اجاره نشینی قهرمان جهان و پارالمپیک در خانه 50 متری!

به گزارش -، زندگی بدون بینایی قطعا برای هرکسی سخت است. همه می‌دانیم که بدون داشتن این نعمت بزرگ، تا چه اندازه در انجام کارها با دشواری مواجه خواهیم بود، اما در همین بین افرادی هستند که از بینایی محروم بوده یا دچار کم بینایی هستند، اما در کارهایشان موفق بوده و حتی از افرادی که این نعمت را دارا هستند هم موفق‌تر ظاهر شده‌اند.

در همین مسابقات اخیر پارالمپیک در توکیو، جودوکاران نابینا و کم بینای کشورمان کاری کردند کارستان و هر دو ملی پوش موفق به کسب مدال طلا شدند و پرچم ایران را در بزرگترین آوردگاه جانبازان و معلولان دنیا بالا بردند.

محمدرضا خیرالله زاده یکی از این جودوکاران طلایی کشورمان در پارالمپیک است. جوانی از خطه قهرمان پرور مازندران و از شهرستان بابل که نفر اول رنکینگ جهانی وزن 100+ کیلوگرم است.

او که ابتدا کشتی گیر بوده، به دلیل کمتر شدن بینایی اش، نتوانست این رشته را ادامه دهد. او می‌گوید محمود میران در سوق دادن او به سمت جودو تاثیر داشته است. حالا عاشق جودو است و بالاترین مقام‌ها و مدال‌ها را در این رشته یعنی طلای پارالمپیک 2020 توکیو را کسب کرده است.

مشروح گفت‌وگوی خیرالله زاده را در زیر می‌خوانید:

-: چرا مازندران در ورزش تا این حد موفق است؟

به آب و خاکش باز می‌گردد که قهرمان خیز است. اگر استعدادی وجود نداشته باشد، نمی‌توان تا این حد موفق بود. خوشبختانه بچه های مازندران پشتکار خوبی دارند و با تمرین و تلاش زیاد موفق می شوند.

-: مازندران کشتی گیر زیاد پرورش می‌دهد. چه شد که شما جودو را انتخاب کردید؟

سال 86 بود که یک مسابقه از محمود میران در المپیک 2004 را تماشا می کردم. همان زمان بود که به جودو علاقمند شدم و وارد این ورزش شدم. یک سال بعد عضو تیم ملی جوانان شدم و ادامه دادم. از سال 95 هم عضو تیم ملی کم بینایان شدم و با تلاش‌هایی که داشتم امسال به خوش رنگ ترین مدال برسم.

-: قبل از آن رشته دیگری انجام می‌دادید؟

چون مازندران استان کشتی خیزی است، در ابتدا کشتی کار می کردم، اما دیگر نتوانستم ادامه دهم.

-: چرا؟

کشتی رشته ای است که بینایی مهم است. از آنجا که بینایی من کمتر شده بود، پزشکم اعلام کرد که باید این رشته را کنار بگذارم. از طرفی، در جودو می‌توانیم حریف را بگیریم و لمس کنیم که برایم راحت تر بود.

-: از حضور در جودو احساس رضایت دارید؟

خوشبختانه با حضور در جودو و موفقیت‌هایی که کسب کردم، اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده و توانستم به آرزوهایم برسم.

-: مازندران جودوکار در سطح شما داشته است؟

در این سطح که کسی مدال پارالمپیک بگیرد، نداشته ایم، اما جودوکارانی در سطح کشور و استان داشتیم. مثل آقا یوسف زاده که الان سرمربی تیم ملی است. البته زمان آنها اعزام های برون مرزی کمتری در جودو نابینایان وجود داشت و به همین دلیل مدال ها هم کمتر بود.

-: اولین مربی تان چه کسی بود؟

ابتدا با برادران فلاحی کار را شروع کردم، اما مربی سازنده من آقای یوسف زاده است. الان هم با او در تیم ملی کار می‌کنم.

-: غیر از جودو، رشته رزمی دیگر را می‌توانستی ادامه بدهی؟

جوجیستو هم چند وقتی کار کردم، اما علاقه ای که به جودو داشتم، اجازه نداد به سمت ورزش دیگری بروم.

-: وضعیت تحصیلی تان چطور است. در چه مقطعی هستید؟

فارغ التحصیل مدیریت دولتی هستم. قصد دارم ارشد را هم ادامه دهم.

-: قرار است قهرمانان المپیک و پارالمپیک هم در سازمان های دولتی استخدام شوند؟

فعلا قانون در مورد اشتغال فرزندان پارالمپیکی ها است. امیدوارم پس از فرمایش مقام معظم رهبری این قانون تغییر کند.

-: اشتغال شما الان چگونه است، منبع درآمدی دارید؟

منبع درآمدی ندارم و گذران زندگی خیلی سخت است. متاسفانه تبعیض هایی هم وجود دارد که ناراحت کننده است.

-: اتفاقی افتاده است؟

ما به عنوان ورزشکار پارالمپیکی به اندازه توانمان مدال کسب کردیم، اما همین چند روز پیش مراسم تجلیل از مدال آوران مازندرانی در استانداری بود که تبعیض ها را شاهد بودیم. رهبری فرمودند که نباید فرقی بین ما و المپیکی‌ها باشد اما عملا خلاف آن صورت گرفت و نگاه ها متفاوت بود. این موضوعات باعث دلسردی می‌شود. استاندار قول پرداخت 10، 20 و 30 سکه را به المپیکی ها داده بود، اما برای ما اینطور نبود. من که طلای پارالمپیک گرفته بودم، تنها 10 سکه دادند.

-: در استان‌های دیگر هم چنین اتفاقی افتاده بود؟

تا جایی که من می دانم در استان - هیچ تبعیضی قائل نشدند. محمدرضا گرایی 50 سکه گرفت و ساره جوانمردی و مهدی اولاد هم 50 سکه. متاسفانه در استان مازندران نگاه‌ها فقط به کشتی است.

-: چند نفر پارالمپیکی از مازندران مدال کسب کردند؟

کلا 5 نفر بودیم که مدال گرفتیم و دوست دارم به این تبعیض رسیدگی شود. من بعد از 65 سال، مدال طلای پارالمپیک را به شهر بابل رساندم و با افتخار به مردم شهرم تقدیم کردم، اما هیچ اتفاقی نیفتاد. 40 روز بعد از من، علی اکبر یوسفی که قهرمان کشتی جهان شد، به او خودرو و دو قطعه زمین و یک و نیم میلیارد که گفتند از سوی خیرین جمع شده، دادند. جدا از این، دو نماینده شهر ما برای استقبال از قهرمان کشتی به فرودگاه امام هم رفتند و جشن مفصلی گرفتند، اما وقتی من بازگشتم، فقط آمدند و عکس گرفتند و رفتند، حتی در محله ما هم حضور پیدا نکردند که باعث دلگرمی شوند. متاسفانه تبعیض زیادی بین قهرمان المپیک و جهان وجود دارد.

-: به هرحال شما کار بزرگی کردید.

نمی خواهم ارزش های کار این قهرمانان کم شود، چون حقش بوده است. اما ما در این بین دیده نشدیم. متاسفانه هرچه قدر هم اعتراض کردیم، انداختند گردن مردم که آنها کشتی را بیشتر دوست دارند. بنر زدن و تجلیل کردن که دیگر برعهده مسئولین است. این کارها باز هم می‌گویم برخلاف صحبت رهبری بود.

-: به صحبت های رهبری اشاره کردید. از حس و حالتان برای این دیدار بگویید.

اولین بار بود که محضر ایشان حضور پیدا می کردیم. یک بار قبلا فرصت داشتیم، اما به مسابقات پرتغال اعزام شده بودیم. دیدار خیلی خوبی بود و حس فوق العاده ای داشت. حضرت آقا از عملکرد کاروان پارالمپیک رضایت داشتند و از کیفی سازی ابراز رضایت کردند.

-: از عملکرد خودتان در توکیو رضایت داشتید؟

پاراالمپیک، میدان متفاوتی است و این را واقعا حس کردیم. خوشبختانه مسابقات هم سطح بالایی داشت و متفاوت از دوره های قبلی بود.

-: فکر می‌کردید به مدال طلا برسید؟

پیش از مسابقات تصویرسازی ذهنی داشتم و این باور را به وجود آورده بودم. خوشبختانه حقیقت پیدا کرد.

-: مهمترین حریفتان چه کسی بود؟

حریف گرجستانی بود که در فینال با هم باز کردیم و با تلاش های کادر فنی و کمیته پارالمپیک، مدال خوش رنگ طلا کسب شد.

-: جودو تنها رشته ای بود که کاملا کیفی ظاهر شد.

بله ما دو نفر بودیم که هر دو طلا گرفتیم.

-: برنامه بعدی تان چطور خواهد بود؟

سال آینده بازی های پاراآسیایی چین را در پیش داریم و تلاشمان این است که بهترین نتیجه را بگیریم.

-: برای پارالمپیک 2024 هم برنامه دارید؟

اگر عمری باقی باشد، حتما شرکت می‌کنم. می‌خواهم مدال طلای توکیو را تکرار کنم.

-: از بحث های ورزشی یک مقدار فاصله بگیریم. کارهای روزانه خودتان را چطور انجام می‌دهید؟

قبل از اینکه ازدواج کنم، اگر قرار بود بیرون بروم، خانواده ام کمک می کردند. الان همسرم در کنارم است.

-: همسرتان هم ورزشکار بوده است؟

از ملی پوشان سابق بوده و خوشبختانه مرا به خوبی درک می‌کند. همیشه و همه جا در کنار من است.

-: زندگی بدون درآمد ثابت سخت نیست؟

واقعا سخت است. هم زندگی شخصی و هم ورزش. من قبل از پارالمپیک حدود 30 میلیون تومان برای خرید مکمل هزینه کردم که کاملا شخصی بود.

-: در خانواده فقط شما کم بینا هستید؟

ما چهار خواهر و برادریم که فقط من کم بینا هستم. خواهرم هم معلول ذهنی است.

-: کمیته ملی پارالمپیک حقوقی به شما پرداخت نمی کند؟

کمیته فقط برای پارالمپیک و پاراآسیایی و آن هم طبق دسته بندی ها و رنکینگ‌ها حقوق می‌دهد.

-: وضعیت منزل مسکونی تان چگونه است؟

من مستاجر هستم و در یک آپارتمان 59 متری زندگی می‌کنم.

-: با قهرمانان دیگر کشورها هم صحبت کرده‌اید. توجهات به آنها چگونه است؟

صحبت نکردم، اما طبیعتا برای یک قهرمان جهان داشتن یک خانه و شغل جزو حداقل چیزهاست. ما دوست نداریم به اندازه کشورهای دیگر رسیدگی کنند، اندازه همین المپیکی ها هم رسیدگی کنند، راضی هستیم.

-: در مورد بینایی شما هم پس از پارالمپیک حواشی زیاد بود. ماجرا چه بود؟

چیزی که عیان است، چه حاجت به بیان است. ما قبل از توکیو در 7 رویداد انتخابی شرکت کردیم و 14 پزشک تایید شده کمیته بین المللی ما را ارزیابی کردند. ضمن اینکه هر ساله باید مدارک پزشکی خود را به این کمیته ارسال کنیم تا در جریان باشند. مشکل من هم مادرزادی است و نمی توان آن را انکار کرد. ما نخستین مدال های جودو نابینایان را در پارالمپیک کسب کردیم و باید دوستان خوشحال باشند و نمی‌دانیم چرا حاشیه درست می‌کنند.

-: این موضوع از کجا نشات می گیرد؟

شیطنت های داخلی وجود دارد. معلوم است که چه کسانی حسادت می کنند و راه به جایی هم نخواهند برد.

-: مگر شما جای کسی را گرفته اید؟

همیشه مسابقات ملاک انتخاب ملی پوشان بوده است. ما بعد از هر رقابت آسیایی و جهانی در مسابقات داخلی هم شرکت می‌کنیم و هر فردی که برتر باشد، انتخاب می‌شود. هیچ گونه پارتی بازی هم وجود ندارد و برای هر رویداد بین المللی هم بینایی ما سنجش می‌شود.

-: در حال حاضر بزرگترین آرزویتان چیست؟

آرزویم این است که یک زندگی خوبی داشته باشم و کنار خانواده و مردمم سربلند باشم.

-: تفریحات شما چیست؟

قدم زدن کنار دریا را هم خیلی دوست دارم چون صدای آب آرامش زیادی می‌دهد.

-: و صحبت پایانی؟

در حال حاضر جوایز وزارت ورزش بین المپیک و پارا یکی است، اما چیزی گه آزارمان می‌دهد، سلایق شخصی از سوی مسئولان استانی است که امیدواریم برطرف شود.