کیانوش جهان‌پور؛ سخن‌گویی که رفت اما در خاطرات کرونایی می‌ماند

عصر ایران؛ مهرداد خدیر - تغییر سخن‌گوی وزارت بهداشت در شرایط معمول، خبری کاملا عادی است و اساسا وزارت بهداشت قبل‌تر سخن‌گو نداشت و از نظر خبری و سیاسی حساسیت قوه قضاییه یا وزارت خارجه را ندارد تا توجه رسانه‌ها مدام به جانب آن باشند. کرونا که آمد اما داستان تغییر کرد و طی 110 روز از اول اسفند 1398 تا همین دیروز و در غالب روزها و به جز ایام اولیه که دکتر ایرج حریرچی آمار می‌داد، تقریبا هر روز دکتر کیانوش جهان‌پور به عنوان سخن‌گوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در مقابل دوربین ظاهر می‌شد و به سبب آمار روزانه اخبار ساعت 14 شبکه اول سیما هم بار دیگر در کانون توجه قرار گرفت.

برخی اظهار نظرهای آقای جهان‌پور اما ظاهرا به مذاق‌هایی خوش نمی‌آمد منتها او دوست نداشت مثل محمد‌رضا حیاتی (البته قبل از ابراز ارادت به ابی!) فقط خواننده متنی باشد که در مقابل او قرار داده‌اند و مقدمه و مؤخره هم داشت و توییت هم می‌گذاشت. در آن میانه چند روز تلویزیون بیشتر به خبرنگارپزشک خود میدان داد و کمی میدان مانور جهان‌پور محدود شد اما دوباره بازگشت. او از دو سو تحت فشار بود. ازیک طرف رسانه‌های فارسی زبان که در آمارها تشکیک می‌کردند و جهان‌پور ناچار بود مدام توضیح دهد منظور از جان‌باختگان کرونا کسانی است که مرگ آنان به خاطر ابتلا مسجل شده و طبعا فردی که تست نداده و درگذشته در آمار نمی‌آید. از سوی دیگر در داخل که پاره‌ای اظهار نظرها درباره منشأ شیوع ویروس چه در خارج و چه در داخل را برنمی‌تافتند. با این حال سعی کرد توازن را برقرار کند هر چند در یک فقره انتقاداتی متوجه او شد.

علت تغییر کیانوش جهان‌پور را می‌توان از متن حکم انتصاب سخن‌گوی جدید دریافت. البته روایت رسمی این است که اساسا وزارتخانه تا کنون سخن‌گو نداشته و دکتر جهان‌پور در واقع مدیر روابط عمومی بوده و ما تصور می‌کردیم او سخن‌گو بوده اما به هر حال در 110 روز گذشته در افکار عمومی به عنوان سخن‌گو شناخته شده است. در حکم دکتر نمکی به سخن‌گوی جدید یا اولین سخن‌گو آمده است: «از آنجا که هر گونه اظهار نظر سخن گو دیدگاه رسمی دستگاه و وزیر مربوطه تلقی می‌شود لذا قبل از طرح موارد در رسانه ها و شبکه های اجتماعی ضروری است با من هماهنگی و از هر گونه سیاسی کاری پرهیز کنید.» همین عبارت روشن می‌کند دلیل تغییر کیانوش جهان‌پور چه بوده است. این است که آقای وزیر نمی‌خواسته بابت حرف های او هزینه بدهد.