سوره‌ای که با نام «کربلا» آغاز می‌شود

به گزارش مشرق، بر اساس روایات ائمه معصومین علیهم السلام تمام پیامبران با اقرار نسبت به ولایت اهل‌بیت و با توجه به معرفت ایشان، به نبوت رسیدند. امام صادق علیه‌السلام در روایتی فرمودند: هیچ پیامبری هرگز به نبوت نرسید مگر به دلیل شناخت حق ما و فضیلت ما نسبت با سایرین؛ ما من نبی جاء قط الا بمعرف حقنا و تفضیلنا علی من سوانا.» (الکافی، ج1، ص437). یا امام محمدباقر علیه‌السلام در روایتی دیگر فرمودند: پیامبران و فرشتگان معتقد به محبت ما هستند؛ ما من نبی و لا ملک الا و کان یدین بمحبتنا.» (قصص الأنبیاء علیهم السلام (للراوندی)، ص 230)

در این بین، موضوع آشنایی پیامبران با امام حسین (ع) و ماجرای کربلا جلوه دیگری در روایات ما دارد؛ همچنان که امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا ضمن خطبه‌ای خطاب به اصحاب‌شان فرمود پیامبر به من گفت «تو به زودی به سوی عراق سوق داده می‌شوی و آن زمینی است که پیامبران و اوصیای آنها آنجا را ملاقات کرده‌اند که عمورا نام دارد؛ یا بنی انک ستساق الی العراق و هی أرض قد التقی بها النبیون و أوصیاء النبیین و هی أرض تدعی عمورا». (مختصر البصائر، ص139)

شیخ صدوق در کتاب «کمال الدین و تمام النعم» نقل می‌کند سعدبن عبدالله یکی از محدثان شیعی به دنبال سؤالاتی که برایش پیش آمده بود، خدمت امام حسن عسکری (ع) رسید. امام او را به فرزندش مهدی (عج) که در آن زمان کودکی بیش نبود، ارجاع داد.

وی پس از یکسری سؤالات شرعی، از امام عصر (عج) درباره تفسیر آیه ابتدایی صورت مریم سلام الله علیها یعنی «کهیعص» پرسید. امام در پاسخ فرمود: این حروف از اخبار غیبی است که خداوند زکریا را از آن مطلع کرده و بعد از آن داستان آن را به محمد صلی الله علیه و آله و سلم باز گفته است و داستان آن از این قرار است که زکریا از پروردگارش درخواست کرد که اسمای خمسه طیبه را به او بیاموزد و خدای تعالی جبرئیل را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعلیم داد. زکریا چون محمد و علی و فاطمه و حسن را یاد می‌کرد اندوهش برطرف می‌شد و گرفتاریش زایل می‌گشت و زمانی که حسین را یاد می‌کرد، بغض و غصه گلویش را می‌گرفت و می‌گریست و مبهوت می‌شد. روزی گفت: بار الها، چرا وقتی آن چهار نفر را یاد می‌کنم تسلیت می‌یابم و اندوهم برطرف می‌شود، اما هنگامی که حسین را یاد می‌کنم اشکم جاری می‌شود و ناله‌ام بلند می‌شود؟ خدای تعالی او را از این داستان آگاه کرد و فرمود: «کهیعص»؛ کاف اسم کربلاست و هاء رمز هلاک عترت است و یاء نام یزید ظالم بر حسین علیه السلام است و عین اشاره به عطش و صاد نشان صبر او است.

هذه الحروف من أنباء الغیب أطلع الله علیها عبده زکریا ثم قصها علی محمد ص و ذلک أن زکریا سأل ربه أن یعلمه أسماء الخمس فأهبط علیه جبرئیل فعلمه ایاها فکان زکریا اذا ذکر محمدا و علیا و فاطم و الحسن و الحسین سری عنه همه و انجلی کربه و اذا ذکر الحسین خنقته العبر و وقعت علیه البهر فقال ذات یوم یا الهی ما بالی اذا ذکرت أربعا منهم تسلیت بأسمائهم من همومی و اذا ذکرت الحسین تدمع عینی و تثور زفرتی فأنبأه الله تعالی عن قصته و قال کهیعص فالکاف اسم کربلاء و الهاء هلاک العتر و الیاء یزید و هو ظالم الحسین ع و العین عطشه و الصاد صبره.(کمال الدین و تمام النعم، ج2، ص 461)

این روایت گویای آشنایی زکریای نبی با اهل بیت وحی به ویژه امام حسین علیه السلام و ماجرای کربلاست. در واقع می‌توان گفت این بزرگواران در مسیر رشد و تعالی خویش با این انوار مقدس انس می‌گرفتند و به این ترتیب تربیت‌های لازم برای ادامه رشد و تعالی خویش را کسب می‌کردند و در این بین کربلا چشمه جوشان تربیت برترین خوبان بشر بوده است.