گنج خانلو: انگیزه‌ای برای بهتر شدن ندارم / قهرمان دوچرخه سواری آسیا، دوچرخه ندارد!
قهرمان دوچرخه سواری آسیا می گوید بدون داشتن دوچرخه تخصصی شخصی به بام قاره کهن رسیده، در حالی که رقبایش از تجهیزات بسیار بهتری برخوردار هستند.
به گزارش "ورزش سه"، محمد گنج‌خانلو دوچرخه سوار تیم ملی که هفته گذشته موفق شد در رقابت‌های دوچرخه سواری پیست آسیا در رشته اسکرچ مدال طلای این رقابت‌ها را کسب کند، به مدت 10 سال عضو تیم‌های ملی جاده و پیست کشور بوده و امسال ششمین سال حضور خود در سپاهان را تجربه میکند. او که به جز دو سال در دوران اوج گیری کووید 19، به هشت دوره مسابقات آسیایی اعزام شده تا کنون 8 مدال در این رقابت‌ها کسب کرده است. گنج‌خانلو پر افتخارترین دوچرخه سوار آسیا در رده سنی امید است و در مجموع توانسته 11 مدال آسیایی را کسب کند. خبرنگار ورزش سه به بهانه کسب مدال طلای گنج‌خانلو در رشته اسکرچ آسیا گفتگویی با این دوچرخه سوار داشته که ماحصل آن را در ادامه می خوانید:
* حضور در دو رقابت آسیایی در کمتر از دو روز امسال مسابقات آسیایی جاده و پیست بسیار نزدیک به هم برگزار شد، سطح مسابقات بسیار بالا بود و تیم‌های دیگر از نظر تعداد شرکت کننده از ما کامل‌تر بودند، در این مسابقات با توجه به اینکه شانس کسب مدال داشتم مقام ششم را کسب کردم، متاسفانه کار تیمی تیم‌های ژاپن و قزاقستان بهتر بود، پس از این مسابقات بلافاصله از تایلند به مالزی سفر کردم و با خستگی فراوان در مسابقات پیست شرکت کردم. کشور‌های دیگر در رشته‌های پیست و جاده دوچرخه سواران متفاوت دارند، ولی من پس از 156 کیلومتر رکاب زدن در مسابقات جاده تایلند دو روز بعد در مالزی مدال طلای پیست آسیا را کسب کردم، اما رقبای من شرایط بهتری داشتند و با آمادگی بالاتری در مسابقات شرکت کرده بودند. مسابقه روز جمعه رشته اسکرچ 15 کیلومتر در 60 دور پیست بود که من 15 دور آخر را با حمله‌ای که داشتم به صورت تکی ادامه دادم و در این 15 دور گروه به من نرسید و موفق شدم از خط پایان عبور کنم.
* دوچرخه من نصف دوچرخه‌های رقبا نیست کشور ژاپن در پیست و قزاقستان در جاده اصلی‌ترین رقبای ما هستند که حتی در المپیک و قهرمانی جهان صاحب مدال می‌شوند و از مدعیان اصلی هستند، ولی با تمام این شرایط من توانستم از آن‌ها عبور کنم و قهرمان آسیا شوم. دوچرخه سواری رشته تجهیزات محوری است، دوچرخه من نصف دوچرخه‌های رقبا نیست، دوچرخه‌هایی که کشور‌های آسیای استفاده می‌کنند در کلاس جهانی است و دوچرخه من غیر تخصصی است که تنها دارایی فدراسیون است و به خاطر قیمت بالا، دوچرخه شخصی نداریم.
* دوچرخه شخصی و پیست چوبی نداریم هزینه قرارداد ما همیشه صرف مخارج شخصی می‌شود و امکان پس انداز آن وجود ندارد برای همین از نظر دوچرخه و تجهیزات عقب هستیم و همیشه مشکلاتی مثل نبود دوچرخه و پیست چوبی و از همه مهم‌تر اعزام نشدن به مسابقات مقدماتی وجود دارد. پیست چوبی و پیست سیمانی بسیار متفاوت هستند، متاسفانه پیست چوبی در ایران نیست و شنیده ام قرار است باشگاه سپاهان در اصفهان پیست چوبی راه اندازی کند، ولی من با وجود این کمبود امکانات در محدودیت‌ها مدال گرفته ام.
* هزینه قرارداد کفاف زندگی را نمی‌دهد فصل گذشته با مبلغ اندکی که پاسخگوی خرید یک دوچرخه هم نیست قرارداد بستم و زمانی که پول پرداخت شد ارزش آن به یک سوم رسیده بود. این مبلغ نیمی از هزینه‌های دوچرخه را هم تامین نمی‌کند و اصلا شرایط خوبی نیست. من که در صدر دوچرخه سواری ایران هستم مشکلات مالی زیادی دارم و نمی‌توان درآمدم را پس انداز کنم، با اینکه 10 سال عضو تیم ملی بودم و با تمام افتخاراتم یک آپارتمان 50 متری ندارم و این تبدیل به مشکلی برای آینده من شده است. حداقل چیزی که یک ورزشکار ملی با این همه افتخار دارد یک خانه است که من متاسفانه برای ادامه زندگی ندارم. این مبالغ حتی پاسخگوی خرید یک دوچرخه هم نیست چه برسد به پس انداز کردن، یک دوچرخه سوار روزانه 5 الی 6 ساعت تمرین میکند و نباید تمرینات خود را متوقف کند و نمیتواند شغل دوم داشته باشد، چون باید بعد از تمرین ریکاوری داشته باشد و خود را برای تمرین روز بعد آماده کند.
* انگیزه‌ای برای بهتر شدن ندارم من اگر بخواهم برای قهرمانی جهان، بازی‌های آسیایی و در صورت کسب سهمیه در المپیک حضور داشته باشم، انگیزه‌ای برای بهتر تمرین کردن ندارم و دلیل آن درگیری فکری برای آینده زندگی است، من هنوز نتوانستم پولی برای خرید یک خانه کوچک پس‌انداز کنم و فکر می‌کنم تنها چیزی که عامل انگیزه من شود داشتن پشتوانه مناسب است، با این پاداش‌های اندک و جوایزی که بعد از یکی دو سال می‌دهند، اصلا هیچ کاری پیش نمی‌رود، با اینکه مدال طلا گرفته‌ای فکرم درگیری آینده زندگی است که بعد از ازدواج آیا سرپناهی دارم؟ این شده تمام دغدغه من و در انگیزه من برای تمرین کردن یا بهتر تمرین کردن تاثیر گذاشته است. بعضی از دوستانم دوچرخه سواری را کنار گذاشتند و وارد کسب و کار شدند و الان از من بسیار موفق‌تر هستند. این مشکلات اگر حل شود ذهنم آرام می‌شود و می‌توانم بهتر دوچرخه سواری کنم. از باشگاه سپاهان بابت این چند سال حمایت تشکر می‌کنم و آرزو دارم در سال جدید میزان قراردادم تغییر کند تا حداقل بتوانم هزینه دوچرخه را تامین کنم، چون با مقدار قرارداد حتی هزینه دوچرخه هم تامین نمی‌شود.
* تفاوت دوچرخه سواری با سایر رشته‌ها چیست؟ نسبت به رشته‌های دیگر، دوچرخه سواری و محمد گنج‌خانلو چه چیزی کم می‌گذارد؟ از تمام وقت و فکر و جان خود برای این رشته صرف میکند، اما پاداشش کمتر است. امیدوارم باشگاه سپاهان یک نگاه جدید به دوچرخه سواری داشته باشد و حمایت کند تا بتوانیم برای باشگاه افتخار آفرینی کنیم و نماینده باشگاه در مسابقات قهرمانی آسیا باشیم. سپاهان 10 سال است در رشته دوچرخه سواری پیست و جاده در رده‌های جوانان، امید و بزرگسالان تیم داری میکند و در این 10 سال همیشه روی سکوی قهرمانی کشور بوده و دوچرخه سواران زیادی به تیم ملی تحویل داده است.
