چیزی بیشتر از بقیه دنیا نمی‌خواهیم؛ امکانات و حمایت / از عملکرد تیم راضی‌ام
افشین فرزام گفت: جامعه آماری ما در رشته رویینگ خیلی پایین است، مجموعه‌ی فدراسیون باید تلاش کند تا بتواند جوان‌های بیشتری را جذب رشته رویینگ کند. روه ورزشی تیتر کوتاه - نسیم شیرازی: تیم‌ملی رویینگ ایران با دو مدال از بازی‌های آسیایی هانگژو بازگشت تا بعد از استراحتی کوتاه برای کسب سهمیه المپیک آماده شوند. آمادگی که به گفته سرمربی این تیم حتی یک روز از دست دادن تمرین یعنی یک روز بیشتر...
روه ورزشی تیتر کوتاه- نسیم شیرازی: تیم‌ملی رویینگ ایران با دو مدال از بازی‌های آسیایی هانگژو بازگشت تا بعد از استراحتی کوتاه برای کسب سهمیه المپیک آماده شوند. آمادگی که به گفته سرمربی این تیم حتی یک روز از دست دادن تمرین یعنی یک روز بیشتر تمرین کردن رقیب و همین تفکر «افشین فرزام» هم باعث شده تا ورزشکاران رویینگ در مسابقات سال‌های اخیر دست خالی از مسابقات بیرون نیایند، یا با مدال برمی‌گردند و یا ثبت رکوردی قابل تامل و البته که همه‌ی این‌ها در حالی است که خوب از وضعیت استاندارد نبودن فضای تمرینی این رشته و امکانات کم می‌دانیم. گفت‌وگوی تیتر کوتاه با «افشین فرزام» سرمربی پراطلاعات تیم ملی رویینگ را در ادامه خواهید خواند.
مصاحبه‌ی قبلی گفتید با هدف رسیدن به ترکیب ایده‌آل برای نشستن در قایق‌ها در حال محک بچه‌ها هستید، توانستید در نهایت به ترکیب ایده‌آل برسید و آیا از عملکرد تیم راضی بودید؟
ما شاید طی دو سه اردو با توجه به تست‌گیری‌های مختلف در ترکیب‌های متفاوت به ارنج‌هایی رسیدیم که می‌توانست بهترین حالت و بهترین شرایط تیم ما را برای‌مان مشخص کند. به طور کلی با این‌که پیش‌بینی سه مدال کرده بودم و دو مدال و دو مقام چهارمی به دست آمد باز هم از تیم راضی هستم. یکی از مقام‌های چهارمی با بیست صدم ثانیه مدال‌مان از دست رفت و پسرهای‌مان هم به آن رکوردی که مدنظرم بود رسیدند چرا که در مسابقات مقدماتی در کنار رقبای خیلی قوی خیلی خوب عملکردشان را نشان دادند و رکوردهای خیلی خوبی را به ثبت رساندند.
فکر می‌کردید «مهسا جاور» و «زینب نوروزی» بتوانند نقره‌ی بازی‌ها را به دست بیاورند؟
در بخش چهارنفره همیشه تیم بانوان ایران مغلوب چهارنفره قدرتمند ویتنام با فاصله زیاد می‌شد و ما واقعا به گونه‌ای کار کرده بودیم که این پیش‌بینی را می‌کردم تا بتوانیم برای اولین بار از سد ویتنام بگذریم. در قهرمانی آسیا که چند ماه پیش برگزار شده بود در دو نفره توانسته بودیم این کار را انجام دهیم اما خب بازی‌ها باتوجه به این‌که شرایط متفاوت و سطح خیلی بالاتری دارد و تیم‌ها آماده‌تر می‌آیند باید نشان می‌دادیم که حتی در بازی‌ها هم می‌توانیم چه در دونفره و چه چهارنفره می‌توانیم ویتنام را پشت سر بگذاریم که خداراشکر این اتفاق افتاد و حداقل دو نقره یک برنز و حتی سه نقره را در حالت ایده‌آل برای تیمم در نظر گرفته بودم.
امیدوارم با توجه به این‌که هوا خنک می‌شود کمی آب دریاچه به سطح ایده‌آلش برگردد، این پیست تخصصی بچه‌های کانا و کایاک هست که می‌توانند تمرینات تخصصی‌شان را انجام دهند
البته بیشتر توجه رسانه‌ها با توجه به نتایج قبل روی «نازنین ملایی» و «کیمیا زارعی» بود که در دونفره از مدال بازماندند.
«نازنین ملایی» و «کیمیا زارعی» هم رکورد خوبی به ثبت رساندند و رکوردهای‌شان نزدیک به رکورد «مهسا جاور» و «زینب نوروزی» بود که این نشان می‌داد که آن‌ها هم خوب کار کردند و خب رقابت آن‌جا حساس‌تر شده بود و بین قایق دوم تا چهارم و پنجم شاید یک ثانیه یا یک ثانیه و نیم فاصله است که نشان می‌داد رقابت سنگینی بود. واقعا قبل از مسابقه و بعد از مقدماتی که برای فینال آماده شدند هم من و هم خودشان انتظار یک مدال خوشرنگ را داشتیم ولی به‌هرحال مسابقه است و پیش می‌آید. رسانه‌ها و آن‌هایی که خارج از تیم هستند روی نفراتی که شاخص‌تر هستند بیشتر توجه می‌کنند ولی شرایط تیم من همیشه این‌گونه است که ما سعی می‌کنیم تمام تیم را به یک سطح قابل قبولی برسانیم و در واقع بار مسئولیت تیم به تمام نفرات پخش می‌شود تا بتوانند قابلیت‌های خود را نشان دهند.
به‌طور کلی امسال برای رویینگ سال متفاوتی بود و قبلا هم گفته بودم که سخت‌ترین سال بازی‌ها امسال است و من خودم در گوانگجو، اینچئون، جاکارتا بودم و به دو دلیل در هانگژو کار سخت شده بود. اول این‌که همیشه از بین چهارده ماده هر کشوری می‌توانست ده ماده را انتخاب کند که این باعث می‌شد همیشه مدال‌ها یک مقدار بین کشورها تقسیم شود، چینی ها این‌بار اعلام کردند که در هر 14 ماده با تیم اصلی و المپیکی شرکت می‌کنند که معمولا کم‌تر پیش می‌آمد که در تمام ارنج‌ها با تیم اصلی خود شرکت کنند، تیم اصلی چین صاحب مدال جهانی و المپیک است و سطح خیلی بالایی نه تنها در آسیا که در دنیا دارد. معمولا در بازی‌های قبلی در نهایت سه ماده تیم اصلی‌شان را می‌آوردند و در بقیه‌ی مواد بقیه نفرات‌شان می‌آمدند و کار برای بقیه‌ی کشورها مقداری راحت‌تر بود ولی امسال کار را خیلی سخت کرده بودند. از طرف دیگر ما همیشه در سبک‌وزن‌ها، تک نفره مردان و خانم‌ها و همینطور 4 نفره سبک وزن بانوان مدال‌ها را صید می‌کردیم، مطمئن باشید اگر حتی مانند جاکارتا برگزار می‌شد ما الان بیشتر از سه مدال هم گرفته بودیم و شاید یکی از مدال‌های‌مان هم طلا می‌شد.
در تیم مردان مدالی نصیب تیم‌ملی نشد، دلیل این خالی ماندن دست رویینگ از مدال مردان چیست؟
در مردان «امیرحسین محمودپور» سبک وزن بود که اگر در تک‌نفره سبک‌وزن شرکت می‌کرد حتما مدال می‌گرفت که این ماده را حذف کرده بودند. در دو نفره هم ما روی دو نفره سبک وزن حساب کرده بودیم که با توجه به این‌که «رضا قهرمانی» نتوانست خودش را به وزن ایده‌آل سبک‌وزن برساند ما مجبور شدیم از این بچه‌ها در سنگین‌وزن استفاده کنیم که البته از حدود بیست روز قبل از مسابقات متوجه شدیم که برای رسیدن به سر وزن «رضا قهرمانی» مشکل دارد وگرنه دونفره آن‌ها هم در مقابل سنگین وزن‌ها چهارم شدند که اگر در سبک‌وزن شرکت می‌کردیم می‌توانستیم مدال بگیریم.
رئیس فدراسیون در مصاحبه‌ای گفته بود که وقتی دختران قایقران مدال می‌گیرند به کف دستان پینه‌بسته‌شان نگاه کنیم، از سختی‌های رسیدن به سکو بخواهید چند جمله بگویید به چه مواردی اشاره می‌کنید؟
رویینگ با توجه به این‌که در فضای باز تمرینات انجام می‌شود رشته سختی است، خب ماه‌های زیادی از سال را باید در سرما، باد، باران، برف و برودت هوا باید تمرین کنی و خیلی از ماه‌های سال باید زیر آفتاب، در گرما و شرایط سخت تابستانی تمرین کنی و شاید در طول سال ما دو ماه باشد که بتوانیم در هوای مناسب تمرین کنیم و چون رویینگ رشته‌ی استقامتی است می‌طلبد که حداقل از دوازده ماه سال 11 ماهش را تمرین کنیم.
ساعت تمرینات با توجه به نوع رشته‌اس که داریم زیاد است و هر روز باید وقت زیادی برای تمرین بگذاریم و باید از موارد متفرقه و حاشیه زندگی باید کم کرد و به تمرین پرداخت چون دنیا بیکار ننشسته‌اند و کشورهای دیگر سخت تلاش می‌کنند. هر یک روزی که سر تمرین از دست بدهی رقیبت در حال تمرین است و به همین خاطر شرایط به گونه‌ای است که بچه‌ها باید سخت کار و تلاش کنند که این سخت کار کردن بخشی به نمایان شدن همان پینه‌های کف دست بچه‌ها برمی‌گردد که در رویینگ این متداول است و بیشتر پاروزنان در دنیا از شدت تمرین حتی کف دست‌شان ترک می‌خورد، دچار پارگی و خونریزی هم می‌شود که منظور رئیس فدراسیون هم تلاش بچه‌ها بوده است.
سوال تکراری است، ولی امکانات ایران در این مسابقه نسبت به سایر کشورها چطور بود و آیا می‌شود بخشی از انتظاری که برآورده نشد را گردن امکانات انداخت؟
بحث قایق و پارو را که کنار بگذاریم بحث زیرساختی رویینگ مورد توجه است، همین پیست هانگژو که هر کدام از مدیران، مسئولان و سرپرستان کاروان ایران می‌دیدند هاج و واج از امکاناتی که تازه در یکی از استان‌های چین بود می‌ماندند. در تمام استان‌های چین چنین کمپی را می‌بینید و این نشان‌دهنده این است که باید سرمایه‌گذاری کنید و خروجی‌اش را به تناسب سرمایه‌گذاری که انجام می‌دهید انتظار داشته باشید.
«نازنین ملایی» و «کیمیا زارعی» هم رکورد خوبی به ثبت رساندند و رکوردهای‌شان نزدیک به رکورد «مهسا جاور» و «زینب نوروزی» بود که این نشان می‌داد که آن‌ها هم خوب کار کردند و خب رقابت آن‌جا حساس‌تر شده بود و بین قایق دوم تا چهارم و پنجم شاید یک ثانیه یا یک ثانیه و نیم فاصله است که نشان می‌داد رقابت سنگینی بود
یک سال هم بازی‌ها به تعویق افتاد و این امکاناتی که می‌گویم بیشتر کشورها اگر از اروپا، آمریکا و استرالیا نگوییم در همین آسیا کشورهای بسیاری مانند هنگ‌کنگ، ژاپن، چین، کره‌جنوبی از این امکانات به خوبی بهره‌مند است. این‌که 5 سال در مسافت بتوانی تمرین کنی با وقتی که از این پنج سال فقط یک ماه بتوانی در مسافت تمرین کنی کاملا اختلاف مشهودی دارد که این واضح و مشخص است. ضمن این‌که در این یک ماه آخر در پیست دو کیلومتر تمرین کردیم درحالی‌که تمرینات رویینگ بالای دو کیلومتر باید انجام شود یعنی باید یک پیست 5 تا ده کیلومتری داشته باشیم که تمرینات تخصصی آن‌جا انجام شود و یک ماه آخر تیم‌ها به دوهزار متر برای شبیه‌سازی و رکوردگیری می‌آیند و یا در طول تمرین استقامت و مسافت هفته‌ای یکی دوبار به دوهزار برمی‌گردند تا نواقص را آن‌جا مشخص و بیشتر کار کنند.
از آب دریاچه آزادی بگویید، کم شدن آن تاثیری در تمرین بچه‌های رویینگ ندارد؟
امیدوارم با توجه به این‌که هوا خنک می‌شود کمی آب دریاچه به سطح ایده‌آلش برگردد، این پیست تخصصی بچه‌های کانا و کایاک هست که می‌توانند تمرینات تخصصی‌شان را انجام دهند. همینطوری پیست برای‌مان کوچک هست وقتی آبش هم پایین‌تر بیاید طول و عرض پیست کم‌تر می‌شود و ما را خیلی محدودتر می‌کند.
برای کسب سهمیه المپیک چه برنامه‌ای دارید و منتظر چند سهمیه می‌توانیم باشیم؟
با توجه به قوانین به‌روز شده فدراسیون جهانی من فکر می‌کنم هر کشوری در نهایت دو سهمیه از مسابقات قاره‌ای بتواند صید کند که حالا ما تمام تلاش‌مان را باید برای به‌دست آوردن دو سهمیه داشته باشیم، حالا این‌که دو سهمیه به چه شکل، در چه بخش‌ها و جنسیتی باشد خیلی برای‌مان تفاوتی ندارد و امیدوارم که هر دو سهمیه‌ای که هر کشور می‌تواند از مسابقات قاره‌ای به‌دست بیاورد را ما هم کسب کنیم.
از «بهمن نصیری» خبری دارید، گویا می‌خواست با پیراهن ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو رقابت کند.
از «بهمن نصیری» بی‌خبر نیستم، در مسابقات دانشجویی دیدم، قبل از بازی‌ها هم در تماس بودیم، سخت تمرین می‌کند که بتواند یا در قهرمانی اروپا و یا در سهمیه المپیک فاینال که اوایل خرداد سال آینده باشد بتواند کسب سهمیه کند و خیلی امیدوار است که بتواند در بازی‌های آسیایی دور بعد برای تیم ایران مسابقه دهد.
حرف پایانی شما برای این گفت‌وگو و هرآن‌چه که فکر می‌کنید لازم است مسئولان و مردم الان بخوانند.
جامعه‌ی آماری ما در رشته رویینگ خیلی پایین است، مجموعه‌ی فدراسیون باید تلاش کند تا بتواند جوان‌های بیشتری را جذب رشته رویینگ کند، در بخش بانوان ما علاقه‌مندان زیادی به رشته رویینگ داریم ولی در بخش آقایان با توجه به موارد تمرینی که گفتم در طول سال باید درگیر تمرین باشند و به هرحال از نظر اقتصادی دچار چالش می‌شوند. وقتی نگاه می‌کنند که قرار است چند سال بعد که قهرمانی‌شان تمام می‌شود نتوانند درآمدی داشته باشند و چرخ زندگی و مسئولیتی که می‌پذیرند را به دوش بکشند شاید در بخش آقایان با توجه به مواردی که گفتم سخت‌تر و کم‌تر جذب این رشته می‌شوند ولی اگر جذابیتی را در این رشته ابتدا با تاسیس و درست کردن یک کمپ تمرینی مانند تمام دنیا درست کنیم می‌توانی سهم بزرگی در ایجاد انگیزه برای آمدن به رویینگ ایجاد کنیم، ما چیزی فراتر از بقیه نمی‌خواهیم، حداقل های رویینگ را می‌خواهیم که تاسیس شود و جوان‌ترها بدانند که محلی برای تمرین دارند، از طرف دیگر بتوانیم بعد از تاسیس زیرساخت‌ها، لیگ جذابی را در رشته رویینگ داشته باشیم که احساس کنند درآمدی دارند و این باعث می‌شود در رشته رویینگ خروجی بهتری داشته باشید. کشوری مانند چین وقتی می‌خواهد تیم ملی‌اش را گزینش کند شاید از بین دو سه هزار نفر این کار را انجام دهد و دست مربی برای انتخاب باز است ولی در ایران متاسفانه ما این شرایط را نداریم، یک تعداد نفرات محدودی هستند که باید با آن‌ها کار کنیم و طوری کار کنی که کم‌ترین آسیب را داشته باشند، چرا که جایگزینی برای‌شان نداری.
باید به‌نوعی کار کنی که سال‌های زیاد دوام بیاورند. اگر بخواهی فشار شدیدی برای یک مسابقه‌ای بیاوری شاید همان سال و همان مسابقه را تحمل کنند ولی این‌که تداوم و استمرار داشته باشد برای‌شان سخت می‌شود. با تمام این محدودیت‌ها وقتی می‌توانیم مدال کسب کنیم اگر عزم ملی برای رشته رویینگ باشد حتما می‌توانیم تعداد مدال‌های‌مان را افزایش دهیم. بازی‌های آسیایی نشان داد که مسابقه متفاوتی است و خیلی از قهرمانان ما در رشته‌های دیگر که عناوین خوبی در آسیا و رشته‌های دیگر داشتند حتی در مسابقات جهانی دیدیدم که می‌توانست در اولین مسابقه‌اش حذف شود و این نشان می‌دهد مدال‌آوری در بازی‌های آسیایی واقعا کار بسیار سختی است و امیدوارم این نگاه ویژه برای رشته رویینگ انجام شود تا شاهد آینده خیلی بهتر و پررنگ‌تری در این رشته باشیم.
