6 ماه دیگر هیچ کس حامد حدادی را یادش نیست!/ حمله کاپیتان سابق تیم ملی به یک گروه خاص

به گزارش "ورزش سه"، با خداحافظی حامد حدادی از تیم ملی، پرونده نسل طلایی بسکتبال ایران هم بعد از نزدیک به دو دهه بسته شد. نسلی که چندین قهرمانی در آسیا، حضور در جام جهانی و المپیک را در کارنامه خود داشت و حالا هر کدام از ستاره های آن در گوشه ای از جهان مشغول فعالیت های شخصی خود و اغلب خارج از بسکتبال هستند. صمد نیکخواه بهرامی، کاپیتان سابق تیم ملی که زوج اصلی حامد حدادی در ترکیب تیم ملی محسوب می شد، زودتر از هم تیمی سابق تصمیم به خداحافظی گرفت. این ستاره سابق بسکتبال که این روزها در آمریکا زندگی می کند، اتفاقات بسکتبال ایران را زیر نظر دارد، اما خوش بین نیست که با وضعیت فعلی این رشته بتواند همکاری ای با فدراسیون داشته باشد. به بهانه نتایج ضعیف اخیر تیم ملی در جام جهانی و خداحافظی حامد حدادی، دقایقی با صمد نیکخواه بهرامی کاپیتان سابق تیم ملی بسکتبال همکلام شدیم که در ادامه مشروح صحبت های وی در گفتگو با خبرنگار "ورزش سه" را می خوانید.

کسی نمی تواند برای بسکتبال معجزه کند بازی های تیم ملی را در جام جهانی دیدم. نمی دانم برخی افراد کوته فکر هستند یا مغرض که اینگونه درباره نتایج اظهارنظر می کنند. باید بدانیم وضعیت بسکتبال ما در حال حاضر همین است و هیچ کس نمی تواند معجزه کند. زمان می برد تا نسل جدید بتوانند به اوج برسند. وقتی ما می گوییم نسل جدید برخی حمله می کنند و می گویند این بازیکنان جوان نیستند. بحث من تجربه است. باید بازیکنانی مثل بهنام یخچالی و محمد جمشیدی بیشتر در تیم ملی داشته باشیم که میدان دیده اند. کسی با یکی، دو تورنمنت باتجربه نمی شود. الان داشته بسکتبال ما همین است. شاید اگر من بودم، محمد جمشیدی را به جام جهانی می بردم، اما حتی اگر او و چند بازیکن دیگر که اسمشان مطرح می شود هم بودند، اتفاق خاصی رخ نمی داد.

بردن ایران برای کره، ژاپن و لبنان مثل قهرمانی جهان بود در دوره ای هستیم که یکسری بازیکن جا افتاده و باتجربه کنار رفته اند و زمان می برد تا نفرات جدید خودی نشان دهند. با یکی، دو سال هم نمی شود کاری کرد. قرعه به نام جواد داوری افتاده که در این دوران رییس فدراسیون باشد. می دانم سخت است که ما به تیم های آسیایی ببازیم و این را هواداران بسکتبال نمی توانند قبول کنند. ما همه این تیم ها را راحت می بردیم و برای تیم هایی مثل کره، ژاپن و لبنان بردن ایران مثل قهرمانی در جهان بود. به هر حال شرایط فرق کرده و هم این تیم ها سرمایه گذاری کردند و هم ما افت داشتیم. همین ژاپنی که سهمیه المپیک گرفت، بعد از باخت 15 سال قبلش به ما شروع به برنامه ریزی کرد.

هاکان دمیر بسکتبال ما را نمی شناسد! من به برخی انتخاب های فدراسیون ایراد می گیرم، اما هر کسی جای داوری بود، نتیجه همین بود. هر کسی ادعا می کند، اگر من رییس فدراسیون شوم، می توانم شش ماه بعد ایران را قهرمان آسیا کنم، جلو بیاید. در بحث انتخاب سرمربی هم هاکان دمیر ترکیه ای روی نیمکت تیم ملی بود که از نظر من کوچینگ خوبی نداشت. من سال ها بسکتبال بازی کردم و نمی توانم چیزی را اشتباه بگویم و اعتبار خودم را زیر سوال نمی برم. هاکان بازیکنان ما و بسکتبال ما را نشناخته و احتمالا اطرافیانش هم اطلاعات غلط به او دادند یا شناخت درستی از بسکتبال ایران نداشتند. او قبل از قبول این سمت پتانسیل بسکتبال ما را نمی دانسته و یا بالاتر از این فرض کرده بوده است. اگر من سرمربی بودم، چند بازیکن دیگر را به جام جهانی می بردم.

برخی معادلات را من و شما نمی دانیم یکسری معادلات هم هست که من و شما از آن خبر نداریم. رییس فدراسیون آدم غریبه ای با این ورزش نیست که بگوییم فریب می خورد. اگر یکسری اسم ها را در بسکتبال می بینید، مطمئن باشید معادلات پشت پرده وجود دارد و این انتخاب ها بسکتبالی نیست. انتخاب آرش بهادرزاده به عنوان سرمربی تیم ملی را نمی توانم هضم کنم. هر چقدر هم پرسیدم، جواب درستی نگرفتم. من هم گاهی اوقات با داوری صحبت می کنم، اما اگر مشورت هم بدهم، او کار خودش را می کند. فدراسیونی که از من مشورت بگیرد، هیچ وقت بهادرزاده را سرپرست تیم ملی نمی کند.

6 ماه دیگر کسی حامد حدادی را یادش نمی آید حامد حدادی بازیکن بزرگی بود که در اکثر موفقیت های تیم ملی در دو دهه اخیر نقش داشته است. به هر حال ورزش همین است و یک روزی دوران حرفه ای به پایان می رسد. هر کار دیگری که داشته باشید، در 40 سالگی تازه شروع موفقیت های شماست، اما در ورزش دوران بازنشستگی شما در سن 35 تا 40 سالگی فرا می رسد. منتظر این اتفاق بودیم و حامد تصمیم گرفت در اینجا به کار خود پایان دهد. البته طبق تجربه ای که خودم داشتم و برای دیگران دیدم، 6 ماه دیگر کسی از حامد حدادی حرف نمی زند! این بسکتبال ایران است که می ماند.

مگر در دنیا چند انسان بالای 215 سانتی متر دیده اید؟ اینکه می گویند چرا برای حامد حدادی جایگزین نداریم، تا حدودی طبیعی است. در پروسه بازیکن سازی در پست های مختلف زمان بالغ شدن متفاوت است. گارد راس 17، 18 سالگی، فورواردها 22، 23 سالگی و سنترها 26، 27 سالگی به پختگی می رسند. باید صبر کنیم چون بزرگترین مشکل ما در بسکتبال بازیکن سازی است. شاید به اندازه کافی به استعدادهای این پست توجه نمی شود. مگر در دنیا چند انسان بالای 215 سانتی متر دیده اید یا می شناسید. برای ساختن یک سنتر خوب یک باشگاه باید سال ها سرمایه گذاری کند.

نسل طلایی بسکتبال محدود به دو، سه نفر نبود من موفقیت های نسل طلایی بسکتبال را نه برای خودم می دانم، نه حامد. اینکه می گویند مثلث طلایی من، مهدی کامرانی و حامد حدادی وجود داشته، از نظر من به خاطر این بوده که چرخ دنده های بسکتبال به صورت همسان کار می کرده و چکیده آن 12 بازیکن حاضر در تیم ملی بوده است. نسل طلایی مربوط به کل بسکتبال ایران بوده، نه فقط دو، سه نفر. برای تکرار آن روزها باید خودخواهی را کنار بگذاریم و قبول کنیم که در بسکتبال دنیا در حال حاضر جایگاهی نداریم.

تا آدم های کوچک باشند، ما کار نمی کنیم من هر کاری بخواهم انجام دهم، قطعا بسکتبال را از همه بهتر بلدم. پس من و امثال من می توانیم به بسکتبال کمک کنیم. همه چیز پول نیست و گاهی اوقات باید به همین بازیکنان نسل طلایی که می گویید، توجه شود یا سمت ما بیایند. آدم های کوچک برای این در بسکتبال ما حضور دارند که امکانات و فکر درستی نیست. چون امثال من با این وضعیت نمی آییم کار کنیم. وقتی شما دیدید آدم های کوچک در سرزمینتان سایه شان بزرگ می شود، بدانید آفتاب در حال غروب کردن است، آن ها بزرگ نیستند. ادم های کوچک مثل قارچ سبز می شوند. این وضعیت باید یک جا درست شود و درست شدنس دست سیاستگذاران ورزش است.