شور یا شعور حسینی؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از خاورستان، ماه محرم هنگام جوش و خروش عاشقان امامی است که همه هستی خویش را در راه اعتقاد و جلوگیری از انحراف در جامعه فدا نمود و الگویی بی‌بدیل برای همه موحدان و آزاداندیشان عالم شد. اگر با گوش دل ندای (هل من ناصر) مظلوم نینوا را بشنویم، متوجه خواهیم شد، نه تنها آن کلام ملکوتی خاموش نشده است، بلکه هر روز این ندای روح افزا به گوش می رسد و (عیوق کربلا) به ما می‌آموزد که امام عصر خویش را همچون کوفیان تنها نگذارید و قبل از ظهور امام زمانتان، مسلم دوران خود را یاری کنید. براستی حسین بن علی (ع) چه نوری است که هیچ گاه خاموش نشده و پرفروغ‌تر نیز می شود؟ امامی که عدل قرآن است و همانند کتاب وحی دارای برنامه هدایت، شفا و رحمت است.

سیره و روایات حضرت اباعبدالله الحسین (ع) منحصر به زمان خاصی نبوده و مصیبت های ایشان باعث ارتباط قلبی و ایجاد شور و شعور حسینی در بین عاشقان حسین بن علی (ع) می شود و همین ارتباط موجب استمرار و تقویت روحیه ایثار، شهادت و جهاد در جامعه اسلامی خواهد شد.

حماسه و نهضت تکرارناشدنی و بی بدیل عاشورا، تابلوی تمام عیاری برای همه دوران ها و در مورد اکثر مباحث شرعی، اجتماعی، سیاسی، تربیتی بر مبنای (ماانزل الله) است. در بعد فردی کربلا یک دانشگاه عظیم خودسازی و جهاد با نفس برای یاری ولی خداست. در بعد اجتماعی قیام عاشورا این پیام را به مسلمانان می رساند، زمانی که جامعه بلاخص خواص در فضای عمومی نسبت به منکرات و انحرافات بی تفاوت شدند، باید خون حجت خدا ریخته شود تا دین محفوظ بماند و مکتب اسلام از انحرافات طواغیت و گردنکشان هر دورانی حفظ شود. آری تابلوی کربلا در بعد تربیتی دارای الگوهای نیکو است، در این تابلوی تمام عیار از علی اصغر شش ماهه، تا قاسم بن الحسن حدودا 13 ساله نمونه های بارز تربیتی وجود دارد تا حبیب بن مظاهر 80 ساله.

امروز برخی طرفدار شور حسینی هستند و برخی دیگر شعور حسینی را مهم می‌دانند. برخی شور حسینی را زیر سئوال می‌برند و فقط به شعور حسینی تاکید دارند. سوال اینجاست آیا شور حسینی خوب است یا شعور حسینی بهتر است؟ برای پاسخ به این سوال و اینکه نیاز امروز جوانان ما به شور حسینی است یا شعور حسینی، به سراغ چند نفر از مداحان خراسان جنوبی رفته ایم که عمری را در مجالس حسینی خدمت کرده اند و یا قشرهای مختلف جامعه به خصوص جوانان در ارتباط هستند.

شور و شعور حسینی مکمل یکدیگرند

مهدی سبزه‌کار، یکی از مداحان برجسته بیرجندی که 27 سال است در کسوت مداحی برای امام حسین (ع) و ائمه اطهار در بسیاری از هیات مذهبی و مساجد بیرجند به خصوص مسجد امام صادق (ع) و روضه الرضا (ع) به محبان و عزاداران حسینی خدمت می کند، با تأکید بر اینکه شور و شعور حسینی هر دو لازم و ملزوم همدیگر هستند، می گوید: درست است که از شور باید به شعور رسید اما باید هر دو باید در کنار یکدیگر باشد. در جریان کربلا شخصی به نام طرماح بن عدی طائی بود که خود را انسان با شعور و اهل حساب و کتابی نشان می داد که برای مهیاسازی خواربار خانواده‌اش از امام حسین (ع) به شرط بازگشت و یاری وی جدا می‌شود اما در مراجعت و در میانه راه خبر شهادت امام حسین (ع) را می‌شنود. طرماح با همه تیزفهمی و عشقش به نصرت حسین (ع)، از فرصتی که برایش فراهم و از دریچه‌ای که برایش گشوده شد، بی‌بهره ماند.

وی ادامه می دهد: عبیدالله بن حر جعفی یکی دیگر از شخصیت های پرشوری است که با امام حسین (ع) ارتباط داشت اما شعور لازم را نداشت و وقتی سیدالشهدا (ع) از او یاری خواست، توفیق همراه شدن در کاروان کربلا نیافت و امام را یاری نکرد.

عمل بهنگام؛ تجلی شور و شعور حسینی

این ذاکر اهل بیت (ع) تصریح می کند: شور و شعور حسینی زمانی زیباست که انسان بصیرت لازم را داشته باشد البته اکنون شرایط زمانی فرق می کند یعنی به نظر من در این برهه کنونی با گذر زمان از شور به شعور می رسند و ما نباید انتظار داشته باشیم که به عنوان مثال جوانی که 16 سال سن دارد شعورش به اندازه فرد 45 ساله باشد و بخاطر شور داشتن در ذوق آنان بزنیم چون جوانان امروز در معرض تهاجمات فرهنگی و فضای مجازی هستند که در زمان گذشته نبود بنابراین به این جوان باید میدان داد و اگر شور می گیرد اشکالی ندارد به سن بالاتر که برسد به آن شعور مورد نیاز می رسد. خیلی از جوانانی که در دوارن دفاع مقدس و یا به عنوان مدافع حرم شهید شدند انسان های پرشوری بودند در مقابل خیلی ها هم که دَم از شعور می زدند از قافله شهدا جاماندند.

سبزه‌کار یادآور می شود که «عمرو بن جناده» نوجوان 11 ساله با شور و شعوری است که پس از شهادت پدرش به خدمت امام آمد تا اذن جهاد بگیرد. حضرت او را اذن میدان نداد و فرمود: «پدر این نوجوان در اولین حمله کشته شده است. شاید مادرش کشته شدن او را خوش نداشته باشد». این نوجوان گفت: «البته مادرم مرا به جهاد امر کرده است». پس از آن امام به او اجازه جنگیدن داد. عمرو اولین کسی بود که در میدان به جای معرفی خود این رجز را خواند:«امیری حُسَین وَ نِعمَ الامیرُ...». او پس از کارزاری نه چندان طولانی به شهادت رسید.

شعور حسینی را در قالب شور به جوانان تزریق کنیم

یاسر صادق از دیگر ذاکران اهل بیت (ع) در بیرجند است که می گوید: قطعا نیاز امروز جوانان به شعور حسینی است اما کشش آنان با شور است و خودشان احساس می کنند به شور نیاز دارند و این هنر متصدیان فرهنگی و مجالس است که بتوانند شعور را در قالب شور به جوانان تزریق کنند.

وی ادامه می دهد: اکنون جلساتی در سطح کشور برگزار می شود که برخی ذاکران بسیار هنرمندانه به زیبایی از شور حسینی استفاده می کنند و شعور حسینی را هم در قالب انتخاب اشعار مناسب برای مستمع مجالس ایجاد می کنند.

شور حسینی مقدمه ای برای رسیدن به شعور حسینی

عباس سروری، هم در پاسخ به این سوال که نسل امروز نیاز به شور حسینی دارند یا شعور حسینی، می گوید: شور و شعور حسینی مکمل یکدیگر هستند و هیچ کدام نفی دیگری نیست و شوری که در راستای هدف باشد قطعا بی نیاز از شعور نیست.

او می افزاید: به نظر من این دو مقوله موجب می شود یک هم افزایی به وجود آید و هر کسی که درب خانه امام حسین (ع) قدمی بردارد معرفت حسینی هم پیدا خواهند کرد. حالا نباید خیلی به قول معروف مته به خشخاش بگذاریم و کسانی که شور می خوانند را مورد ملامت قرار دهیم چون به نظرم این شور حسینی مقدمه ای خواهد بود برای شعور.

قاسم بن الحسن (ع) برترین الگو برای جوانان

حسین گرگین نیز تأکید دارد که شور و شعور حسینی هر دو باید کنار یکدیگر باشد با این تفاوت که شعور مقدم بر شور است یعنی ابتدا باید ذهن نوجوان و جوان ما به سمتی برود که درک و فهمی از هدف داشته باشد و در کنار این با شور آمیخته شود تا صحنه های مانند دوران دفاع مقدس رقم بخورد که نوجوانانی با دستکاری شناسنامه راهی جبهه‌ها شدند تا لبیک‌گوی امام خمینی (ره) باشند.

این مداح بیرجندی عنوان می‌کند: هیئت های مذهبی باید به سمتی بروند که نوجوانی همانند حضرت قاسم بن الحسن (ع) تربیت کنند که این نوجوان 13 ساله به این شعور رسیده بود که در پرسش امام حسین (ع) درباره مرگ بدون تردید جمله ارزشمند و شورانگیز «أحلَی مِنَ العَسَل» به معنی «مرگ برای من شیرین‌تر از عسل است» را بیان می‌کند.

مقدمه هر شوری شناخت و شعور است

سید علی صفاتی، یکی دیگر از مداحان جوان شهر بیرجند است که هیئت را یکی از مراکز مهم و تاثیرگذار در پرورش جوانان می داند که هم نیاز به شور و هم نیاز به شعور دارد. او می‌گوید: قطعا تا شعور حسینی پیدا نشود و امام حسین (ع) را نشناسیم شور حسینی ایجاد نمی شود و مقدمه هر شوری شناخت و شعور است و تا ابی عبدالله (ع) را نشناسیم، برایشان اشک نیز نخواهیم ریخت.

وی این نکته را متذکر می شود که گاهی مواقع اگر شور تنها باشد آن هم بدون بیان مفاهیم، به آسیب تبدیل می شود اما اگر در کنار هم باشند و از شعور استفاده کنیم و اهداف امام حسین (ع) را در مجالس بررسی کنیم، خودسازی نسل امروز را به همراه خواهد داشت. اگر این دو در کنار هم و همپای هم باشند نسل امروز با شرکت در مراسمات مذهبی، به سوی خداوند و رضای او ترغیب می شوند و همین ارزشمند است.

نکته پایانی

در فطرت آدمی هم شور است و هم شعور، هیچکدام نفی دیگری نیست و هرکدام می تواند در جای خویش موثر و مفید باشد، شور به تنهایی و شعور بدون شور پذیرفتنی نیست، زیرا شعور به تنهایی فکر، اندیشه است، فکری که به عمل تبدیل نشود ارزش ندارد، شوری هم که بر اساس شعور نباشد ممکن است به بی راهه رود.

برای اینکه شعور به اقدام عملی تبدیل شود به شور نیز نیازمند است و شور نیز برای اینکه در راستای هدف باشد بی‌نیاز از شعور نیست. یادمان باشد که شور و شعور حسینی در تقابل و هم عرض هم نیستند که مجبور باشیم یکی را بدون دیگری داشته باشیم، این دو مقوله در طول هم قرار دارند. در واقع دو مفهوم جدایی هستند که مکمل و متمم هم هستند، یکی بدون دیگری کامل و تمام نمی شود.

شور و شعور حسینی به مثابه دو بال یک پرنده ای است که برای پرواز کردن و اوج گرفتن به هر دو به یک اندازه نیاز دارد و با یک بال پریدن امکان پذیر نیست. امروز حسینیان هم شور را به اندازه و هم شعور را به اندازه توسعه و پرورش می دهند و می دانند که یکی بدون دیگری کافی و کامل نیست.

انتهای پیام /