وضعیت بروز بیماری «تب شالیزار» / شیوع بیشتر بیماری در این استان ها
ایسنا نوشت: تب شالیزار یا "لپتوسپیروز" یکی از بیماری‌های عفونی اسپیروکتی و قابل انتقال بین حیوان و انسان بوده که به وسیله گونه‌های بیماریزای لپتوسپیرا ایجاد می‌شود. این بیماری در تمام نقاط دنیا به جز قطب شمال و جنوب گسترش دارد و در نواحی گرمسیری، مناطق با بارندگی زیاد و مناطقی که سطح آب‌های زیرزمینی بالا باشد، آندمیک است.
بیماری تب شالیزار عمدتا در برنجکاران، کارگران مزارع نیشکر، کشاورزان، کارگران فاضلاب‌ها و معادن، دامپزشکان، دامداران، کارگران کشتارگاه‌ها و ماهیگیران بروز می‌کند. همچنین افرادی که در حین تفریح (اسکی روی آب، قایق سواری و شنا) با آب آلوده به ادرار حیوانات مبتلا تماس دارند در معرض ابتلای به بیماری هستند.
این بیماری در مناطق مختلف تحت عنوان ویل (Weils disease)، بیماری نیشکر چینان، بیماری کارگران مزارع برنج، بیماری علف چینان، بیماری لوبیا چینان، بیماری ماهیگیران، یرقان عفونی، یرقان هموراژیک، تب 7 روزه، تب کانیکولا، تب مرداب، تب مزرعه و تب درو شناخته می‌شود. مخازن این بیماری شامل تعداد زیادی از حیوانات اهلی و وحشی مانند گاو، اسب، سگ، گربه، خوک، موش و سایر جوندگان هستند.
بیماری به اشکال مختلف ظاهر می‌شود اما شروع بیماری با یک دوره تب حاد است که ممکن است بسیار شدید و گاهی مرگبار همراه با زردی و نارسایی کلیوی (بیماری ویل)، مننژیت، میوکاردیت، خونریزی، پنومونی و کلاپس قلبی عروقی باشد.
تب شالیزار از بیماری‌های قابل انتقال بین حیوان و انسان است که به علت تعدد گونه‌های عوامل بیماری‌زا و مخازن آن (جوندگان، سگ و گاو و گوسفند) در طبیعت طیف گسترده‌ای دارد. این بیماری ارتباط زیادی با رطوبت، بارندگی، طوفان، سیل و همچنین عوامل شغلی نظیر کشاورزی و کار در مزارع برنجکاری و شالیزارها دارد.
مطالعات مختلف توسط بخش دامپزشکی در نقاط مختلف نشان دهنده آلودگی‌های سرمی در دام‌ها در نقاط مختلف کشور است. در ایران به علت شرایط فصلی، محیطی و شغلی این بیماری در استان‌های شمالی کشور در بین کشاورزان و برنجکاران شایع و از بیماری‌های مهم بومی منطقه محسوب می‌شود.
بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، طبق گزارشات رسیده از دانشگاه‌های علوم پزشکی، این بیماری از سال 1376 ابتدا از استان گیلان به طور گسترده و در شهرهای مختلف آن و سپس در سال‌های بعد از استان‌های مازندران و گلستان به طور محدودتر گزارش شده است که پس از برقراری و تقویت مراقبت بیماری در سال‌های بعد موارد بیشتری هم گزارش شده است. البته موارد معدود و انفرادی بیماری از دانشگاه‌های علوم پزشکی قم، کاشان، سمنان و شهید بهشتی نیز گزارش شده است.
در سال‌های اولیه گزارش بیماری از استان گیلان، میزان کشندگی بیماری بالاتر بوده که با تقویت مراقبت و حساس شدن پزشکان منطقه در تشخیص زودرس و درمان موارد، این میزان در سال‌های بعد کاهش یافته؛ به طوری که از 10 درصد در سال 1376 به 0.37 درصد در سال 1386 کاهش یافته است.
بنابر اعلام دفتر مدیریت بیماری‌های واگیر وزارت بهداشت، روند بیماری نشان می‌دهد که تعداد موارد بیماری از 49 مورد در سال 1376 به تدریج سیر صعودی یافته و با بهبود سیستم مراقبت بیماری در استان‌های شمالی کشور به خصوص گیلان، به 460 مورد محتمل افزایش یافته که پس از کاهش موارد گزارش شده به 47 مورد تا سال 1384، مجدداً موارد بیماری در سال‌های بعد افزایش یافته و به 268 مورد در سال 1386 رسیده است که این موضوع هم مربوط به برقراری امکانات تشخیص در استان مازندران و پژوهشکده انستیتو پاستور آمل بوده است. در سال 1401 بیشترین میزان بیماری در استان‌های شمالی کشور مخصوصا مازندران بوده است.
براساس تخمین سازمان جهانی بهداشت سالانه یک میلیون مورد بیماری تب شالیزار در جهان گزارش می‌شود که سبب مرگ بیش از 60 هزار نفر در جهان می‌شود.
تب شالیزار در کشورهای در حال توسعه یک بیماری شغلی و در کشورهای توسعه یافته بیماری فعالیت‌های اوقات فراغت افراد به شمار می‌رود. سالانه به دنبال بارندگی‌های شدید و سیل در مناطق اندمیک بویژه در مناطق با سطح بهداشت پایین و خانه‌های نامناسب، طغیان بیماری رخ می‌دهد.
بیشتر بخوانید:
6 نکته برای اینکه تابستان بی‌خطری را سپری کنید
233236
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1793666