رکورد برای شکسته شدن است اما نه رکورد اوشین / از دیدن بازی های تیم ملی ناراحت می شوم!

به گزارش "ورزش سه"، در بسکتبال و مابین چهره های شاخص و حتی بین المللی آن، این "اوشین ساهاکیان" است که به عنوان تنها بسکتبالیست تاریخ ورزش ایران موفق شده مدالهای طلای قاره ای خود را در آسیا، دو رقمی کند. کسب ده مدال طلای بسکتبال در قاره آسیا، اوشین را به پرافتخارترین بسکتبالیست ایرانی از این حیث تبدیل کرده است. حتی اگر دو طلای رده های سنی جوانان و امید یا تنها قهرمانی باشگاهی ساهاکیان در آسیا را نیز از این تعداد کم کنیم، باز هم با هفت قهرمانی ملی رده سنی بزرگسالان، تعداد طلاهای او بیشتر از پنج طلای بزرگانی چون صمد نیکخواه بهرامی، حامد حدادی و حامد آفاق در همین سطح خواهد بود.

پرافتخارترین بسکتبالیستهای تاریخ ایران در آسیا (با احتساب قهرمانی رده سنی، ملی و باشگاهی)

1- اوشین ساهاکیان با 10 مدالو قهرمانی 2- صمد نیکخواه بهرامی با 9مدالوقهرمانی - حامد آفاق با 9 مدالو قهرمانی 3- حامد حدادی با 8 مدالو قهرمانی - مهدی کامرانی با 8 مدالو قهرمانی 4- اصغر کاردوست با 7 مدال و قهرمانی 5- سامان ویسی با 5 مدالو قهرمانی - محمدرضا اکبری با 5 مدالو قهرمانی - آرن داودی با 5 مدالو قهرمانی - محمد جمشیدی با 5 مدالو قهرمانی 6- جواد داوری با 4 مدالو قهرمانی - حامد سهراب نژاد با 4 مدالو قهرمانی - جابر روزبهانی با 4 مدالو قهرمانی - مهراد آتشی با 4 مدالو قهرمانی - روزبه ارغوان با 4 مدالو قهرمانی - سجاد مشایخی با 4 مدالو قهرمانی - بهنام یخچالی با 4 مدالو قهرمانی 7- علی دورقی با 3 مدالو قهرمانی - امیر امینی با 3 مدالو قهرمانی - محمد سیستانی با 3 مدالو قهرمانی - فرید اصلانی با 3 مدالو قهرمانی - ارسلان کاظمی با 3 مدالو قهرمانی

برای شکسته شدن رکورد دو رقمی طلاهای اوشین ساهاکیان باید صبر کرد شاید روزی دوباره بسکتبال ایران قدرت اول آسیا شود و بازیکنی ظهور کند که با تیمهای رده های سنی، باشگاهی یا ملی بزرگسالان بیش از ده مدال و جام قهرمانی را به خود اختصاص دهد.

اوشین ساهاکیان که در جام ملتهای 2013 آسیا در فیلیپین، عنوان بهترین بازیکن پست چهار قاره کهن را به خود اختصاص داد بعد از شش سال دوری از کشورمان و زندگی در آمریکا گفت و گویی اختصاصی با "ورزش سه" انجام داد و از دردهایی بسکتبال سخن به میان آورد که بی تعارف بعید می دانیم گوش شنوایی در جامعه این رشته ورزشی برای شنیدن و مداوای آن، وجود داشته باشد.

بسکتبال؟! چی هست اصلا؟! دل و دماغی برای بسکتبال ندارم با جماعت بسکتبال دیگر نمی شود نفس کشید برای گذران زندگی باید سر کار رفت آخرین بار شش ماه قبل دستم به توپ خورد خود بسکتبالی ها وسط جامعه بسکتبال بمب انداختند همه در بسکتبال زیر پایت را خالی می کنند از دیدن بازیهای ملی ناراحت می شوم تیم ملی روی شانه های بازیکنان سنگینی می کند بدون چشم داشت به بسکتبال کمک خواهم کرد از بسکتبال زده شده ام نه بسکتبالیست بوده ام نه افتخاری داشته ام!

س: اوشین خیلی وقت است از تو هیچ خبری در بسکتبال ایران نیست، چرا؟!

بسکتبال؟! چی هست اصلا؟!

س: شوخی می کنی؟ تو تنها کسی هستی که ده مدال طلای قهرمانی آسیا در این رشته تیمی و توپی داری، اگر مدال طلای جوانان و امید و باشگاههای آسیای تو را کنار بگذاریم در سطح بزرگسالان هم هفت بار قهرمان آسیا شدی و عضو تیمی بودی که 2004 در بنگلور هند به سرمربیگری مهران شاهین طبع اولین قهرمانی تاریخ بسکتبال ایران، در جوانان آسیا را کسب کرد.

آدم درگیر زندگی می شود، گاهی مسیر زندگی عوض می شود و هرکسی امکان دارد دیگر دنبال علاقه هایش نرود. مسیر زندگی من هم عوض شد، دل و دماغی هم نمی ماند. باید برای گذران زندگی کار داشته باشی تا زندگی بچرخد. راستش را بخواهی بعد از خداحافظی از تیم ملی، سمت بسکتبال نرفتم.

س: یعنی در حد تفریح هم بسکتبال بازی نمی کنی؟! آخرین بار که دستت به توپ خورد چه زمانی بود؟!

در حد تفریحی چرا، بازی می کردم که کرونا آمد و آن اتفاقها در دنیا دو سالی همه چیز را تحت تأثیر قرار داد. بعد از کرونا هفته ای دو بار با ارامنه در آمریکا جمع می شدیم و شبها تفریحی تمرین می کردیم اما چون باید سرکار می رفتم تا بشود زندگی را مدیریت کرد، صبح ها جونی برای بیدار شدن نمی ماند. برای همین آن را هم تعطیل کردم. آخرین باری که دستم به توپ خورد پنج یا شش ماه قبل بود.

س: با این همه افتخارات، قهرمانی و مدالهای طلا تو یکی از تأثیرگذارترین بازیکنان تاریخ بسکتبال ایران به حساب می آیی، سال 2013 بهترین "سنتر فوروارد" آسیا شدی و جزو پنج بازیکن برتر جام ملتها، الان هم چند سالی است آمریکا زندگی می کنی. پس چرا دنبال مربیگری نرفتی و نمی روی؟!

کمی زده شده ام از بسکتبال، دلم نمی خواهد سمت بسکتبال بروم. در آمریکا کمی به عنوان مربی کمک کردم، آنهم فقط حدود دو ماه با نونهالان و کودکان که ادامه ندادم و آن را تعطیل کردم. اینجا در کلاسهای مربیگری حرفه ای هم حضور پیدا کنم و کارت های معتبر بین المللی هم بگیرم، آنوقت کجا ازش استفاده کنم؟! در آمریکا آنقدر نیروها و افراد با دانش در بسکتبال هست که فکر نمی کنم در مربیگری به جایی برسم.

س: با آن همه افتخار و تجربه در سطح ملی اگر به دانش روز مسلط شوی و کلاسهای معتبر مربیگری را بگذرانی، آنوقت می توانی کلی به بسکتبال ایران و تیم ملی در آینده کمک کنی.

یک وقتهایی و یک زمانی دیگر برخی چیزها ارزش ندارد، یا راستش بهتر است بگویم برای دیگران زحمات و خون جگر خوردن ها اهمیتی نخواهد داشت. زمانی بود که همیشه خواستم به بهترین شکل بسکتبال بازی کنم، نه اینکه فقط بازی کرده باشم بلکه در بالاترین سطح مثمرثمر باشم و کمک حال تیم ملی. اما بسکتبال بهم ریخت، یعنی بهتر است بگویم بسکتبال را بهم زدند.

س: فینال چهارمین دوره رقابتهای امیدهای 2004 آسیا را در سالن بسکتبال مجموعه ورزشی آزادی تهران هیچوقت یادم نمی رود، روز جمعه هفدهم مهر 1383 بود، پانزده روز قبل از آن در بنگلور هند و هجدمین دوره جوانان قاره کهن اولین طلای تاریخ بسکتبال ایران در آسیا را کسب کرده بودیم. تو در هر دو تیم به شدت تأثیرگذار بودی، من هم در هر دو به عنوان خبرنگار حضور داشتم.

مربیان سرشناس حسرت می خوردند که حیف بسکتبال اوشین ساهاکیان همین جا با دو طلا تمام شد، چون در سطح بزرگسالان جایی نخواهد داشت نه برای پست سه شوت خوبی دارد و نه برای پست چهار قد مناسب اما تو تمام استانداردهای ورزش بسکتبال و قواعد آن را تغییر دادی و هشت طلای دیگر در سطح بزرگسالان آسیا کسب کردی. چگونه چنین اراده و خصلت جنگجویی بینظیر تو، امروز تبدیل به سرخوردگی مطلق شده است؟

باند بازیها، کارهای کثیف و دور از اخلاقی که در بسکتبال رایج و باب شد. حتی حرف های خصوصی زندگی آدم را هم پخش می کردند، با این جماعت دیگر نمی شود نفس کشید. همه چیز بسکتبال تخریب شد و تخریب شده است. زمانی در بسکتبال همه خوب هم را می خواستند از مدیر گرفته تا بازیکن، داور، رسانه و همه. اما با آن همه موفقیت و قهرمانی انگار یک بمبی افتاد وسط جامعه ی بسکتبال. بمبی که خود بسکتبالی ها بین خود منفجر کردند، دیگر هیچکس به فکر بسکتبال نیست. امروز همه یک آتیشی در بسکتبال برای خود روشن می کنند که سودی ببرند و تمام، منفعت فردی و شخصی از هر چیز مهمتر است. بدِ من را هم کم در این رشته نخواستند. هر رو یک جنجال و یک حاشیه. آدم اینها را که می بیند و حس می کند دلزده می شود. وقتی می بینی فقط می خواهند زیر پای تو را را خالی کنند، دیگر وقت رفتن است. تصمیم به مهاجرت گرفته بودم و با خود گفتم چه بهتر که زودتر بروم شاید راحت تر باشم و بتوانم زندگی راحتی برای خودم راه بیندازم. سعی می کنم به گذشته فکر نکنم. گذشته ها گذشته دیگر، قبل تر ها خیلی ناراحت و اذیت می شدم. اما دیگر گذشته برایم ارزش ندارد. همین که چهار نفر اسم من در بسکتبال یادشان باشد، بس. راستش به جایی رساندند که بگویم؛ من نه بسکتبالیست بوده ام و نه چیزی. اصلا چه فرقی می کند؟!

س: غم انگیز است، هم حرفهای تو و هم قصه ی تلخ پر غصه ی بسکتبال!! بسکتبال ایران از سال 2004 تا 2018 دقیقا 18 بار قهرمان رده های سنی، باشگاهی و ملی آسیا شد اما اکنون پنج سال است هیچ قهرمانی کسب نکرده، دقیقا عین آتشفشانی که یک دفعه خاموش شد. به خدمت گرفتن مربی خارجی هم دردی را دوا نکرد، نه در قهرمانی جهان موفق بودیم، نه به المپیک رفتیم و نه در بازیهای آسیایی بر خلاف چهار دوره قبل مدال کسب کردیم.

متأسفانه همه ی این اتفاقها را تقریبا دیدم. بسکتبال ایران یک مدت با مربی ایرانی پیش رفت که سبک خودش را دارد. عوض شدن سبک بی شک تبعاتی دارد، الکی نیست. عوض شدن بازیکنان هم تبعات دارد. در این شرایط باخت و شکست پیش می آید. نسل که عوض می شود، مربیان ملی که عوض می شوند، تفکرات و سبک که تغییر می کند قطعا تبعاتی دارد. یک مربی چه خارجی و چه ایرانی در کوتاه مدت در سطح ملی با تغییر نسلی که بسکتبال با آن روبرو شده چه می تواند بکند؟ از قبل باید به این روزها فکر می شد.

س: وقتی بازیهای تیم ملی در قهرمانی جهان و بازیهای آسیایی را تماشا می کردیم از جنگندگی و طراوت نسل طلایی شما با حامد حدادی، صمد و آیدین نیکخواه بهرامی، حامد آفاق، مهدی کامرانی، سامان ویسی، جواد داوری، حامد سهراب نژاد و... خبری نبود، قبول داری؟!

متاسفانه، آن جنگندگی دیگر وجود ندارد. در بازیهای تیم ملی صحنه هایی می بینم که ناراحت می شوم و بهم بر می خورد. یکسری از بازیکنان آن طراوت و شادابی را در تیم ملی ندارند. تیم ملی روی شانه های بازیکنان سنگینی می کند. فشار دوست، فامیل، رسانه و افتخارات گذشته روی بازیکنان حال حاضر تیم ملی خیلی سنگین است. بازیکنان امروز تجربه تحمل این فشار را ندارند. امیدوارم با تصمیم گیری و برنامه ریزی درست تیم ملی بتواند از این مسیر عبور کرده، نتایج خوب و مورد قبولی بگیرد.

س: حال و روز امروز بسکتبال تعریفی ندارد!

بله، متاسفانه همینطور است چون پشتوانه سازی نشده است، به هیچ عنوان هم به پشتوانه سازی توجه نکرده ایم، نگاه کنید ببنید نسل ما چگونه وارد بسکتبال و سطح ملی شد. ببینید ما چطور بالا آمدیم، همه چیز از ورزش مدارس آغاز شد. الان نه به ورزش مدارس اهمیت داده می شود و نه سطوح پایه یا ورزش محلات. آن زمان از 10 بازیکنی که در تیم های مدارس بسکتبال بازی می کردند می شد استعداد انتخاب کرد. اما امروز باشگاهها فقط به دنبال لیگ برتر بزرگسالان هستند و نتیجه گرایی منجر به قهرمانی. سطوح پایه کاملا فراموش شده یا در حد شعار و حرف است. کسی به پشتوانه سازی توجه نمی کند. بسکتبال مدارس الان کجاست؟ با آن همه قهرمانی الان باید در مدارس همه عاشق بسکتبال می شدند. استعداد تا دلتان بخواهد وجود دارد. نمی شود که استعداد نباشد باید توجه کرد، وقت گذاشت و کشف یا پیدا کرد. همه ی اینها سرمایه گذاری و کار کردن می خواهد. بازیکن که خودش از زیر زمین بیرون نمی آید. بازیکن که خودش رشد نمی کند. ما چهار بازیکن پیدا نکرده ایم که بشود روی آنها برای سالهای آتی سرمایه گذاری کرد.

س: فکر نمی کنی امثال تو و عنوان داران پرافتخار بسکتبال ایران باید بیایند وسط کار و با انگیزه کار کنند، بسازند و تلاش کنند تا به روزهای اوج در این رشته برگردیم؟

من نه به کسی زنگ می زنم و نه دنبالش می افتم که ببینید من هم هستم. اما از خدایم است که بتوانم به بسکتبال کشورم کمک کنم. اگر زمانی کسی احتیاج به کمک من داشت و لازم دانست صد در صد کمک خواهم کرد. اما اینکه خودم بیفتم دنبالش نه. شرایط زندگی من هم اجازه نمی دهد، در حال حاضر که این چنین است اما دو سال آینده را نمی دانم و از آن خبر ندارم چه اتفاقی خواهد افتاد.

س: سوال آخر، یعنی اگر فدراسیون بسکتبال و جواد داوری به عنوان رییسی که همشهری تو محسوب می شود و با هم در تیم ملی بازی کرده اید، بگوید اوشین بیا وسط کار، نه نخواهی گفت؟!

مسلم است که نه نمی گویم. بدون هیچ چشم داشتی هم اگر بخواهند کمک خواهم کرد اما اینکه خودم بروم دنبالش نه.

افتخارات اوشین ساهاکیان در بسکتبال ایران

جوانان 2002 آسیا جوانان 2004 آسیا امیدهای 2004 آسیا جام ملتهای 2007 آسیا جام ملتهای 2009 آسیا بسکتبال سه نفره بازیهای داخل سالن 2009 آسیا بازیهای آسیایی 2010 گوانگژو باشگاههای 2011 آسیا کاپ 2012 آسیا جام ملتهای 2013 آسیا باشگاههای 2013 آسیا کاپ 2014 آسیا بازیهای آسیایی 2014 اینچئون جام ملتهای 2015 آسیا چلنج کاپ 2016 آسیا کاپ 2017 آسیا

پوریا تابان