هنگام سحر و افطار ثواب شهید را ببرید / دعایی که روز قیامت چهره‌مان را نورانی می‌کند

به گزارش مشرق، هنگامی که برای سحرهای ماه مبارک رمضان برای خوردن سحری و تهجد بیدار می‌شویم تا لحظه افطار، تمام تلاشمان را برای جلب رضایت و خوشنودی خداوند به کار می‌گیریم. ما برای اینکه شما بتوانید بهترین بهره را از این ساعت‌های پر فیض و برکت ببرید چندین راهکار برای سحری و افطاریتان مطابق با کتب ادعیه به شما پیشنهاد می‌دهیم:

سحر

امام علی (ع) از پیامبر (ص) روایت کرده است: خداوند تبارک و تعالی و ملائکه‌اش بر استغفارکنندگان و سحرخیزان در وقت سحر درود می‌فرستند. پس باید شما سحری بخورید، اگر چه که نوشیدن آبی باشد و برترین سحری هم خرما است و شما در خوردن و آشامیدن آزادید تا وقتی که یقین به طلوع فجر پیدا کنید.

هنگام خوردن سحری سوره «قدر» را بخواند که هر که این سوره مبارکه قدر را هنگام افطار کردن و سحری خوردن بخواند، در فاصله بین این 2 زمان ثواب کسی را دارد که در راه خدا در خون خود غلطیده است.

افطار

مستحب است پس از نماز، افطار کنید، مگر آنکه ضعف بر شما چیره شده باشد یا جمعی به خاطر افطار منتظر شما باشند.

خواندن دعای «بِسمِ اللهِ، اَللهُمَ لَکَ صُمنا وَ عَلی رِزقِکَ اَفطَرنا، فَتَقَبَل مِنا، اِنَکَ اَنتَ السَمیعُ العَلیمُ»؛ امام علی (ع) به هنگام افطار کردن، این دعا را می‌خواندند.

در لقمه اول به هنگام افطار بگویید: «بِسمِ الله الرَحمنِ الرَحیم، یا واسِعَ المَغفِرَهِ، اِغفِرلی»؛ امام حسن مجتبی (ع) فرمود: کسی که آن را بگوید خداوند او را بیامرزد.

خواندن دعای «اللَهُمَ رَبَ النُورِ العَظِیمِ»: امام صادق (ع) فرمودند: رسول خدا (ص) به امیرمؤمنان (ع) فرمود: ای اباالحسن! این، ماه رمضان است که فرا رسیده؛ پس دعایت را پیش از افطارت قرار ده. همانا جبرائیل (ع) نزد من آمد و گفت:«ای محمد! هر کس در ماه رمضان قبل از افطار، این گونه دعا کند، خدای متعال دعای او را مستجاب و روزه و نمازش را قبول می کند، و برای او 10 دعای دیگر نیز مستجاب می‌کند و گناه او را می‌آمرزد، نگرانی‌هایش را بر طرف می‌کند، غمش را می‌زداید، نیازهایش را برآورده می‌سازد، او را به خواسته‌هایش می‌رساند و عملش را همراه با اعمال پیامبران و صدیقان، بالا می‌برد و روز قیامت در حالی می‌آید که رویش از ماه شب چهارده، نورانی‌تر است». گفتم: ای جبرائیل! آن دعا کدام است؟ گفت: بگو:

اللَهُمَ رَبَ النُورِ العَظِیمِ، وَ رَبَ الکرسِی الرَفِیعِ، وَ رَبَ البَحرِ المَسجُورِ، وَ رَبَ الشَفعِ الکبِیرِ، وَ النُورِ العَزِیزِ، وَ رَبَ التَوراهِ وَ الانجِیلِ وَ الزَبُورِ، وَ الفُرقانِ العَظِیمِ. أنتَ اِلهُ مَن فِی السَمواتِ وَ اِلهُ مَن فِی الأرضِ لا اِلهَ فِیهِما غَیرُک، وَ أنتَ جَبَارُ مَن فِی السَمواتِ وَ جَبَارُ مَن فِی الأرضِ لا جَبَارَ فِیهِما غَیرُک، أنتَ مَلِک مَن فِی السَمواتِ، وَ مَلِک مَن فِی الأرضِ، لا مَلِک فِیهِما غَیرُک، أسألُک بِاسمِک الکبِیرِ، وَ نُورِ وَجهِک المُنِیرِ، وَ بِمُلکک القَدِیمِ. یا حَی یا قَیومُ، یا حَی یا قَیومُ یا حَی یا قَیومُ، أَسأَلُک بِاسمِک الَذِی أشرَقَ بِهِ کلُ شَی ء، وَ بِاسمِک الَذِی أشرَقَت بِهِ السَمواتُ وَ الأَرضُ، وَ بِاسمِک الَذِی صَلُحَ بِهِ الأَوَلُونَ، وَ بِهِ یصلُحُ الآخِرُونَ. یا حَیاً قَبلَ کلِ حَی، وَ یا حَیاً بَعدَ کلِ حَی، وَ یا حَی لا اِلهَ اِلَا أنتَ صَلِ عَلَی مُحَمَد وَ آلِ مُحَمَد، وَ اغفِر لِی ذُنُوبِی، وَ اجعَل لِی مِن أمرِی یسراً وَ فَرَجاً قَرِیباً، وَ ثَبِتنِی عَلی دِینِ مُحَمَد وَ آلِ مُحَمَد، وَ عَلی هُدی مُحَمَد وَ آلِ مُحَمَد، وَ عَلی سُنَهِ مُحَمَد وَ آلِ مُحَمَد، عَلَیهِ وَ عَلَیهِمُ السَلامُ. وَ اجعَل عَمَلِی فِی المَرفُوعِ المُتَقَبَلِ، وَ هَب لِی کما وَهَبتَ لأَولِیائِک وَ أهلِ طاعَتِک، فَانِی مُؤمِن بِک، وَ مُتَوَکل عَلَیک، مُنِیب اِلَیک، مَعَ مَصِیری اِلَیک، وَ تَجمَعُ لِی وَ لِأهلِی وَ لِوَلَدِی الخَیرَ کلَهُ، وَ تَصرِفُ عَنِی وَ عَن وَلَدِی وَ أهلِی الشَرَ کلَهُ. أنتَ الحَنَانُ المَنَانُ بَدِیعُ السَمواتِ وَ الأرضِ، تُعطِی الخَیرَ مَن تَشاءُ، وَ تَصرِفُهُ عَمَن تَشاءُ، فَامنُن عَلَی بِرَحمَتِک یا أرحَمَ الرَاحِمِینَ.

خواندن دعای «اللهُمَ لَکَ صُمتُ وَ عَلَی رِزقِکَ أَفطَرتُ وَ عَلَیکَ تَوَکَلتُ»؛ تا خدا ثواب هرکسی را که در این روز روزه داشته به او عطا کند.

خواندن دعای «اللهم لکَ صُمنا بتوفیقک وعلی رِزقکَ اَفطَرنا بِاَمرک، فَتقبلهُ مِنا واغفر لنا، اِنک اَنت الغَفورُ الرحیم»، امام رضا (ع) می‌فرماید: هر کس هنگام افطارش این دعا را بخواند، خداوند، آنچه را از نقص و زیان، بر روزه‌اش وارد ساخته، می‌بخشاید.

به هنگام افطار صدقه دهید و روزه‌داران را افطار دهید، هر چند به قدر چند دانه خرما یا جرعه‌ای آب باشد. زیرا از رسول خدا (ص) روایت شده است: هر که روزه‌داری را افطار دهد، همچون اجر آن روزه‌دار برایش خواهد بود، بی‌آنکه از پاداش آن روزه‌دار چیزی کاسته شود و همچنین برای او خواهد بود همانند آن عمل خوبی که آن افطار کننده به نیروی آن طعام بجا آورد.