از «تکرار» 96 تا «چه کنم چه کنم» 98 / واگرایی اصلاحات

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، علی اکبری؛ با وجود اینکه که ائتلاف اصلاحات و اعتدال در 92، 94 و 96 جواب داد، اما دیگر شرایط آن سال‌ها قابل مقایسه با وضعیت کنونی کشور نیست. راهبرد گفتمانی روحانی شکست خورد و از اصلاح طلبان مجلس و شورای شهر هم آبی گرم نشد، نتیجه چنین اوضاعی فقط یک اتفاق خواهد بود پیروزی قاطع رقیب در انتخابات مجلس مسئله‌ای که هم حامیان دولت و هم اصلاح طلبان را به فکر واداشته است. حزب اعتدال و توسعه با وجود بگومگو‌های رسانه‌ای سال گذشته واعظی با چهره‌های شاخص جریان اصلاحات، دست به دعا برداشته تا دوباره اصلاح طلبان برای ائتلاف از خود نرمش نشان دهند. غلامعلی دهقان عضو شورای مرکزی اعتدال و توسعه می‌گوید: «رقیب وضعیت بهتری دارد بنابراین اصلاحات، اعتدال و میانه‌رو‌های اصولگرا گریزی از ائتلاف ندارند. در واقع آن‌ها با این ائتلاف می‌توانند از یک شکست همه جانبه جلوگیری کنند و در مجلس آینده فراکسیون اقلیت قوی را شکل دهند. بنابراین باید دعا کنیم تفکر بهزاد نبوی گفتمان غالب اصلاحات شود.» محمدرضا راه چمنی دبیر کل حزب وحدت و همکاری ملی در پی جلسه چند شب پیش شورای سیاست‌گذاران اصلاح‌طلبان در مصاحبه با یکی از رسانه‌ها اذعان داشت که، طبق تصمیم شورا مقرر شد که اصلاحات لیست واحدی را در واحد تهران نداشته باشند و احزاب هرکدام لیست جداگانه خود را ارائه دهند. این شورا در جلسه مذکور بیان کردند که به خاطر رد صلاحیت‌ها در تهران فهرستی ارائه نمی‌دهند، اما احزاب می‌توانند خودشان در انتخابات شرکت کنند. علی‌محمد نمازی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران هم با تایید این خبر تصریح کرد اگرچه امضای شورای عالی سیاستگذاری اصلاحات پای این لیست نیست، اما شورای اصلاح‌طلبان استانی که در تهران با عنوان شورای اصلاح‌طلبان پایتخت مطرح است، می‌تواند لیست جداگانه بدهد. لیست ارائه می‌دهیم؛ لیست ارائه نمی‌دهیم! در این بین کم نیستند افرادی از قبیل: آذر منصوری، تاجزاده، شکوری‌راد و... که اصرار دارند اصلاح طلبان لیستی ارائه نمی‌دهند. در همین چارچوب محمدرضا خباز، نماینده ادوار مجلس با تاکید بر ضرورت ارائه لیست اصلاح‌طلب تصریح می‌کند که لیست ندادن یعنی خودکشی از ترس اعدام. خباز همچنین با اشاره به لزوم کفایت کردن اصلاح‌طلبان به نیرو‌های تماما اصلاح‌طلب و پرهیز از تکرار تجربه 94 و ائتلاف با اصولگرایان معتدل یادآور می‌شود که «در تهران خوشبختانه 30 نفر را می‌شد کامل کرد. در شهر‌های دیگر نیز هرقدر که نیرو داریم همان‌ها را معرفی می‌کنیم.» محمدعلی وکیلی، عضو هیات‌رئیسه فراکسیون امید هم رها کردن صحنه رقابت از سوی همفکرانش را خطا تلقی کرده و معتقد است اگر اصلاح‌طلبان فقط یک گزینه تایید صلاحیت‌شده داشته باشند نیز برای حفظ سازمان رای خود باید بدون پیش‌شرط در انتخابات مشارکت کنند. داریوش قنبری فعال سیاسی اصلاح طلب هم معتقد است اصلاح‌طلبان در این اوضاع و احوال نباید به فکرانتظارات حداکثری باشند و با توجه به وضعیت موجود بهتر است قدری عمل‌گرایانه رفتار کنند تا آرمان‌گرایانه. با این حال اظهارات چند شب گذشته شورای سیاست گذاری اصلاح طلبان مبنی بر اینکه به خاطر رد صلاحیت‌ها در تهران فهرستی ارائه نمی‌دهند رنگ و بوی تهدید خاموش انتخابات را می‌دهد، خبری که چندی پیش توسط برخی از فعالان اصلاح‌طلب رد شد؛ آذر منصوری اظهار کرده بود این رفتار ما مصداق تحریم نیست و مجید انصاری هم نسبت دادن تحریم خاموش انتخابات به اصلاح‌طلبان را تهمت دانسته بود. ساختارشکنی علیه نظام همان‌طور که طی فاصله زمانی 6 ساله‌ی سکان‌داری ریاست جمهوری و 4 ساله مجلس به دست احزاب اصلاحات بودیم، این جبهه با عملکرد ضعیف خود در دو رکن مهم کشور، نتوانسته در عرصه حکمرانی موفق باشد و خود را ناکارآمد نشان داده است در کنار آن فساد بدنه‌ی افراد کلیدی و مطرح این جبهه و به تبع آن رد صلاحیت از سوی شورای نگهبان برای انتخابات مجلس، قدرت سیاسی خود و مقبولیت اجتماعی خود را ازدست‌داده است و حالا شاهد آن هستیم که پس از تکرار اشتباهات و سوق دادن کشور به سمت معضلات اقتصادی، اجتماعی پاسخی در برابر اشتباهات خود ندارند و حالا که خود را بازنده انتخابات می‌دانند و عرصه را بر خود تنگ می‌بینند به دنبال ایجاد حاشیه در راستای تضعیف حضور مردم در انتخابات و ایجاد شک و شبهه نسبت به صحت تائید صلاحیت‌ها و برگزاری انتخابات هستند، این هجمه موجود از اوایل مهرماه توسط ریاست جمهوری کلید خورد و حسن روحانی با زیر سؤال بردن شورای نگهبان بذر این حواشی را کاشت و حالا صدای تحریم خاموش انتخابات از سوی این جبهه به گوش می‌رسد. حال در مورد تصمیمات اخیر شورای سیاست‌گذاری اصلاحات می‌توان به چند نکته اشاره کرد، اول اینکه شواهد حاکی از این است که احتمال می‌رود واگرایی اصلاح‌طلبان که شکست خوردن آن‌ها در انتخابات را نیز در پی دارد، نهایتا به اینکه نمایندگان ما رد صلاحیت شدند و انتخابات یک‌طرفه بوده است ختم می‌شود و فضای کشور را به سمت پریشانی و ناآرامی می‌برد. دوم اینکه این اتفاق ناظر بر این است که اصلاح‌طلبان صلابت خود را در فضای سیاسی ازدست‌داده‌اند؛ که به‌جای پذیرش اشتباه خود و یا پاسخگویی در برابر خطا‌های خود اقدام به حاشیه پردازی میکنند تا اگر در انتخابات پیروز هم نشدند بتواند به حاشیه‌سازی بپردازد و از اینکه مقبولیت اجتماعی خود را ازدست‌داده‌اند، فرار کنند. بحران‌های اقتصادی موجود حاصل تدبیر و عملکرد نامطلوب نمایندگان لیست امید در مجلس و جریان حامی رئیس‌جمهور است. مسئولانی که گره‌گشایی تمام مشکلات مملکت را به غربی‌ها گره می‌زنند و سعی دارند توان داخل را ضعیف جلوه بدهند. تجربه‌ی مجلس ششم و انتخابات ریاست جمهوری سال 88 نشان داده است که جریان خاص سیاسی همواره به دنبال ایجاد التهاب و تشنج در کشور است و گفتمان عدم قانون پذیری و انتقاد از ارکان نظام را برای خود یک دستاورد سیاسی تلقی می‌نماید. حال در پی حواشی بسیاری که از جلسات مختلف آنها رسانه‌ای شده است. این موضوع به عین قابل مشاهده است که اصلاح طلبان پس از کش و قوس‌های فراوان بر آن شدند تا لیستی منتشر کنند که به عنوان لیست مشترک 9 حزب اصلاح طلب شناخته می‌شود را توسط محمد رضا عارف، رئیس شورای سیاست‌گذاری جبهه اصلاحات منتشر کنند که این موضوع نیز به دلیل اینکه پس از انتشار لیست حزب کارگزاران سازندگی انجام می‌گیرد باز هم نشان از واگرایی و چند دستگی در این جبهه دارد. حال در ادامه باید دید جبهه اصلاحات با توجه به عملکردی که در لیست امید و دولت‌های یازدهم و دوازدهم داشته است، خواهد توانست به لیست واحد دست یافته و آرایی را در سطح کشور کسب کند یا خیر.