پنج کلمه ای که امام علی (ع) فرمود بهتر از این کلمات پیدا نمی‌شود
امیرالمؤمنین (ع) فرمود که این پنج کلمه را، این پنج مطلب را، از من فرا بگیرید؛ پنج کلمه‌ای که هر چه سِیر کنید در این دنیا، نخواهید توانست بهتر از این کلمات حکمت‌آمیز را پیدا کنید.
به گزارش مشرق، بعد از قرآن کریم، حدیث دومین منبع و سند دین شناسی و تعیین کننده راه سعادت انسان‌ها است. تکیه بر این منبع حیات بخش در برخی حوزه‌های دین پژوهی همچون فقه و بخش‌هایی از اخلاق بیشتر و گسترده‌تر است؛ زیرا اصول این دانش‌ها در قرآن به اجمال و اشاره آمده و تفصیل آن را باید در حدیث یافت.
حضرت آیت الله خامنه ای همواره در ابتدای درس خارج فقه خود که تا پیش از کرونا، چندین سال منظم برگزار گردید به قرائت و تبیین و شرح یک حدیث می‌پرداختند. احادیثی که با مضامین اخلاقی و اجتماعی و قابل استفاده برای عموم جامعه است و شرح حضرت آیت‌الله خامنه‌ای بر احادیث نیز حاوی نکات نو و کاربردی در سبک زندگی اسلامی است.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در ابتدای جلسه درس خارج فقه 2 دی ماه 1382 با استناد به روایتی از امام صادق (ع) می‌پردازند که در ادامه فیلم و متن این جلسه تقدیم مخاطبان می‌شود:
عَن اَمیرِ المُؤمِنین (عَلَیهِ السَلام) اَنَهُ قالَ: خُذوا عَنی کَلِمات لَو رَکِبتُمُ المَطِیَ فَاَنضَیتُموها لَم تُصیبوا مِثلَهُنَ اَلا لا یَرجو اَحَد اِلَا رَبَهُ وَ لا یَخافَنَ اِلَا ذَنبَهُ وَ لا یَستَحیِی العَالِمُ اِذا لَم یَعلَم اَن یَتَعَلَمَ وَ لا یَستَحیی اِذا سُئِلَ عَما لا یَعلَمُ اَن یَقولَ اللهُ اَعلَمُ وَ اعلَموا اَنَ الصَبرَ مِنَ الایمانِ بِمَنزِلَهِ الرَأسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا خَیرَ فی جَسَد لا رَأسَ لَه.(1) خُذوا عَنی کَلِمات لَو رَکِبتُمُ المَطِیَ فَاَنضَیتُموها لَم تُصیبوا مِثلَهُنَ
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود که این پنج کلمه را، این پنج مطلب را، از من فرا بگیرید؛ پنج کلمه‌ای که هر چه سِیر کنید در این دنیا، نخواهید توانست بهتر از این کلمات حکمت‌آمیز را پیدا کنید. تعبیر حضرت این است که «لَو رَکِبتُمُ المَطی»؛ «مطی» جمع «مطیه» است؛ یعنی چهارپایان و مراکبِ آن روزِ دنیا؛ حالا شما بفرمائید هواپیما و اتومبیل. فَاَنضَیتُموها؛ یعنی فرسوده کنید؛ [یعنی اگر] آن قدر سواری بکشید از این شتر یا این اسب که از پا بیندازید او را؛ یعنی این قدر پیش بروید؛ راه بروید. خلاصه، کنایه از این معنا است که هر چه بگردید، نخواهید توانست مثل این کلمات را در حکمت پیدا کنید. این پنج کلمه [برای هر کس] این است:
اَلا لا یَرجو اَحَد اِلَا رَبَه
[اول:] امیدی به غیر خدا نداشته باشد؛ پشت سر همه‌ی عوامل مادی، اراده‌ی الهی را ببیند. گاهی همه‌ی وسایل مادی هم فراهم است اما نتیجه‌بخش نمی‌شود. همه‌ی این سلسله‌ی علل و معالیلی که در این عالَم طبیعت گذاشته شده است، قوامش و تأثیرش به اراده‌ی الهی است. این را آدم بفهمد و امید او به خدا باشد؛ امید او به این عوامل ظاهری، یعنی به این جسم‌های بی‌روح و این کالبدهای بی‌جان نباشد. همه‌ی این علل و عوامل، بدون اراده‌ی الهی کالبدی هستند بی‌جان؛ جان آنها، روح آنها، حقیقت آنها عبارت است از اراده‌ی الهی. پس در همه چیز دنبال امید به خدا باشید؛ این، کار انسان را خیلی آسان و گوارا می‌کند.
وَ لا یَخافَنَ اِلَا ذَنبَه
[دوم:] از هیچ چیز هم جز گناهِ خود نترسد. این گناه، آثار دنیوی و اخروی دارد. وَ ما اَصابَکُم مِن مُصیبَه فَبِ‌ما کَسَبَت اَیدیکُم؛(2) این همان گناهان ما است، خطاهای ما است؛ ما هستیم که با سو تدبیر خودمان، با سو عمل خودمان، با تنبلی خودمان، با دخالت دادن هواهای نفسانی خودمان، کارها را خراب می‌کنیم و میوه‌ی تلخ آن، کام ما را تلخ می‌کند. پس آنچه باید واقعاً از آن بترسیم، خطای خود ما، گناه خود ما، تخلف خود ما است. این دومی موجب می‌شود که انسان مراقب باشد که در همه‌ی امور زندگی خطا نکند، مواظب باشد که درست بیندیشد، درست فکر کند، درست عمل کند و خواستها و هواها را در تصمیم‌گیری‌های گوناگون در زندگی خودش اثر ندهد. همین جور هم هست؛ در زندگی‌تان [اگر] نگاه کنید، خواهید دید همه چیز همین جور است.
وَ لا یَستَحیِی العَالِمُ اِذا لَم یَعلَم اَن یَتَعَلَم
[سوم:] شخصی که عالم است، خجالت نکشد از اینکه بیاموزد آن چیزی را که نمی‌داند. مرحوم کیوان سمیعی - مرد بافرهنگِ فرهیخته‌ای بود به قول امروز؛ مرحوم کیوان سمیعی چند سال پیش فوت کرد - می‌گفت مرحوم حاج آقا حسین قمی در سفری که از عتبات آمده بود برای زیارت و برمیگشت، آمد کرمانشاه - مرحوم آقای حاج آقا حسین قمی مرجع تقلید بود آن وقت - یک مسئله‌ای در قبله محل اختلاف شد بین علما، مرحوم سردار کابلیِ معروف که اهل نجوم و این چیزها بود، آمد نشست برای حاج آقا حسین شرح داد؛ می‌گوید من در مجلس بودم، دیدم حاج آقا حسین وقتی فهمید که این مردِ واردی است، با اینکه سردار کابلی، هم سناً، هم رتبه‌ی علمی‌اش و رتبه‌ی حوزوی‌اش خیلی پایین‌تر از مرحوم حاج آقا حسین بود - البته او هم عالم بود، فاضل بود - حاج آقا حسین مثل یک شاگرد گفت شما فردا هم تشریف بیاورید؛ فردا هم آمد برایش شرح داد مسئله‌ای را در باب قبله و تبیین کرد برای او. شما عالم هستید، اما این مطلب را وقتی نمی‌دانید، از اینکه بروید یاد بگیرید شرم نکنید. آنچه حالا انسان می‌خواهد یاد بگیرد و بنا دارد که یاد بگیرد، نگویید «من بروم یاد بگیرم با این شأن و با این مقام و با این شهرت؟» ببینید این دایره‌ی علم‌آموزی و گسترش علم تا کجاها همین طور گسترده می‌شود! تمام‌شدنی نیست یاد گرفتنِ انسان.
وَ لا یَستَحیی اِذا سُئِلَ عَما لا یَعلَمُ اَن یَقولَ اللهُ اَعلَم
[چهارم:] یک چیزی هم که از شما پرسیدند، وقتی نمی‌دانید، خجالت نکشید از اینکه بگویید: من نمیدانم، خدا می‌داند. حالا در این روایت دارد «اللهُ اَعلَمُ»؛ در یک روایت دیگر با یک سند دیگری همین مطلب نقل شده که دارد «اَن یَقولَ لا اَعلَم». آدم چیزی را که نمی‌داند، خجالت نکشد از اینکه بگوید من نمیدانم آن را؛ علم را با جهل مخلوط نکنید. الان خیلی‌ها از این کسانی که مدعیانِ علم هستند در عرصه‌های مختلف نه فقط عمامه‌ای‌ها؛ عمامه‌ای و غیر عمامه‌ای؛ دیگر حالا غیر عمامه‌ای‌ها شلوغ‌تر کرده‌اند تا عمامه‌ای‌ها اینها وقتی یک چیزی را نمی‌دانند، ننگشان می‌کند که بگویند نمی‌دانیم، رشته‌ی ما نیست، کار ما نیست، بلد نیستیم، تحقیق نکرده‌ایم، درسش را نخوانده‌ایم؛ ننگشان می‌کند که این را بگویند؛ یک چیزی حتماً در جواب افاده می‌کنند، افاضه می‌کند، غلط؛ یعنی جهل را می‌ریزند در عرصه و سفره‌ی علم، مخلوط می‌کنند، علم را خراب می‌کنند.
وَ اعلَموا اَنَ الصَبرَ مِنَ الایمانِ بِمَنزِلَهِ الرَأسِ مِنَ الجَسَدِ وَ لا خَیرَ فی جَسَد لا رَأسَ لَه
[پنجم:] همه چیزِ ایمان صبر است. صبر یعنی تحمل کردن، استقامت کردن، پای فشردن در راه صحیح؛ به این میگویند صبر، که پشتوانه‌ی همه‌ی حرکتها و تلاش‌های انسان هم صبر است.
1) خصال، ج 1، ص 315؛ «علی (علیه السلام) فرمود: کلماتی از من فرا گیرید که اگر بر چهارپایان سوار شوید و در راه‌پیمایی آنها را از پای درآورید، مانند آن کلمات را نخواهید یافت. هان که هیچ کس جز به پروردگارش امید نبندد و بجز از گناهِ خویش نهراسد و چون چیزی نداند از فرا گرفتنش خجالت نکشد و چون چیزی از او سوال شد که نمی‌داند، خجالت نکشد و بگوید خدا بهتر می‌داند، و بدانید که شکیبایی برای پیکره‌ی ایمان همچون سر است برای بدن، و بدنی که سر ندارد خیری در او نیست.» 2) سوره‌ی شوری، بخشی از آیه‌ی 30؛ «و هر [گونه] مصیبتی به شما برسد به سبب دستاورد خود شما است...»
منبع: مهر