نگاه خیره جهانیان به همسایه‌های عربی؛ ایران اندرخم یک کوچه / به عمل کار برآید؛ به سخن‌رانی نیست!
کشورهای عربی حوزه حاشیه خلیج‌فارس رفته رفته در حال تبدیل شدن به قطب جدیدی در صنعت فوتبال جهان هستند.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانا؛ کشورهای عربی حوزه حاشیه خلیج‌فارس ظرف 15، 20 سال اخیر با سرمایه‌گذاری کلان و برنامه‌ریزی بلندمدت با سرعتی چشم‌گیر و باورنکردنی توانسته‌اند خودشان را به‌عنوان یک ابرقدرت و نه طفیلی ناخوانده، در جغرافیای جهانی فوتبال جا بدهند و تصمیم‌گیری‌های مهمی را در صنعت فوتبال داشته باشند.
پروژه‌ای که با خرید سهام باشگاه‌های منچسترسیتی، پاری‌سن‌ژرمن و اخیراً نیوکسل توسط 3 قطب نفتی خاورمیانه یعنی امارات متحده عربی، قطر و عربستان‌سعودی به راه افتاد و این ماجراجویی تا جایی ادامه یافت که قرعه نخستین جام جهانی خاورمیانه، به نام قطری‌ها در بیاید و برترین گل‌زن ملی تاریخ فوتبال لباس یک باشگاه سعودی را بر تن کند.
بلاشک جامی که در قطر برگزار شد، به اذعان بسیاری از کارشناسان هم از نظر فنی و هم از منظر ساختاری بهترین جام جهانی ادوار بوده است. این افتخار در حالی نصیب شیوخ قطری شده که آن‌ها بالاترین حد برآورد را از این میزبانی داشتند و عملاً با برگزاری بی‌نقص تورنمنت 2022، این قطر بود که دهان منتقدان را از هر نظر بست.
اماراتی‌ها هم اگر چه در بحث لیگ داخلی به اندازه لیگ ستارگان قطر در به‌کارگیری ستاره‌هایی مثل ژاوی هرناندز و یا رائول موفق نبوده‌اند اما این خلأ رقابتی را با میزبانی از تورنمنت‌های ملی و باشگاهی مهمی نظیر جام باشگاه‌های جهان یا برگزاری سوپرکاپ دبی هم‌زمان با جام جهانی با رقابت تیم‌هایی مثل آث‌میلان، لیورپول، آرسنال و لیون جبران کرده‌اند.
عربستان‌سعودی در راستای تحقق رؤیای بلندپروازانه نخستین جام جهانی 3 قاره‌ای به میزبانی مشترک با یونان و مصر آن هم به هزینه سعودی‌ها؛ شب گذشته کریستیانو رونالدو را به پایتخت عربستان آورد و لباس زرد تیم ریاضی را بر تن یکی از برترین بازیکنان تاریخ جهان پوشاند تا چشم جهانیان را به لیگ خود خیره کند؛ لیگی مملو از ستاره‌های مهم بین‌المللی.
همه این اتفاقات غیرمنتظره و بزرگ در حالی بیخِ گوش ما ایرانی‌ها رقم خورده که هنوز در فوتبال ایران بحث‌های تمام‌نشدنی بر سر نحوه واردات VAR وجود دارد و هنوز مشخص نیست که این تکنولوژی به لیگ داخلی برسد یا نه. در سوی دیگر هم فدراسیون‌نشین‌ها اهتمام عجیبی به توافق مجدد با یک سرمربی 70 ساله پرتغالی برای هدایت تیم ملی نشان داده‌اند.
بسیاری از استادیوم‌های لیگ مثلاً برتر و حرفه‌ای کشورمان حتی لایسنس‌های داخلی را هم ندارند و برای مثال نساجی‌چی‌ها هنوز اندرخم یک کوچه هستند و به آوارگی خود ادامه می‌دهند. بسیاری از زمین‌ها و زیرساخت‌های ورزشگاهی هم مشکلاتی جدی و عجیب دارند که فاصله عجیب فوتبال ایران حتی با سعودی و امارات را نشان می‌دهند.
مجوز حرفه‌ای باشگاه‌های ایرانی در شرایطی در محاق قرار دارد که حالا حرفه‌ای‌ترین فوتبالیست جهان به همسایگی‌مان آمده. در روزهایی که 2 میله زدن به تیم ملی انگلیس باعث افتخار سئول‌نشین‌های فوتبال ایران شده، چشم تمام جهان به عربستان‌سعودی خیره شده و همه در عمل به بازخورد مثبت جهانی همسایه عرب‌زبان کمک می‌کنند.
باور کردنی نیست که تا همین چند سال پیش، همه در فوتبال ایران هیچ‌کدام از همسایه‌ها را رقیب نمی‌دانستند و با تحقیر فرهنگی و قومیتی قصد در کوچک‌سازی اعراب حاشیه خلیج‌فارس داشتند. حالا باید با چشم حسرت به فوتبال اعراب نگریست که دیپلماسی ورزشی را بهتر از سخن‌رانی‌های مسئولین ایرانی عملی کرده‌اند.