طلب و اشتیاق علامه حسن‌زاده‌آملی در کسب علم و تدریس بی‌نظیر بود

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ، حجت‌الاسلام داوود صمدی آملی عصر امروز در مراسم برزگداشت ارتحال ملکوتی حضرت علامه حسن حسن زاده آملی که در بوستان ولایت شهرستان ساری برگزار شد با اشاره به تلاش و جدیت توأمان علامه در کسب علم و تدریس دروس طی چند دهه اظهار کرد: ایشان طی چهار دهه حضور در کلاس‌های درس علما، با همه مرارت‌ها و دوری مسافت محل زندگی با منزل اساتید، حتی یک جلسه غیبت نداشت. وی افزود: ایشان طی عمر شریف‌شان، 7 سال در آمل، 14 سال در تهران و 17 سال در قم از محضر علمای وقت، کسب فیض کردند و همزمان به تدریس بسیاری از دروس نیز می پرداختند. مدرس دروس حوزوی خاطرنشان کرد: ایشان می‌فرمود ما طی این سالیان تنها دو روز عاشورا و 28 صفر تعطیل بودیم و وقتی می‌گفتیم چگونه این امر میسر می‌شد؛ می فرمود: وقتی من می‌یدیم علامه شعرانی اساد ایشان از بین الطلوعین تا اذان ظهر با وجود سن 70 ساله مشغول تدریس هستند، من خجالت می‌کشیدم و با خود می‌گفتم چرا من شاگرد با این جوانی نباید در این کلاس‌ها حاضر شوم. صمدی آملی ادامه داد: علامه به دلیل فقر وقتی به تهران آمد به ناچار در حلبی‌آباد نزدیک حضرت عبدالعظیم (ع) ساکن شد و گاها مجبور بود به دلیل نداشتن بضاعت مالی، این مسافت طولانی را پیاده به سرچشمه تهران منزل آیت الله شعرانی جهت کسب علم و حضور در کلاس درس ایشان بیاید؛ کی باید حرکت می‌کرد تا بین الطلوعین سر کلاس درس علامه حاضر باشد. وی بیان کرد: ایشان حتی پس از تعطیلی کلاس در نزدیکی اذان ظهر، حتی در مسیر رفت و برگشت هم ملازم علامه بود تا شاید مطلبی بیاموزد و این در حالی بود که باید بعدازظهر در کلاس اساتید دیگر حاضر می‌شد و می بایست اذان مغرب در کلاس درس علامه الهی قمشه ای حاضر می‌شد. مدرس دروس حوزوی عنوان کرد: وقتی از علامه می‌پرسیدم آیا در کلاس درس آیا مطالب را یادداشت می‌کردید، می‌فرمود: ابدا، در کلاس درس فقط چشم بود و گوش، چشم روبرو استاد را می‌دید و گوش تنها به سخنا استاد بود. صمدی آملی به نقل از علامه شعرانی گفت: علامه حسن زاده وقتی در جلسات فقه و یا اصول شرکت می‌کرد به عنوان اجتهاد شرکت می‌کرد نه به عنوان شاگرد؛ ایشان وقتی از جلسه درس بر می‌خاست مجتهدانه بر می‌خاست. وی تاکید کرد: علامه حسن زاده می‌فرمود در این 14 سال همواره موقع اذان مغرب، دستم روی زنگ منزل استاد الهی قمشه ای بود، نه یک دقیقه زودتر و نه یک دقیقه دیرتر؛ بعد از درس تازه باید به حلبی آباد بر می‌گشت و گاه هم پیش می‌آمد که مجبور می‌شد این مسافت را پیاده طی کند و در نظر بگیرید باید فردا صبح، بین الطلوعین سر کلاس علامه شعرانی حاضر می‌شد. مدرس دروس حوزوی مطرح کرد: بعدها استاد با مرارت فراوان در پشت بام یک مسافرخانه در تهران، اتاقی را اجاره کرد تا کمی از سختی که عمدتا به مسافت طولانی منزل تا کلاس درس بر می گشت، بکاهد. صمدی آملی تصریح کرد: به گفته حضرت علامه حسن زاده، ایشان در طی 4 دهه حتی یک جلسه درس در محضر اساتید را از دست نداد و جلسه ای از ایشان فوت نشد و ایشان می‌فرمودند در هیچ یک از کلاس های درس، نه به دیوار تکیه دادم و نه جز دو زانو در محضر اساتید نشستم و در نظر بگیرید ایشان از بین الطلوعین تا غروب که در کلاس ها حاضر می‌شد طی چند دهه همین رفتار را داشتند. وی اعلام کرد: علامه می فرمود به خدا قسم روزی بر نمی‌گذرد که روزی به یاد تمامی اساتیدم حتی آن ملا باجی همان نخستین استادی که در ایرا در دوران کودکی ما را به محضرش بردند، نباشم و برایشان فاتجه نخوانم و سپس فرمود: هیچ استادی نبود که من کف پایش را نبوسیده باشم. مدرس دروس حوزوی اذعان کرد: علامه در حالی در ماجرای سال 42 فیضیه قم از ناحیه قفسه سینه مصدوم شده بود و به نقل از خوشدان که می فرمود «من معلول انقلابم» که تا سال 76 این موضوع را حتی با خانواده اش در میان نگذاشت و چند دهه این درد را تحمل می‌کرد. صمدی آملی متذکر شد: حضرت علامه با وجود اشتیاق به کسب فیض در محضر اساتید در تهران اما پس از دستگیری امام راحل (ره) و تعطیلی بسیاری از دروس با این نگاه که حوزه علمیه قم نیاز به تزریق دارد تا قم به قوام برسد، راهی قم شد. وی یادآور شد: حضرت علامه حسن زاده آملی در نوزدهم اسفند سال 1307 در روستای ایرا متولد و در چهارم مهر 1400 هجری شمسی در سن 93 سالگی به پیشگاه حضرت حق مشرف شد و همگان نسبت به این علامه عرض ارادات داشتند و این علاقه در مراسم تشییع علامه به وضوح به نمایش گذاشته شد. انتهای پیام /