استقبال از ناو «وینسنس» تراژیک‌تر از کشتن شصت و شش کودک / فیلم
دوازدهم تیر هرسال، سالگرد ماجرای ایرباس منهدم شده ایرانی است؛ و من این صحنه بازگشت ناو «وینسنس» از این فاجعه و استقبال پرشکوه و همراه با جشن و شادی در بندر «سان دیه‌گو» را بسیار تراژیک‌تر از آن لحظه فشار دادن ماشه شلیک دو موشک و شهادت آن شصت‌وشش کودک مظلوم و بی‌گناه می‌دانم و اما چرا؟
شاید بتوانم درک کنم که چرا حکومت امریکا برای کم نیاوردن سیاسی هر غلطی از جمله توجیه و دادن مدال (ابراز شجاعت در عملیات رزمی) به ویل راجرز و همکارانش در ناو وینسنس را انجام دهد؛ و یا چرا آمریکا چون منافعش ایجاب می‌کرد با مداخله در جنگ و با کشاندن جنگ از شمال خلیج‌فارس به میانه آن و با حضور در تنگه هرمز عملاً به کمک صدام شتافت؟
ولی ناتوانم در درک این شادی و جشن باشکوه در زمان برگشت از این حماسه؟
واقعاً که تبلیغات چگونه می‌تواند چنین جنایت آشکاری را برای این شرکت‌کنندگان نادان به یک حماسه تبدیل کند.
فقط فکر می‌کنم اگر ما ملت ایران برای فرماندهان عملیات یازده سپتامبر، چنین جشنی گرفته و مدال داده بودیم، فارغ از جنجال دستگاه تبلیغاتی غرب... بلکه از همه مهم‌تر، انسانیت و وجدان خودمان درباره این شادی و جشن هم‌زمان با مرگ دل‌خراش دیگران، چه قضاوتی می‌کرد؟
باید باور کنیم که برای تفکر دولتمردان در غرب، ما نیز سرخ‌پوست مرده و بی‌ارزش دیگری، بیش نیستیم.
5757
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1784920