آزادی فقط در «آزادی»/ ایران فقط تهران نیست!

عصرایران؛ علیرضا گرانپایه _ سازمان لیگ بالاخره تصمیم گرفت درب ورزشگاه را روی هواداران فوتبال باز کند، اتفاقی که ماه هاست در تمام کشورهای دیگر رقم خورده و این روزها حتی لیگ دسته دو کشورهایی مثل برزیل هم با حضور تماشاگران برگزار می‌شود ولی از آنجایی که سال‌هاست یادمان نمی‌آید منطق مشخصی در تصمیمات فوتبالی کلان کشور وجود داشته باشد، باز هم برایمان سوال پیش آمد که چرا فقط هواداران استقلال و پرسپولیس در ورزشگاه آزادی اجازه حضور در استادیوم را پیدا کردند؟

احتمالا وقتی ورزشگاه آزادی به عنوان اولین مکان برای اجرا آزمایشی انتخاب می‌شود باید دارای شاخص‌هایی باشد که ورزشگاه را از دیگر ورزشگاه‌های کشور متمایز کند. مثلا مدیران در پاسخ به این سوال که چرا فقط ورزشگاه آزادی، پاسخ دهند که این استادیوم دارای سیستم هوشمند کنترل فاصله اجتماعی است یا ما فقط در ورزشگاه آزادی می‌توانیم هویت هواداران حاضر را مشخص کنیم تا بدانیم فلان هوادار واکسن زده است یا خیر و رفتارش در ورزشگاه را زیر ذره‌بین بگیریم (اینکه ماسک می‌زند یا نه) اما همه ما بهتر از هر مدیری می‌دانیم و دیدیم که ورزشگاه آزادی هیچ کدام از این سیستم‌های معمول ورزشگاه‌های مدرن و نیمه مدرن دنیا را ندارد. کافیست تصاویر دو مسابقه اخیر استقلال و پرسپولیس در این ورزشگاه با حضور تماشاگران را مرور کنید تا متوجه شوید چیدمان تماشاگران حاضر در استادیوم هیچ تفاوتی با دوران قبل از کرونا ندارد. جالب اینجاست که ورزشگاه آزادی در تهران درحالی به عنوان استادیوم پایلوت اجرای آزمایشی حضور تماشاگران انتخاب شده که آمار کرونا شهر تهران هم هیچ نقطه امیدواری به ما نمی‌دهد، اینکه مثلا بتوانیم هواداران مس رفسنجان را قانع کنیم که چرا آن‌ها نمی‌توانند مسابقات تیم خودشان را از نزدیک تماشا کنند!

همین تیم مس رفسنجان مثال خوبیست، بازی هفته گذشته‌شان با پرسپولیس یادتان بیاید، تصاویری که از کرمان تماشا کردیم را بارها در چندین شهرستان دیگر هم دیده بودیم. هوادارانی که روی تپه یا ساختمان بلندی خارج از ورزشگاه تجمع کرده بودند تا بتوانند فوتبال تیم مورد علاقه خود را تماشا کنند.

تجمعی بدون هیچگونه نظارت اولیه مثل بررسی یک سوال ساده که آیا همه آن چند صد نفر واکسن زده‌اند؟ چرا وقتی می‌توانیم با نظارت ساده درب ورزشگاه‌ها را روی هواداران باز کنیم تا حداقل کنترلی در حد ماسک و واکسن داشته باشیم باید چشم‌هایمان را روی هوادارانی که از روی ارتفاع برای تماشا نود دقیقه فوتبال قد بلندی می‌کنند، ببندیم؟

هرچند بنظر می‌رسد طرح این سوالات از فدراسیون فوتبال فعلی و البته گرفتن پاسخ کمی پرتوقعی باشد. فدراسیونی که هنوز نتوانسته سیستم VAR را به ورزشگاه‌ها برساند تا این کمبود هر هفته در لیگ قربانی بگیرد، فدراسیونی که پای رییسش برای پرونده ارتباط با جادوگر به مجلس باز می‌شود، فدراسیونی که هنوز نتوانسته هیچ‌قدم جدی برای دریافت حق پخش تلویزیونی باشگاه‌ها از صدا و سیما طلب کند. فدراسیونی که متولی فوتبالی است که مدت هاست تنها دلخوشی بخشی از مردم شده است.