواردیولا بر مناطق پیشرفته فوتبال جهان حاکم است. جام ملت‌های اروپا موید این مدعا بود.
رونالدو به قول نیمار هیولا است. چنین هیولایی به درد گواردیولا و کلوپ و بایرن و... نمی‌خورد. حتی زیدان هم وقتی که دوباره مربی رئال شد، گفت که رونالدو را لازم ندارد. بی رونالدو، هر تیمی تیم‌تر است.
رونالدو شگفت‌انگیز است ولی برای خودش بازی می‌کند نه برای تیم. حتی از گل زدن یارانش هم چندان خوشحال نمی‌شود. در پایان فینال 2018 از قهرمانی رئال خوشحال نبود؛ ناراحت بود که چرا جزو گلزنان فینال نبوده. چنین بازیکنی را کمتر تیم بزرگی می‌خواهد. لااقل این روزها.
با این حال رونالدو هنوز یک شانس خوب دارد. چلسی به جای خود، ولی او شاید بتواند در میلان هم بازی کند. برای میلان درخشش در لیگ قهرمانان از نان شب واجب‌تر است. ضمنا میلانی‌ها پیرپسند هستند! زلاتان را گرامی داشته‌اند و رونالدو را هم ممکن چند سال در تیمشان نگه دارند.
رونالدو می‌تواند بزرگی را به میلان بازگرداند، میلان هم می‌تواند تیمی باشد در خدمت درخشش و تداوم بزرگی او. هیولا شاید بتواند سه سال موفقیت‌آمیز را در میلان تجربه کند و سپس به آمریکا یا عربستان برود و پول پارو کند.
تماشاخانهببینید | تصمیمی عجیب برای کودکان بی‌سرپرست و بد سرپرست؛ می‌تواند بحران آفرین باشد
ببینید | نخستین صحبت‌های مازیار (شهره) لرستانی پس از تغییر جنسیت
فیلم های دیگر کانال عصر ایران در تلگرام
