«نون خ» طنزی که به دلمان نشست / خسته نباشید کورد باغیرت

به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سریال جدید سعید آقاخانی در رسانه ملی، تجربه ای ماندگار و شیرین از طنز فاخر را رقم زد؛ چیزی که دراین سال‌ها جای خالی آن در تلویزیون بیشتر از قبل احساس می‌شود.

به گزارش خبرنگار دانا، در آخرین سال دهه 90، پرمخاطب‌ترین سریال‌های این دهه در طی یک ماه و پشت سر هم آنتن شبکه یک را پر کردند، تا با پخش آن‌ها لبخندی بر روی چهره هم وطنانمان نقش ببندد، چهره‌هایی که شاید بخاطر به وجود آمدن یک ویروس و مهمان ناخوانده تا حدی مکدر و گرفته بود.

این دو سریال «پایتخت6» و «نون خ 2» بودند، که به تفصیل در مورد "پایتخت" حرف‌ها و انتقادها و تمجیدها و آمار ارائه شده است.

اما «نون خ2»، سریالی که وقتی سال گذشته قرار شد کنداکتور نوروزی شبکه یک را به خود اختصاص دهد، شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد که به یکی از ماندگارترین آثار طنز دهه 90 که دهه بی رونق کمدی تلویزیون است، تبدیل شود.

در فروردین سال 98 بود که «نون خ 1»، از همان قسمت اول به دل مخاطب نشست و با وجود تمام فراز و نشیب‌ها و حتی برخی انتقادها نسبت به پایان آن توانست جای پای خود را در دل مخاطبان باز کند و همین باعث شد تا مدیران رسانه ملی نیز به این باور برسند که این سریال نیز می‌تواند به سریالی با فصل‌های ادامه دار تبدیل شود، اما امسال پیش از شیوع بیماری جدید قرار بود فصل دوم این سریال در ماه مبارک رمضان پخش شود، ولی شرایط ایجاد شده باعث شد تا سازندگان آن، مانند بسیاری از پروژه‌های دیگر برای سلامتی عوامل این سریال و علی رغم میل باطنی‌شان پروژه را زودتر از انتظار به پایان برسانند و از طرفی تصمیم بر این گرفته شد تا این سریال زودتر از ماه رمضان و برای شب‌های خانه نشینی اجباری پخش شود.

بنابراین دقیقا چند روزی پس از اتمام کنداکتور نوروزی بود که «نون خ 2» پای ثابت شب‌های بهاری خانه‌های ایرانی شد و مورد رضایت مخاطبان نیز قرار گرفت.

سعید آقاخانی که خود اهل خطه کرد کشورمان است، با شناخت بسیار دقیقی که از فرهنگ و آداب و رسوم و منش مردم این خطه داشت، توانست به خوبی از ظرفیت‌های بومی این مناطق استفاده کند، از به تصویر کشیدن زیبایی‌های منحصر به فرد طبیعت این بخش از کشور عزیزمان گرفته تا استفاده از هنرمندان بومی که اتفاقا بسیار خوش در این سریال درخشیدند و توانستند برای مردم کشورمان بیش از پیش شناخته شوند، استعدادهایی بومی که حالا به هنرمندانی ملی تبدیل شده اند و این موضوع قطعا برای تلویزیونی که تا حدی متهم به سلبریتی‌سالاری است یک امتیاز محسوب می‌شود.

در واقع سعید آقاخانی باردیگر به یادمان آورد که موفقیت یک اثر به حضور سلبریتی‌ها نیست، بلکه به سادگی و بی آلایشی آثاری است که می‌تواند به دل مخاطب بنشیند، و طنز و کمدی نیز به لودگی و شوخی‌هایی نیست که امروز در بسیاری از آثار سینمایی، شبکه نمایش خانگی و حتی برخی از تولیدات تلویزیونی شاهدش هستیم، بلکه می‌توان با نهایت احترام و ادب، لحظات شیرینی را خلق کرد، و طنز و کمدی فاخری را رقم زد، و این قطعا از همان دقتی می آید که مصطفی تنابنده به عنوان دستیار کارگردان آن را وسواس‌های سعید آقاخانی خوانده است و در این رابطه گفته که؛ «آقاخانی خودش فیلمنامه نویس درجه یکی است و به شکل عجیبی روی متن وسواس دارد. مهم ترین چیز برایش این بود که شوخی‌ها برخورنده نباشد و به کردها احترام گذاشته شود.»

نکته جالب‌تر این است که تمامی شخصیت‌ها سرجایی قرار داشتند که می بایست. در واقع شخصیت‌پردازی‌ها کاملا درست و بجا بودند و اتفاقا به جز خود نورالدین، کسی بر دیگری پیشی نمی گرفت. خود نورالدین نیز نماد شخصیتی بود که با صداقت، خانواده دوستی، سادگی و بی آلایشی مورد اعتماد بقیه افراد بود، و این را می‌توان رمز موفقیت فیلم دانست، شخصیتی که بیش از هر کس دیگر در فیلم برجسته بود و این برجستگی از حیث سلامت نفس آن بود، از طرفی این مورد اعتماد بودن نورالدین باعث می‌شد تا نقش لیدری آن در فیلم باورپذیرتر جلوه کند. البته برخی تناقضاتی که با مردم روستای خود نیز داشت، باعث به وجود آمدن چالش‌های دلنشینی شده بود که داستان را نرم و آرام آرام جلو می‌برد.

در کل می‌توان یکی از نقاط قوت فصل دوم «نون خ2» را در این دانست که وزن بازیگران بومی نسبت به فصل اول آن سنگینی می‌کرد، هر چند در این میان برخی شخصیت‌ها مانند خلیل که حمیدرضا آذرنگ به خوبی از عهده آن برآمده بود و یا مهیار کمی نسبت به سری اول کم رنگ تر و برعکس نقش‌هایی مانند سلمان، عمو کاووس و کیوان پررنگ تر شده بودند.

فیلم از نقطه درستی شروع شد، با موضوع مهم و قابل توجهی مانند زلزله تلخ غرب کشور ادامه یافت و علی رغم تمام محدودیت‌ها پایان موقت بسیار درخشان و قوی را رقم زد، البته ناگفته نماند که در این میان برخی قسمت‌ها یکنواخت بوده و حتی از طنز آن نیز کاسته شده بود، که این را می‌توان جزء ضعف‌های «نون خ2» دانست.

یکی دیگر از نقاط ضعف «نون خ 2» را می‌توان همان نکته‌ای دانست که متأسفانه در برخی از طنزهای اخیر تلویزیون از جمله «پایتخت» بیش از گذشته به چشم می آید، نداشتن یک داستانی که بتوان در یک خط آن را برای مخاطب تعریف کرد، مردم یک روستا که در اثر زلزله چادرنشین شده‌اند و در این چادرنشینی نه اتفاقات ویژه بلکه لحظات شیرینی خلق می‌کنند و این لحظات شیرین، همان طنزهای کوچک و بزرگ «نون خ2» است.

البته بی انصافی است اگر نگوییم که سعید آقاخانی در خلق همین لحظات بسیار توانمند بوده و همین باعث شده است تا اثر جدید او به یکی از ماندگارترین طنزهای دهه 90 تبدیل شود، دهه‌ای که مدت‌ها است دلش برای طنزهای دهه 80 تنگ شده، طنزهای ماه رمضانی مانند «متهم گریخت» و «خانه به دوش»، که هر چند ساده اما قوی ساخته می شدند، طنزهایی که از جنس مردم بودند و همین سادگی و بی آلایشی را به رخ بیننده می کشیدند. در واقع «نورالدین» باردیگر شخصیت‌هایی دوست داشتنی و سالمی مانند "آقا هاشم" متهم گریخت و یا "ماشاالله" خانه به دوش را از حیث این بی غل و غشی زنده کرد و البته با افزودن نقش معتمد مردم توانست آن را ماندگارتر نیز بکند.

یکی دیگر از موفقیت‌های «نون خ 2» در این بود که تمامی قسمت‌ها در سرزمین بومی کردنشین بود، نه در این سریال بلکه تجربه‌های دیگری مانند سریال‌های ماندگاری مانند «پس از باران»، «پایتخت»، «جلال» و حتی بخش اول «نون خ 1» که سال گذشته پخش شد نشان داده است که مخاطبان از لوکیشن‌های بومی استقبال بیشتری می کنند.

در هر حال سعید آقاخانی بار دیگر خوش درخشید و نمره بسیار خوبی را در کارنامه هنری خود به جا گذاشت، نمره‌ای که نه شهرت بلکه محبوبیت او را، نه در میان اقوام کرد ایران زمین بلکه در میان تمام مخاطبان تلویزیونی بالا برد، و از طرفی جاذبه‌های توریستی و زیبایی طبیعت غرب کشور را به مردم نشان داد و مهم تر از آن به نوعی باعث مرور تاریخ خطه‌های کرد و داستان‌ها و افسانه‌های آن از جمله فرهاد و بیستون شد.

می توان گفت که چه «نون خ1» و چه «نوخ 2»، ثابت کردند که می‌توان طنزهای فاخر و اصیلی ساخت که هم مورد توجه قرار بگیرد و هم سطح سلیقه مخاطب را بالا ببرد. گزارش: نسیم اسدپور