ماجرای عنایت صاحب عزا به «ام سیف» چه بود؟+ ویدئو

خبرگزاری فارس 1402/06/15 - 00:04 مشاهده در مرجع

گروه جامعه؛ نعیمه جاویدی: آن هایی که اهل قصه های واقعی، روایت و حکمت باشند بدون شک از اربعین دست خالی بر نمی گردند. یکی از قصه های جذاب اربعین و یکی از آن موکب های دیدنی که نظرکرده است و ساخته شدن آن هم ماجرای جالبی دارد، موکب یا مضیف «ام سیف» است. اگر دنبال بانی موکب بگردی، از خانمی به همین نام برایت صحبت می کنند. همان بانویی که برای ساخت همین حسینیه یا موکب به ایران سفر می کند. او به پابوس امام هشتم می رود و از حضرت اذن و مدد می گیرد تا بتواند موکبی در منطقه زندگی اش؛ کفل در حوالی همان «طریق العلما» ی معروف بسازد. وقتی از سفر بر می گردد، کارها بر وفق مراد انجام و مضیف برپا می شود. موکبی که ماجرای جالبی دارد.

بانی آن همه هجران، ساقط شد!

صحبت از وقتی است که «صدام» سقوط کرد. زیارت اربعین آزاد شد. مردم عراق حال پرنده ای را داشتند که بالاخره از قفس آزاد شده باشد. امام حسین (ع) دار و ندارشان بود. در دوره رژیم «بعث»، پیاده روی اربعین جرم بود. زائران جان سالم به در نمی بردند. یا اعدام و زندانی می شدند یا با شکنجه هایی مثل قطع شدن دست و پا آزار و اذیت می شدند. حالا صدام ساقط شده بود همان مسبب این همه هجران. دوباره پرچم پیاده روی اربعین برافراشته شد این بار البته پرشور و جهانی تر. موکب ها هم یکی، یکی جان گرفت و شد زائرسرا...

یک روز ام سیف وقتی می بیند که زائری به سمت موکب نمی آید از وحشت اینکه مبادا توفیق خدمت نصیب او و خانواده اش نشود، دستپاچه به سمت رود فرات می دود. از سر عجز جملاتی به زبان می آورد و از صاحب عزا کمک می خواهد. توسلی که بی جواب هم نمی ماند. حالا سالهاست زائران پیاده روی اربعین، مهمان موکبی می شوند که قصه ای رازآلود و شنیدنی دارد. در این گزارش، همین ماجرا را بازروایت کرده ایم؛ راوی اصلی پسر ام سیف است که در این ویدئو با حال خوش معنوی، ماجرا را شیرین مرور می کند.

حالا چرا «ام سیف»؟!

مردمان عرب، عادت دارند وقتی با خانم یا آقای متاهلی کار دارند او را به نام فرزندانشان صدا کنند. ام سیف یعنی مادر شمشیر و بعید است که کسی نام فرزندش را شمشیر بگذارد. این اسم برای خودش ماجرایی دارد و بر می گردد به شیوه خاصی که این بانو برای دعوت از زائران اربعین به موکبشان داشته است. او شمشیری نمادین به دست می گرفت، سر راه زائران می ایستاد و دعوتشان می کرد برای خوردن غذا یا استراحت در موکب.

برای آنهایی که به آداب و رسوم عراقی ها در میزبانی به خصوص مجالس اهل بیت (ع) آشنا هستند این کارها فقط یک معنا دارد. دعوت و پذیرایی از میهمان امام حسین (ع) برای هر عراقی موکب دار، افتخار بزرگی است. مثل جهاد در راه خدا اهمیت دارد. به همین دلیل چنین تعارف جدی، عجیب و متفاوتی مرسوم است. ماجرای شمشیر به دست از زائران دعوت کردن و لقب ام سیف هم همین است.

فلسفه دعوت های عجیب چیست؟

در زندگی مردم عراق این شیوه ای مرسوم و کاملاً نمادین است. آنهایی که پیاده روی اربعین دهه 80 و 90 را تجربه کرده اند یا تصاویرش را از تلویزیون دیده اند، یادشان می آید که بعضی موکب داران با اصرار با گرفتن یک چوبدستی، پتک نمادین یا تبر و... سر راه کاروان های زیارتی اربعین حاضر می شدند. با تعارف هایی کاملاً مصرانه و جدی همچنین تاب دادن آن اقلام در هوا یا کشیدن خط روی زمین با لبه تیز آن، برای موکب هایشان زائر می بردند.

حالا اما این صحنه ها کمی کمرنگ تر شده و 2 دلیل هم دارد. اول اینکه پیاده روی اربعین چنان میلیونی و گسترده شده که هیچ موکبی بی زائر و مهمان نمی ماند. دلیل دوم هم این است که از آنجا که تصاویر زنده اربعین به دنیا مخابره می شود و درک این رسوم برای یک فرد خارجی، کمی سخت است برای خودداری از «وهن» و برداشت های نادرست همچنین پیشگیری از شیطنت رسانه ای مخالفان اربعین تلاش می شود، تصاویر دیگری از جنس همدلی جایگزین و معرف اربعین شود.

زائر به اذن امام می آید...

پسر ام سیف در ویدئویی که از او منتشر شده است، ماجرای موکب داری شان و توسل مادر را به خوبی روایت می کند. حزب بعث عراق سال 2003 میلادی سقوط کرد. اولین پیاده روی عمومی و دسته جمعی به سمت کربلا به سال 1382 هجری. شمسی بر می گردد. دو تا سه میلیون نفر زائر در آن شرکت کردند که عمدتاً هم اهالی استان های مختلف عراق بودند. یکی، دو سال بعد تعداد زائران بیشتر و بیشتر شد به خصوص زائرانی از کشورهای دیگر. موکب داران سر از پا نمی شناختند برای خدمت. هر موکب که زائر و مهمان بیشتری داشت، انگار خوشبخت تر از بقیه بود. این آمدن زائر را به اذن امام، نشان توفیق خود و کرم اهل بیت (ع) می دانستند. حالا فکر کنید موکبی خلوت و خالی می ماند، چقدر برای بانیان سخت و گران تمام می شد...

مادرم بیتاب به سمت فرات دوید

پسر ام سیف می گوید که بیش از یک دهه قبل، بیشتر زائران اربعین حسینی از منطقه سکونتشان «سبایا» یا همان «طریق العلما» به سمت حرم امام حسین (ع) حرکت می کردند. از مسیر معروف «طریق یا حسین (ع)». از مسیری که موکب آنها و بقیه در منطقه کفل عراق قرار داشته، به ندرت زائر عبور می کرده است. 13 سال قبل*، موکب ام سیف زائر نداشته برای همین مادر از وحشت اینکه نکند اهل بیت (ع)، این خانه و خانواده را برای میزبانی از زائران حسینی و خدمت به آنها لایق ندیده باشند سراسیمه و دستپاچه به سمت رود فرات می دود.

گریه و بیتابی می کند و به امام زمان (ع) متوسل می شود. طوری که به حضرت می گوید اگر لایق خدمت در راه امام حسین (ع) نیست، این زندگی را نمی خواهد. ماجرای عجیبی است، زنی قدر و قیمت خودش را به اندازه میزان خادمی اش در راه امام حسین (ع) دیده است. زندگی برای او فقط در همین صورت ارزش زنده ماندن داشته...

آن زائر؛ آن مهمان عزیز آمد!

در کنار رود فرات، ماجراهای جالبی رقم می خورد که بومیان منطقه کفل عراق واو به واو ماجرایش را شنیده اند. ام سیف وقتی به امام زمان (عج) استغاثه می کند، بی پاسخ نمی ماند. ناگهان مردی را می بیند در هیبت یک زائر که از دور به او نزدیک می شود. زن، سراسیمه و از شوق اینکه خدا صدایش را شنیده، می دود به سمت زائر تا او را به موکبشان دعوت کند. زائر از راه می رسد و طوری که انگار حرف های ام سیف را شنیده باشد، او را دعوت به صبر می کند و می گوید که خدا با صابرین است. زائری که آمدنش برای بانوی موکب دار و خادمه اهل بیت (ع) درست مثل برق امید در دل تاریکی بود، خبر خوشی هم به ام سیف می دهد؛ اینکه به زودی زائران زیادی از این مسیر عبور خواهند کرد. این طریق هم رونق می گیرد در راه خدمت به امام حسین (ع).

... موکب ام سیف نظر کرده شد!

ماجرای حرف های دلگرم کننده آن زائر فقط به همین جا ختم نمی شود. او رو می کند به سمت حرم حضرت علی (ع) به سمت نجف و خطاب به امیرالمومنین (ع) می گوید که ای جد بزرگوارم حواست به این مکان باشد. منظورش همین طریق و موکب ام سیف بوده است. به شب نمی کشد که زائران بسیاری از این مسیر عبور می کنند و حالا با نزدیک شدن جمعیت زائران اربعین به 30 میلیون، هم مسیر و طریقی که موکب ام سیف در آن قرار دارد در قرق زائران اربعینی است هم خود موکب با این ماجرای شنیدنی و نظر پر برکتی که به آن شده، پر از زائر می شود.

اما آن زائر چه کسی بود؟!

از پسر ام سیف یا دیگران وقتی درباره آن زائر، آن مرد که امیرالمومنین (ع) را ای جد بزرگوار من خطاب کرده است، می پرسی بی اختیار گریه می کنند. اشک می ریزند. «سبحان الله» گویان به حضرت حجت (ع) سلام می دهند و دعای فرج می خوانند. باید حس خوبی باشد وقتی اربعین با پای پیاده و خسته به زیارت امام حسین (ع) می روی، میانه های راه که خسته شدی، مهمان موکبی شوی که مادری، بانویی مسلمان برای ساختن آن به امام رضا (ع) متوسل شد و رونق آن را از دعای خیر امام عصر (عج) هدیه گرفت.

موکبی نظر کرده که بانی آن برای آنکه بی توفیق نماند در طریق خدمت به زائران کربلا، عاجزانه دست به دامن امام حسین (ع) شد. زندگی را بدون این امام و خدمت به زائرانش نخواست. ماجرای ام سیف، اربعین و این موکب عجیب پر از راز و رمز، حکمت وبرکت است. حال او و بقیه خادمان خالص اربعین مگر چیزی جز این باید باشد؟ خدایا تولد تا مرگ و بعد از مرگ ما را به محمد (ص) و آل محمد (ع) گره بزن! اربعین همین است از مرگ تا زندگی گره خوردن به «حب الحسین (ع)». پای حرف هر کدام از خادمان و موکب داران که بنشینی کم از این روایت های شیرین برای گفتن ندارند. از این روایت ها که دلت را قرص می کند که این جوشش عشق آن هم با پای پیاده صاحب دارد و مسیری است به سمتی که ما را می برند...

*توضیح: ویدئو صحبت های پسر ام سیف، مربوط به اربعین1400 است. او در این گفتگو از یازده سال قبل صحبت می کند. ما این روایت را در اربعین 1402 مرور می کنیم. بنابراین به وقت امروز او از 13 سال قبل صحبت می کند.

پایان پیام /