فاجعه اقتصادی؛ منابع کشور به هدر رفت

هزینه سرمایهگذاری اولیه برای ظرفیت 920میلیون مترمکعب در سال، معادل 480 هزارمیلیارد تومان است که 4.9برابر کل اعتبارات بخش آب کشور در بودجه سال 1402 بوده و اجرای آن خارج از توان دولت است!
- فهرست محتوا
- شش طرح و یک بهرهبرداری
- مطلوبیت اقتصادی آب
- تولید پایین، قیمت بالا
- مسیر عبور از بحران آبی
نکته قابلتوجه دیگر آن است که قیمت آب در مقاصد دور از دریا تا 5 برابر بیش از قیمت ساحلی آن (0.6 تا 0.8یورو) خواهد بود. علاوه بر این تامین انرژی این طرحها با سوخت یارانهای، ناترازی گاز در زمستان و برق در تابستان را تشدید میکند.
به گزارش دنیای اقتصاد، از نظر مالی نیز، تامین بیش از 50 درصد سرمایهگذاری اولیه به تسهیلات صندوق توسعه ملی وابسته بوده که تجارب گذشته نشاندهنده عدم موفقیت تامین سرمایه اینچنینی است. برای توجیهپذیری اقتصادی طرحهای شیرینسازی، بررسی بازار هدف، نقش بخش خصوصی و یارانه انرژی ضروری است. با توجه به هزینه بالا و ظرفیت تولید اندک، اولویت حکمرانی آب کشور باید راهاندازی بازار آب و مدیریت مصرف (بازتخصیص) باشد. در این چارچوب، پروژههای بزرگ انتقال آب به مناطق دور دست فعلا اولویت ندارند.
شش طرح و یک بهرهبرداری
در سالهای گذشته افزایش متوسط دما و کاهش بارش، موجب کاهش منابع آب تجدیدپذیر کشور شده و تامین مصارف موجود را با چالش مواجه کرده است. این شرایط با رشد همزمان تقاضا برای مصرف آب منجر به شکلگیری طرحهای شیرینسازی و انتقال آب دریا به استانهای کمآب شده است. در حال حاضر 6 سامانه کلان انتقال آب از خلیجفارس و دریای عمان به 2 استان ساحلی جنوب یعنی هرمزگان و بوشهر و همچنین 6 استان غیرساحلی شامل اصفهان، کرمان، یزد، فارس، خراسان جنوبی و خراسان رضوی وجود دارد. از این 6 سامانه، تنها فاز یک خلیج فارس به بهرهبرداری رسیده است. در شرایط فعلی کشور و با وجود ناترازیهای متعدد از جمله ناترازی بودجه، بررسی توجیهپذیری اقتصادی چنین طرحهایی از اهمیت زیادی برخوردار است. مرکز پژوهشهای مجلس در گزارش «طرحهای کلان شیرینسازی و انتقال آب دریا در یک کشور» ابعاد مختلف این مساله را مورد بررسی قرار داده است.
مطلوبیت اقتصادی آب
بررسیها نشان میدهد که عدم توازن بین تولید و مصرف آب در کشور و غفلت از مدیریت مصرف یکی از مهمترین مسائل مغفول مانده در حکمرانی آب کشور است. بر اساس گزارش مذکور مجموع مصارف آب استانهای هدف طرحهای انتقال آب دریا (به جز هرمزگان) 33.7میلیارد مترمکعب است که 90.6درصد آن مربوط به کشاورزی است. حجم آب شیرین تولیدی در فاز نخست تنها 3.3درصد و در فاز نهایی4.3درصد از کل مصارف موجود را پوشش میدهد. نکته دیگر آن است که در حال حاضر حدود 2393میلیون مترمکعب اضافهبرداشت از چاههای غیرقانونی وجود دارد. بنابراین این حجم ناچیز آب شیرین تولیدشده در طرحهای موجود نمیتواند بحران فعلی آب را حل کند.
تولید پایین، قیمت بالا
علاوه بر پایین بودن حجم پایین آب تولید شده در جریان اجرای طرحهای مذکور، وجود هزینههای گزاف سرمایهگذاری و قیمت بالای آب انتقالی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. هزینه سرمایهگذاری اولیه برای ظرفیت 920میلیون مترمکعب در سال، معادل 480 هزارمیلیارد تومان است که 4.9برابر کل اعتبارات بخش آب کشور در بودجه سال 1402 است. بنابراین ایجاد چنین ظرفیتی از توان دولت خارج است. همچنین بهدلیل وابستگی کشور به مواد مصرفی یا تجهیزات وارداتی، این طرحها نیازمند تامین اعتبارات ارزی هستند. با توجه به بازار هدف، تحقق درآمد این طرحها عمدتا با فروش آب به بخش صنعت مدنظر است.
اگرچه بازار اصلی طرحهای انتقال آب، صنایع بزرگ واقع در استانهای هدف بوده، اما در حال حاضر ظرفیت تولید فاز نخست 37درصد بیش از نیاز کنونی همه مصارف صنعتی واقع در این استانها (معادل 699میلیون مترمکعب در سال) است. نکته قابلتوجه دیگر آن است که سهم اصلی هزینه تمام شده آب ناشی از خط انتقال است به طوری که قیمت آب در مقاصد دور از دریا تا 5 برابر بیشتر از قیمت ساحلی (0.6 تا 0.8یورو بر مترمکعب) خواهد بود. به عنوان مثال، قیمت آب 0.6 یورویی سیریک، در اصفهان به 3.97 یورو میرسد. این افزایش شدید قیمت، مطلوبیت اقتصادی آب را به شدت کاهش داده و بازار مطمئنی برای فروش آن ایجاد نمیکند. در سالهای گذشته ناترازی فزاینده انرژی یکی از مهمترین چالشهای ساختاری در فضای اقتصادی کشور بوده است. با توجه به این مساله میتوان گفت که تامین انرژی یکی از مهمترین مسائل مرتبط با طرحهای کلان شیرینسازی و انتقال آب از دریا است. با توجه به این مساله تامین سوخت یارانهای مورد نیاز برای اجرای این طرحها، ناترازی گاز در زمستان و کمبود برق در تابستان را تشدید میکند. از نظر مالی نیز، تامین بیش از 50درصد سرمایهگذاری اولیه به تسهیلات صندوق توسعه ملی وابسته است. وجود تجارب ناموفق گذشته در زمینه تامینسرمایههای اینچنینی، مدل فعلی تامین مالی طرحها با عدم قطعیت جدی مواجه است.
مسیر عبور از بحران آبی
با توجه به بررسی ابعاد مختلف طرحهای آب شیرینکن و انتقال آب دریا به استانهای کمآب، پرسشی که وجود دارد آن است که چه راهکارهایی برای عبور از بحران فعلی آب در کشور وجود دارد؟ بر اساس گزارش مرکز پژوهشهای مجلس برای حفظ منافع عمومی و ثروتهای بیننسلی، ضرورت دارد توجیهپذیری اقتصادی طرحها با در نظر گرفتن بازار هدف، لحاظ کردن نقش بخش خصوصی در سرمایهگذاری طرحها و شرایط بهرهمندی بخشهای مختلف از یارانه انرژی به صورت جدی ارزیابی شود.
نکته قابلتوجه دیگر آن است که در برآورد هزینههای طرحهای اینچنینی، هزینه ارائه مشوقهای دولتی در راستای اجرای طرحها نیز مدنظر قرار بگیرد تا توجیهپذیری واقعی طرحها مشخص شود. با توجه به سهم اندک ظرفیت تولید آب این طرحها نسبت به کل مصارف موجود در استانهای هدف با وجود هزینههای گزافی که برای اجرای طرحهای انتقال آب وجود دارد، از ابزارهای کمهزینهتر دیگری برای عبور از بحران فعلی آب استفاده شود. برای مثال راهاندازی بازار آب، استفاده و همچنین بازتخصیص آب باید به اولویت حکمرانی آب کشور تبدیل شود. به عبارت دیگر طرحهای توسعهای مناطق خشک و بیابانی کشور باید گونهای تعریف شود که ضمن وجود تناسب با ظرفیت آبی این مناطق، بیشترین تولید ثروت و اشتغالزایی را به همراه داشته باشد. درنهایت میتوان گفت که با توجه به ریسکها و ابهامات مرتبط با طرحهای شیرینسازی و انتقال آب و عدم پیشبینی سازوکار جامع برای مدیریت آتی آن، سامانههای کلان شیرینسازی و انتقال آب دریا نمیتوانند در اولویت تامین آب برای مناطق درونسرزمینی دور از دریا قرار گیرند.
