هوادارن پرشور به تماشاگران تئاتر تبدیل شدند / واکنش قطر: اخراج سانچس و استخدام یک نام بزرگ؟

به گزارش ورزش سه، حتی قبل از شروع جام جهانی این سوال در ذهن علاقمندان به فوتبال وجود داشت؛ قطر میزبان واقعا از نظر ورزشی چه کار می‌تواند انجام بدهد؟

آنها برای این سوال پاسخ قدرتمندی داشتند؛ قهرمانی خیره‌کننده در جام ملت‌های آسیا در سال 2019، آن هم در شرایطی که شاگردان فلیکس سانچس در فینال، ژاپن مدعی را با نتیجه‌ای سنگین و خردکننده (3-1) شکست دادند. قطر همچنین از آن قهرمانی تا این جام جهانی، 52 بازی دوستانه را برای خود برنامه‌ریزی کرده بود که شامل حضور در رقابت‌های گلد کاپ نیز می‌شد. آنها در این مدت 26 برد، 11 تساوی و 15 شکست به دست آوردند و با 82 گل زده، 62 گل خورده نیز در کارنامه داشتند؛ آماری که به آنها این امیدواری را می‌داد که جام جهانی نسبتا خوبی داشته باشند.

البته شاید همانطور که فلیکس سانچس گفت باور به درخشش در مسابقات در ذهن آنها، آنچنان بارور نشده بود چرا که در نهایت، این اولین جام جهانی قطر بود؛ آن هم در کشوری که تنها 6 هزار فوتبالیست ثبت‌شده دارد.

با این حال بر خلاف آنچه که سانچس برای دفاع از کار خود می‌گوید، نتایج قطر مقابل سه تیمی که شاید تیم‌های مطرح آسیایی بتوانند روز سختی برای آنها رقم بزنند، به هیچ وجه قابل دفاع نیست. قطر 2-0 به اکوادور باخت، 3-1 به سنگال و 2-0 به هلند؛ اتفاقی که احتمالا پایان کار فلیکس سانچس سرمربی اسپانیایی را رقم خواهد زد. اگر چه او آینده را باز گذاشته و مثل سرمربی ایران وعده درخشش در جام ملت‌ها را داده است؛ با این حال هیچ میزبانی در تاریخ جام‌های جهانی، تا این حد بد نبوده و این موضوع کوچکی نیست.

در تاریخ جام‌های جهانی تنها یک‌بار میزبان در دور اول رقابت‌ها حذف شده است؛ آفریقای جنوبی که در گروه دشوار اروگوئه، مکزیک و فرانسه چهار امتیاز گرفت و با تفاضل گل از دور رقابت‌ها حذف شد. این در حالی بود که آنها با پیروزی 2-1 مقابل تیم ملی فرانسه، می‌توانستند از کارنامه خود دفاع کنند اما قطر بدون هیچ امتیازی از دور رقابت‌ها کنار رفت. قطر حتی یک امتیاز را هم نتوانست مدیریت کند؛ آن هم در گروهی که آنقدرها هم سخت نبود.

در طول برگزاری رقابت‌ها، این طعنه نسبت به میزبان وجود داشت که هواداران احساسات لازم را برای این تیم به خرج نمی‌دهد (به قول معروف احساسات را نمی‌شود خرید)؛ بنابراین بعد از شکست در دور اول، موج حمایت از عنابی‌ها به طرز محسوسی کاهش یافت و در بازی سوم هواداران طوری به تماشای بازی نشسته بودند که انگار یک تئاتر را تماشا می‌کنند.

جام جهانی از سال 1930 آغاز شده و در دو دوره اول، میزبان‌ها قهرمان شدند؛ سپس انگلیس در سال 1966، سومین میزبانی است که قهرمانی جهان را به دست آورده و آلمان هم در سال 1974 به این عنوان رسیده است اما بعد از آرژانتین در سال 1978، فرانسه آخرین تیمی است که با عنوان میزبان، به مقام قهرمانی جهان رسیده است (1998). اگرچه آنها با آن بازیکنان، شاید در هر کشور دیگری می‌توانستند قهرمان جام جهانی بشوند.

در سال‌های اخیر که فیفا با تصمیمات بحث برانگیز گاها میزبانی را به کشورهایی واگذار کرده که قدرت‌های بزرگ دنیا محسوب نمی‌شوند، بعضی از آنها از میزبانی نهایت استفاده را برده‌اند. از جمله کره جنوبی که به عنوان میزبان مشترک جام جهانی 2002 به مقام چهارم مسابقات رسید؛ تیمی که کیلومترها با تیم فلیکس سانچس فاصله داشت و ایتالیا و اسپانیا را از دور رقابت‌ها کنار زد.

حالا آینده سانچس در دستان فدراسیون فوتبال قطر است که اصولا برای پروژه‌های بلندمدت صبور نبوده است؛ مگر آنکه با توجه به قهرمانی قطر در دوره قبلی جام ملت‌های آسیا، آنها این تصور را داشته باشند که سرمربی اسپانیایی می‌تواند دوباره غرور را به تیم ملی و مردم قطر بازگرداند... شاید هم قطر با قدرت خرید زیاد، تیمی باشد که بزرگترین و گران‌ترین مربی جام ملت‌های آسیا را روی نیمکتش نشانده باشد.