سهم ورزش جانبازان و معلولین از حمایت شهرداری هیچ است

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ حسین فرزانه در گفت‌وگو با خبرنگار ورزشی صبح قزوین، درباره شروع فعالیت ورزشی‌اش اظهار کرد: همیشه باز‌ی‌های گروهی را دوست داشتم اما به علت معلولیتم نمی‌توانستم در ورزش‌هایی مانند فوتبال خوب عمل کنم؛ بنابراین پس از آشنایی با رشته‌های معلولین از سال 1377 وارد رشته والیبال نشسته شدم و در سه رده امید، جوانان و بزرگسالان قهرمانی کسب کردم.

وی افزود: بدون شک محدودیت‌های راه برای شخصی مثل من که از دو پا دچار معلولیت است سخت‌تر می‌باشد؛ با این حال رفته‌رفته خودم را پیدا کردم و در ورزش خودی نشان دادم؛ در این رشته توانسته‌ام به چیزی که می‌خواهم برسم و بدون شک برای کسب کردن مدال المپیک هم تلاش می‌کنم. این قهرمان والیبال نشسته گفت: گاهی از بعضی از ورزشکاران گله می‌کنند که چرا قهر می‌کنید و از ایران می‌روید؛ برخی اوقات به حدی شرایط سخت می‌شود که آدم ترجیح می‌دهد برود و در جای دیگری موفق شود. وی ادامه داد: من توانسته‌ام در ایران موفق باشم اما مدال المپیک را در کارنامه‌ام کم دارم؛ بدون شک اگر موفق به داشتن مدال المپیک نشوم، والیبال نشسته را تمام نمی‌کنم و با اینکه ایران را بسیار دوست دارم مجبور می‌شوم در جای دیگری برای آن تلاش کنم. قهرمانان ورزش معلولین حتی برای خرید خانه هم در مضقه هستند فرزانه تصریح کرد: در سه المپیک جزو نفرات آخر خط خوردم؛ به شخصه نیاز داشتم از طرف استان حمایت شوم، اما هیچگاه از نظر مالی حمایت نشدم، امیدوارم روزی برسد که بعضی حمایت‌ها از ورزشکاران مسئله پیش‌پا افتاده‌ای شود. این ورزشکار بیان کرد: در گذشته هیئت ورزشی داشتیم که عمل‌گرا نبود؛ اما با آمدن آقای آزادمنش به عنوان سرپرست، بعضی از درخواست‌های ورزشکاران به تازگی درحال محق شدن است؛ با وجود این باید توجه بیشتری به ورزشکاران معلول و جانباز بشود؛ چراکه وقتی یک ورزشکار از نظر مالی حمایت شود از نظر فکری دغدغه‌ای ندارد؛ خود من بعد از سال‌ها حضور در تیم‌ملی به سختی و با قسط توانسته‌ام یک خانه خریداری کنم. وی تاکید کرد: در شرایط کرونا، ورزشکاران معلول حتما باید ورزش کنند تا برای مقابله با این ویروس آمادگی داشته باشند؛ در این مدت بعضی از ورزشکاران کرونا گرفتند، اما توانستند به شرایط عادی بازگردند. شهرداری و شورای شهر هیچ حمایتی از ورزش معلولین ندارد فرزانه ابراز کرد: سهم ورزش جانبازان و معلولین از شهرداری قزوین هیچ است؛ شورا و شهرداری میلیاردها تومان برای تیم‌هایی که جنجال و حاشیه‌های بسیار دارد خرج می‌کند، درحالی که 14 رشته ورزشی ما فقط با 400میلیون تومان می‌تواند حمایت شود و در لیگ حضور داشته باشد؛ حقیقت امر این است که ما هیچ سهمی از شهرداری و بهزیستی در ورزش نداریم و نخواهیم داشت. این ورزشکار قزوینی بیان کرد: آخرین بازی ملی من در بازی‌های ملی جاکارتا بوده است و سال 2010 در مسابقات جهانی امریکا بوده‌ام؛ پیشنهاداتی از کشورهای مختلف داشتم که می‌توانستم قبول کنم اما عقیده داشتم پول همه چیز نیست؛ بسیار با مسئولین صحبت کرده‌ام تا گره‌ای از مشکلات ورزش‌های جانبازان و معلولین اما هیچ اتفاقی رخ نداده است. فرزانه عنوان کرد: معلولین کمبود‌هایی در زندگی دارند که مالی نیست؛ یک معلول به هزاران چیز پناه می‌برد تا بتواند معلولیت خود را فراموش کند یا بتواند کمی در جامعه ابراز وجود کند؛ بنابراین از خبرنگاران متشکرم که به ورزشکاران جانباز و معلول بها می‌دهند؛ توجه خبرنگاران شاید بتواند انگیزه رشد یک معلول باشد. وی در پایان گفت: از پدر و مادران خواهش می‌کنم که اگر فرزند معلولی دارند او را به جامعه بیاورند؛ چرا که گل بی‌عیب، خدااست. انتهای پیام /