لطف فیلم‌های سیاهان به لیبرالیسم و ترامپیسم / عدم ترسیم صریح وضعیت امروز سیاهان در هالیوود

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سینمای سیاه‌پوستان هالیوود در سال‌های اخیر بیشتر رنگ اعتراضی و ضدآمریکایی به خود گرفته است اما با تمام این اوصاف نگاه آنان نه تنها دردی را درمان نمی‌کند که لطفی است به جریان نژادپرستی و لیبرالیسم.

یکی از شاخص‌ترین فیلم‌های سینمایی درباره سیاهان که در آن تلاش شد تا با درامی داستانی و کمدی و جذاب، وضعیت جامعه سیاهان را از سیاهی نجات بدهد، کتاب سبز بود. این فیلم با بازی ماهارشا علی و ویگو مورتنسن، در چند بخش از اسکا نامزد بود و در نهایت توانست اسکار بهترین فیلم و بازیگر مکمل را از آن خود کند.

نمایی از فیلم کتاب سبز

در این فیلم که جای ارباب و رعیت در جامعه آمریکا عوض شده بود و سیاه‌پوست فیلم در مقام رئیس و کارفرمای ثروتمند یک سفیدپوست راننده بود، به نوعی همگرایی و همبستگی میان سیاهان و سفیدان را در آمریکا در دهه‌های پایانی قرن بیستم نشان می داد. دورانی که شاید تبعیض نژادی و استبداد سفیدان چندان با روزگار فعلی تفاوت نداشت.

این فیلم به نوعی قصد داشت تا ضمن آنکه رگه‌های نابرابری را حتی برای هنرمندی سیاه‌پوست نشان دهد، سوپ آپ اطمینانی باشد برای آنکه بگوید امروز وضعیت سیاهان آمریکا دیگر مانند آن دوران نیست که حتی یک سیاه‌پوست اجازه ورود به یک رستوران را نداشته باشد و امروز سیاهان از آزادی بیشتری برخوردارند. اما واقعه قتل جورج فلوید این موضوع را تا حد زیادی دچار شک و تردید کرده است.

عوامل برنده فیلم کتاب سبز؛ سفیدپوستانی که برای سیاهان فیلم می‌سازند!

نه تنها فیلم مذکور بلکه اساسا ساخت فیلم‌های ضدنژادپرستی در آمریکا که به نوعی حرف دل سیاهان این کشور باشد، در حال عبور از گذشته تلخ آنان و القای این موضوع است که امروز جامعه سیاهان از اساس با دیروز غیرقابل قیاس است. اگر به فیلم‌های این سبک مروری داشته باشیم می‌بینیم که عموما آن‌ها یا در گونه تاریخی جای می‌گیرند و یا در تاریخ 40 تا 50 سال قبل سیر می‌کند بدون اینکه به وضعیت امروز سیاهان آمریکا رسیدگی جدی کند.

نمایی از فیلم خدمتکار

حتی فیلم‌های کارگردان جنجالی آمریکایی سیاه یعنی اسپایک لی که عموما فیلم‌های مهم و برتر سیاهان مانند مالکوم ایکس را ساخته است در قالب بازه زمانی میانه سال‌های سده بیستم می‌گذرد. فیلم اخیر او یعنی BlacKkKlansman نیز از همین شرایط زمانی برخوردار است. بدین ترتیب تمام فیلم‌های سیاهان بیشتر از آنکه کمکی برای اعتراض به آنان به دلیل نابرابری‌های موجود در آمریکا باشد بیشتر کمکی است از سر نادانی به لیبرالیسم و سردمداران سرمایه‌داری که سرپوشی بر وضعیت اسفناک آنان گذاشته شود و اینگونه به نظر برسد که مسئولین این کشور توانسته‌اند از دوران بحرانی نژادپرسی گذر کنند و روزهای بهتری را برای سیاهان در جامعه امروز آمریکا ایجاد کنند.

نمایی از فیلم blackkklansman 

اینگونه امثال ترامپ هم می‌توانند خود را مدافع سیاهان جای دهند و از این شوآف برای خود برگ برنده بسازند. این سناریوی طراحی شده در هالیوود برای روسفید کردن چهره‌های سیاه نژادپرستان متأسفانه با کمک نابخردانه خود سیاهان تأمین شده است. آنان عامدانه یا غیرعامدانه با نمایش دوران گذار از نژادپرستی در 50 سال گذشته کاخ سفید و لیبرالیسم را عامل این موفقیت خوانده‌اند و حنای آنان دیگر رنگ چندانی ندارد.

فیلم خدمتکار، 12 سال بردگی، به رنگ ارغوان، سریال ریشه‌ها و... همگی جزو این قبیل آثارند که اگرچه در نوع خود مهمند و برای شفاف سازی و آگاهی تاریخی لازمند اما در نهایت آورده آنان در سبد منافع ایالت متحده آمریکا به عنوان یکی از نژادپرست‌ترین دولت‌های جهان ریخته می‌شود.

نمایی از پشت صحنه فیلم به رنگ ارغوان با حضور اسپیلبرگ کارگردان حامی کاخ سفید

البته برخی از فیلم‌های مهجور و مظلومی که تلاش دارند تا در قالب داستان‌های کوچک ظلم و بیداد علیه سیاهان را بیان کنند ساخته می‌شوند اما دستگاه و غول بزرگ رسانه‌ای و فرهنگی هالیوود که دست لابی‌های صهیونیستی و زرسالاران یهودی است اجازه قدبرافراشتن و خودنمایی به آنان نمی‌دهد.

فیلم‌های جوردن پیل مانند «برو بیرون» که یکی از جذاب‌ترین و خوش‌ساخت ترین فیلم‌های اسکار وقت خود بود و باعث شد تا وی را به عنوان یکی از چهره‌های مهم سیاهان نشان دهد، تنها در فیلمنامه برنده اسکار شد. فیلم او به بهترین شکل ظلم یک خانواده ثروتمند نژادپرست سفید را علیه یک سیاه پوست نشان داد.

بنابراین چنین فیلم‌هایی که حقیقت روز را پرده‌برداری کنند در آمریکا در مسلخ زور و قدرت نابود می‌شوند. به یاد بیاوریم فیلم «مصائب مسیح» ساخته مل گیبسون را که به علت صراحت در لهجه علیه یهودیان تنها فیلم مستقل آمریکایی پرفروش در تاریخ آمریکا بود.

در نهایت به نظر می‌رسد که سینماگران سیاه هالیوود ترجیح می‌دهند بیشتر مطابق ذائقه سیاستمداران آمریکایی فیلم بسازند تا اینکه بتوانند با فیلم‌های خود انقلابی علیه ظلم و تبعیض برپا کنند.

انتهای پیام /