وداع با هنرمند تکل و نبرد تن به تن / بدرود امید، خداحافظ پسر شجاع!

به گزارش "ورزش سه"، این یک تصمیم قطعی از طرفی که یکی از بهترین بازیکان فوتبال ایران در یک و نیم دهه گذاشته است. هافبک جوان سابق تیم شهرداری بندرعباس که از همان اولین بازی در یک مقیاس بزرگتر، در لیگ برتر ایران در ورزشگاه راه آهن با پیراهن سپاهان درخشید.

در روزی که سپاهان پیراهن سفید رنگی بر تن داشت و چهره های شاخصی مثل فابیو جانواریو، سیدجلال حسینی، هادی عقیلی، مهدی رحمتی، رضا عنایتی و... یک هافبک جوان اهل شهر نکا را محاصره کرده بودن امید اما روی زمین سفت ورزشگاه اکباتان ماجراجویی را آغاز کرده بود و با تکل های بی رحمانه و شجاعانه، امیر قلعه نویی را که به سختی لبخند بر صورتش می آید را از ته دل خوشحال می کرد.

تا جایی که امیر یکی دوباری به سمت نیمکت برگشت و به روح پدر عباس سرخاب، همبازی سابقش در استقلال که معرف امید به او برای حضور در سپاهان بود، درود فرستاد. این آغاز یک راه طولانی برای بازیکنی بود که در ذهن ما همیشه مفاهیمی مترادف با نام کوچکش را زنده کرده است: امید.

از این تکل های مدل ابراهیمی، به وفور در دوران حرفه ای این بازیکن یافت می شود. او در این صحنه با از خودگذشتگی، روی پای آندره سیلوا تکل زد تا مانع از پیش روی این بازیکن شود. تکلی مشابه با آن حرکت تاریخی و به یاد ماندنی امید در دیدار برابر مراکش که هرگز از ذهن علاقه مندان به فوتبال پاک نخواهد شد.

یک هافبک دونده، متعهد، درخشان، گلزن و فوق العاده. بازیکنی که هرگز از او خاطره بدی در ذهن نداریم. دیشب وقتی خبر خداحافظی اش را اعلام کرد، همانقدر آرام بود که در لحظات موفقیت سعی میکرد خونسردی خود را حفظ کند، اگرچه این بار به هیچ وجه دل و دماغ حرف زدن نداشت. اما از آنجایی که گفته بود جام ملت های آسیا آخرین تورنمنت ملی او خواهد بود، این تصمیم را با خبرنگاران در میان گذاشت.

آن هم در شرایطی که در این مسابقات، یکی از بهترین بازی های تاریخ ملی خود را مقابل ژاپن به نمایش گذاشته بود. با این حال، در بازی مقابل قطر، شرایط آنچنان که امید می خواست و آنچنان که دیگران می خواستند پیش نرفت و بازی به سود ایران و هافبک هایش نچرخید.

اول خرداد 1392 بود که او برای نخستین بار در ترکیب تیم ملی قرار گرفت. کارلوس کی روش پرتغالی که در ادامه اعتقاد ویژه ای به سبک بازی این بازیکن پیدا کرد، در بازی دوستانه برابر عمان، ابراهیمی را به زمین فرستاد، مسابقه‌ای که با شکست تیم ملی همراه شد. شاید این نیز در تقدیر امید نوشته شده بود که اولین و آخرین بازی های ملی او با طعم تلخ شکست همراه شود. اما این 64 بازی ملی او با لباس تیم ملی، با اتفاقات ریز و درشت و خاطراتی فراموش نشدنی همراه بود. از آن تکل جانانه در دیدار برابر مراکش و زخم روی بدنش گرفته تا گلزنی دیرهنگام در تیم ملی در بازی مقابل بورکینافاسو در کیش در 36 سالگی.

این لحظه از دیدار برابر مراکش هرگز فراموش نمی شود. تکل امید به روی پای امین حارث که حتی منجر به مصدومیت این بازیکن و رد زخم به روی دنده های او شد.

بدون شک بدشانس ترین دوره حرفه ای امید به بازی دوستانه برابر نیکاراگوئه برمیگردد که آسیب دیدگی بد موقع او، سبب غیبت در جام جهانی 2022 شد. مسابقه کم اهمیتی که به یکی از بزرگترین حسرت های دوران ورزشی امید تبدیل شد تا او نتواند در دومین جام جهانی دوران ورزشی خود حضور یابد. البته او یک بار هم جام جهانی را به واسطه لجبازی کارلوس کی‌روش با سرمربی وقت سپاهان از دست داده بود اما چه باک وقتی او بالاخره در جام جهانی بازوبند کاپیتانی تیم ملی را به بازو بست...

در کارنامه فوتبالی امید ابراهیمی افتخارات بسیاری به چشم می‌خورد. او دو فصل پیاپی با سپاهان قهرمان لیگ برتر فوتبال ایران شد و با این تیم در جام حذفی نیز کاپ قهرمانی را بالای سر برد. امید در استقلال نیز تا پای قهرمانی لیگ برتر پیش رفت ولی در نهایت این اتفاق رخ نداد. با این حال، قهرمانی در جام حذفی نیز با لباس استقلال به کارنامه این بازیکن اضافه شد.

امید ابراهیمی که رابطه نزدیکی با خلیل زاده دارد، در جشن پایان بازی با ژاپن، شاید تصور می کرد که بازی های ملی را با قهرمانی آسیا به پایان می رساند. ولی این رویا برای او و شجاع تعبیر نشد.

در پایان باید بابت سالها حضور طولانی و خالصانه امید ابراهیمی در ترکیب تیم ملی از او تشکر کرد. پسر خوب فوتبال ایران که می‌تواند یک الگوی شایسته برای همه جوان‌ترها باشد.

بدون شک دیدار برابر ژاپن، یکی از طلایی ترین بازی های دوران حرفه ای امید ابراهیمی است. بازیکنی که در ترکیب تیم ملی بی نقص بود و یکی از ارکان پیروزی در آن بازی تاریخی محسوب می شود.

بازیکنی که او را با خشونت و متانت، جدیت و صبوری، تسلیم ناپذیری و خلوص به یاد خواهیم آورد. قهرمانی با یک مول موی همیشگی که بیانگر پست بازی او بود. جایی برای کارگری و زحمت و زخم، نه دریبل و گل و نمایش... بدرود امید عزیز. بدرود.